Wat je zult krijgen als je mensen met een “behoefte aan een eigen element in Dodenherdenking” probeert te faciliteren, liet recent BNN/VARA ongewild zien. Jodenhaat met een loden griffel.

Hier is de Ankeiler van de docu “Palestina bestaat niet”. De titel is natuurlijk een sneer naar Israël-fans die feitelijk vaststellen dat er nooit een “Palestijns volk” heeft bestaan, dat Arabieren in Palestina zich altijd Zuid-Syriërs voelden, dat tot juni 1968 — toen Egypte en Jordanië respectievelijk Gaza en Samaria-Judea (also known as “de Westbank”) bezet hielden — er nog steeds geen “Palestijns volk” was, maar dat dit volk als bij toverslag ontstond toen na juni 1968 niet meer Egypte en Jordanië maar Israël de baas was in die gebieden.

De docu is gemaakt ter gelegenheid van het jaarlijkse rancune-ritueel dat mede de haat tegen Israël gaande moet houden in de Arabische wereld. Dat ritueel heet “Nakba-dag”. Naqba (nakba) is Arabisch en betekent “ramp”. Die dag van de haat wordt elk jaar “gevierd” op 15 mei, de dag nadat we herdenken dat Ben Gurion de onafhankelijkheid van de Joodse staat Israël proclameerde.

Ik heb de komende dagen geen tijd voor een uitgebreide analyse van deze rotzooi en verder moet ik bekennen dat ik alleen de eerste vijf minuten van het 58 minuten durende leugenverhaal heb gezien. Maar in die vijf BNN/VARA-minuten zitten al zoveel verzwijgingen dat ik u nu al kan vertellen — voorafgaande aan een echte bespreking die ik misschien over een paar weken zal leveren — dat het lasterlijke troep is. Wat er wél gezegd wordt in die vijf minuten is op maximaal slachtoffer-effect van de “Palestijnen” gericht. De zieligheid is gigantisch. Deze docu past in de aanzwellende golf van Jodenhaat die al 50 jaar het hele Westen teistert en die door de links-regressieve media wordt aangejaagd. Ten faveure van dit soort knaapjes:

Wat u in deze docu ongetwijfeld niet gaat tegenkomen, is het volgende: Nakba-dag is de dag waarop de verdrijving wordt herdacht, in 1948, van zo’n 700.000 Arabieren van het grondgebied dat nu Israël is. Maar dat is niet de schuld van de Joden. De Arabische legerleiding heeft in 1948 zelf grotendeels die Palestijnse Arabieren verdreven om vrijuit genocide op de Joden te kunnen plegen. Terwijl andersom de Joden alles hebben geprobeerd om die Arabieren juist te laten blijven om in gelijkberechtiging samen het land op te bouwen. Efraim Karsh heeft in zijn studie “Palestine Betrayed” bewezen dat als Palestijnse Arabieren in 1948 door het Israëlische leger werden verdreven dat altijd was in het kader van de door de Arabieren begonnen(!) oorlog, waarin soms de optrekkende Israëlische strijdkrachten het zich niet konden permitteren een vijandige bevolking in hun rug achter te laten.

De Arabische landen, vooral Egypte, Syrië en Jordanië hebben “hun” “Palestijnen” in de decennia sinds 1948 beestachtig behandeld, geweigerd hen op te nemen terwijl het merendeels gewone Arabieren waren die in dat jaar 1948 pas sinds kort in Palestina woonden, dus pas sinds kort uit die landen vertrokken waren. Tot op de dag van heden wordt dat “Palestijnen-probleem” kunstmatig in stand gehouden alleen om haat tegen Israël te kunnen opwekken. Rest nog te vermelden dat na 1948 een vluchtelingenstroom op gang kwam van Joden uit de Arabische landen. En dat die ongeveer 900.000 Joden al hun bezittingen in Egypte, Syrië, Jordanië, Irak, Jemen en et cetera moesten achterlaten. En dat die Joden gewoon in Israël opgevangen en geïntegreerd zijn. Dat zulks gebeurde in een pas geboren staat die van alle kanten belaagd werd en geen olie-inkomsten bezat.

In die eerste vijf minuten van de docu komt een oudere Nederlandse dame aan het woord, Suzanne El-Hreish, die getrouwd is met een “Palestijn” van in de zeventig, Samir El Hreish, die de “Naqba” als klein kindje nog heeft meegemaakt. Hij heeft er geen enkele herinnering aan, maar toch is-ie heel nostalgisch over het huis in Jaffa waar hij geboren werd. We zien hoe hij, thuis in Nederland, vanuit een heel aardige woonst, voorbereidingen treft voor een sentimental journey naar dat huis in Jaffa.

Op 4:42 geeft echtgenote Suzanne een prognose op dat voorgenomen nostalgisch huisbezoek in Jaffa. Ze zegt:

“De moeder van [onverstaanbaar] is in 1967 naar het huis gegaan en toen heeft ze aangebeld. Want ze zei, ja, ik wil toch eigenlijk wel eens binnen kijken of het nog hetzelfde was. En misschien dat er nog spulletjes waren! Want ze heeft alles achtergelaten! Maar ze werd niet binnengelaten. Ze werd weggestuurd.”

Die rot-Joden toch! En let op het detail waarmee Suzanne het zieligheids-verhaal extra schrijnend maakt: “En misschien dat er nog spulletjes waren.” Dat lijkt me na 30 jaar onwaarschijnlijk.

Het enige dat haar echtgenoot Samir over Jaffa vertelt, is dat het gezin helemaal niks mee kon nemen en dat ze in de verwachting waren dat ze weer gauw zouden terugkeren. Samir vertelt er niet bij dat die vlotte terugkeer gebaseerd was op de verwachting dat de Arabische legers de Joden na een paar dagen al uitgemoord dan wel de zee ingedreven zouden hebben. Oh ja! En hij vermeldt dat Jaffa drie dagen lang zwaar gebombardeerd werd. Nee, hij zegt niet “door de Joden” maar dat snapt iedereen. En ook dat die Joden dat zomaar uit wrede moordlust deden.

De waarheid over Jaffa is anders.

Efraim Karsh spendeert in “Palestine Betrayed” zestien pagina’s (143-159) pagina’s aan de gebeurtenissen in Jaffa in 1948. Maar daar staat niks in over drie-dagen-bombarderen door de Joden. Karsh vertelt  een verhaal van vier maanden durende terreur, van februari tot mei 1948, die begonnen werd door de islamisten onder leiding van de Moefti van Jeruzalem, Amin al-Huseini, zoals dat al vanaf 1920 het geval was geweest in heel Palestina. En de Joden sloegen op een gegeven moment hard terug. Ja, dat wel. Gerlukkig.

Ik weet niet zeker of ik me over een week of zo nóg ’n keer walgend door de rest van de docu ga heenwerken om telkens weer precies de vinger te leggen op het exacte punt waar de lieglasterlijke rotzooi boven komt. Ga ook even naar Interactieve documentaire: Team Gaza dat op de een of andere manier óók bij deze docu hoort. Ja, er blijkt weer flink veel geld beschikbaar voor Jodenhaat bevorderende geschiedvervalsing bij de NPO. Van dit interactieve gebeuren hoefde ik maar een paar seconden te bekijken en beluisteren, om, tsja, toch weer gewoon te weten dat het antisemitische rotzooi is. Dit interactivisme begint met drie zinnetjes:

“Hier wonen wij. De Gaza-strook. Bij ons is het om het jaar oorlog.”

Bij ons is het om het jaar oorlog. Ja, en dat komt omdat Hamas telkens weer een oorlog uitlokt met Israël waarvan ze weten dat ze die niet kunnen winnen. Die oorlogen worden alleen begonnen in de hoop dat Israël hard zal terugslaan zodat onder  de bevolking van Gaza de Jodenhaat levend blijft. Deze palmaffiosi van Hamas zijn multimiljonairs, die geen enkele intentie hebben om de miljarden die door de Verenigde Nazi’s, de EU en tot voor kort (!) de VS in Gaza werden gepompt voor het welzijn van de bevolking aan te wenden. De palmaffiosi kunnen ook geen vrede voorstellen, want degene die dat serieus doet, leeft nog maar kort. Ze berijden een Jodenhaat-tijger die ze zelf moeten blijven voeden omdat afstappen een zekere dood betekent.

Ik zie onderaan deze pagina reclame voor nóg meer NPO-over-Palestina: 1) “Waarom is de staat Israël gesticht?” en 2) “Al-Naqba: de Palestijnse catastrofe 1948” (Andere Tijden) Het zal allemaal wel van hetzelfde laken een pak zijn, want NPO.

Wie echt iets wil weten over de geschiedenis van Israël verwijs ik naar een stuk op mijn website: “Werk in Uitvoering: een korte geschiedenis van Israël”. Wie in kort bestek uitgelegd wil hebben waarom er geen sprake is van “bezetting” van Samaria-Judea (“ de Westbank”) door Israël kan hier terecht.

Nog 1 klein dingetje: de docu is gemaakt onder redactie van ene Simone Tangelder. Daar moet ik nog even achteraan om te weten wie dat is. Maar ik heb haar al opgemerkt in de credits van een uitzending van Zembla (BNN/VARA) van 2009. Ze had de research gedaan, de eindredactie berustte bij de Kees Driehuis en het was toen ook al precies dezelfde vuiligheid. Typerende passage in de aanbevelende tekst bij die docu uit 2009:

“Premier Kok zette samen met Yassar Arafat de eerste spade in het zand. Toen was er nog hoop. Tot een jaar later de bouwplaats door het Israëlische leger met bulldozers werd weggevaagd. Daar gingen miljoenen euro’s aan Nederlands ontwikkelingsgeld. Sinds de Oslo-akkoorden in 1993 heeft de internationale gemeenschap miljarden in de nieuwe Palestijnse staat gestoken. Ondanks al dat ontwikkelingsgeld is het alleen maar slechter gegaan met de Palestijnen. Al die miljarden die nu weer aan de Palestijnen zijn beloofd, hebben geen zin zolang Israël een twee-staten-oplossing blijft tegenhouden. Met Netanyahu als nieuwe premier komt daar geen verandering in.”

Aan die passage zou ik zó weer een drie keer zo lange tirade kunnen wijden. Maar laat maar zitten. Volgende week. Misschien. Als ik me over mijn walging heen kan zetten.

---

Dit essay verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings