Heeft u wel eens een registratie van een triatlon gezien? Dat het een masochistische sport is valt niet te ontkennen, meen ík. Dus waarom nu een onderzoek en gejank?

Er is iets mis bij de triatlon-liefhebbers, zo meldt de staatsomroep.

Fysieke en mentale verwaarlozing of mishandeling, machtsmisbruik door coaches en begeleiders: in de top van het Nederlandse triatlonwereld is jarenlang sprake geweest van misstanden, schrijft dagblad Trouw. Een groep van tien triatleten meldt aan de krant hier ernstige en persoonlijke problemen aan te hebben overgehouden.

Jankerds.

Feitelijk klagen ze niet genoeg vertroeteld te zijn:

Op het Nationaal Triathlon Trainingscentrum (NTC) in Sittard zijn sporters, onder wie minderjarigen, soms jarenlang blootgesteld aan grensoverschrijdend gedrag. Door de hoge prestatiedruk gecombineerd met een sterke dwang om af te vallen hadden de sporters last van depressies, eetstoornissen, chronische pijn en zelfmoordneigingen.

Dat er sprake was van prestatiedruk? Ja, dááàg. In een masochistische sport als de triatlon – waar geen moer te verdienen valt, en de deelnemers weinig anders dan zelfdestructief moeten zijn, is klagen over prestatiedruk al op voorhand idioot. Als mensen onvoldoende ruggengraat bezitten om te stoppen als iets ze niet bevalt, heb je naar mijn gevoel geen recht van spreken. Al deze sporters wilden graag aanbeden worden vanwege hun inspanningen, en het resultaat lijkt hen tegen te zijn gevallen. Niet de inspanning waard. Nu kan ik me daar veel bij voorstellen, maar niet dat je gaat janken over je behandeling.tijdens je eigen jacht op succes.

Een consequente reactie zou moeten zijn dat de triatlonbond zichzelf opheft, of verboden wordt. Maar ik garandeer u dat de jankerds van nu (of morgen) als eersten zullen roepen dat dat niet nodig zal zijn. Het blijven aandachtshoeren, tot in het diepst van hun hart.

De huidige bezetting roept woorden als bloedserieus:

“Er kwamen serieuze geluiden uit onze atletencommissie die tot bezorgdheid leidden”, zegt Rembert Groenman, directeur van de NTB. Groenman zegt te erkennen dat er op het trainingscentrum in Sittard “ongetwijfeld zaken gebeuren die niet fijn zijn voor onze atleten en die nemen wij als bond bloedserieus”.

Maar enige redenen hier iets aan te doen zijn er wèl:

In het NTC worden sinds 2007 tien tot vijftien getalenteerde atleten vanaf zestien jaar verzameld door de bond. Die talenten verlaten hier meestal hun ouderlijk huis voor om in Sittard te gaan wonen. Veel sporters raakten de afgelopen jaren overtraind, hadden langdurige vermoeidheidsklachten, raakten chronisch geblesseerd en kregen in sommige gevallen zeer serieuze eet- en gewichtsstoornissen.

Desalniettemin, dit is echt niet normaal:

In gesprek met Trouw zegt een ex-atlete die op het NTC woonde met een brace om haar voet te lopen omdat bij haar vijf botbreuken zijn genegeerd op het NTC. Diezelfde atlete werd ook een jaar lang opgenomen in een kliniek vanwege een eetstoornis.

Maar dat ze bij die bond niet helemaal lekker in het hoofd zijn, blijkt wel uit:

Het rapport hierover wordt eind komende week verwacht.
Het bondsbureau zegt uit te kijken naar de onafhankelijke onderzoeksresultaten. “Als het rapport aangeeft dat er fouten zijn gemaakt op het NTC, dan moeten we ruimhartig excuses aanbieden. En elkaar recht in de ogen kijken. Om vervolgens daar als bond zo snel als mogelijk mee aan het werk te gaan.”

Wat wil die bond? Aandacht, meer aandacht.

Directeur Groenman zegt dat de klachten van de triatleten zijn besproken in het overleg van de technische staf. “We waren vanaf 2007 pionier op het gebied van centrale trainingsprogramma’s en moesten nog veel ontdekken. En hebben we ook ingegrepen toen dat nodig bleek te zijn. Dat er geen fundamentele veranderingen hebben plaatsgevonden ligt ook deels aan de onmogelijkheden waar we tegenaan liepen.”

Dat dit niet gaat stoppen zonder een formeel verbod spat er aan alle kanten van af, dus wees ze ter wille en verbied dit met een beroep op de volksgezondheid. Een masochistische sport als deze hofleverancier voor de Paralympics maken – wie zit daar op te wachten?