Sinds enkele jaren schrijf ik in mijn blogs regelmatig over het onderwerp immigratiebeleid. Ook in mijn tijd als DDS-columnist riep ik met name de liberale krachten in onze samenleving op om het immigratiebeleid volledig te herzien en daarbij heilige huisjes zoals het asielrecht en het recht op familiehereniging niet te sparen.

Hoe komen we zo snel mogelijk af van de merkeliaanse welkomswaanzin? De noodzaak van een hervorming van ons immigratiestelsel wordt met de dag urgenter in het licht van aanslagen, continue terreurdreiging, massale aanrandingen zoals die bij Oud & Nieuw in verschillende Duitse steden, maar ook door het gevaar van rondzwervende illegalen zoals in Calais en elders.

Vorig jaar oktober kwam de Franse Rekenkamer nog met een rapport waaruit blijkt dat de gemiddelde asielprocedure daar twee jaar duurt en dat van degenen die afgewezen zijn slechts 6,8% daadwerkelijk het land uitgezet wordt. Vindt u het gek dat Europa met de dag onveiliger wordt door rondzwervende, uitgehongerde illegalen?

Alles staat of valt met een ander asielstelsel in combinatie met een betere grensbewaking. Mijns inziens moet niet alleen de EU buitengrens beter bewaakt worden maar ook de nationale grenzen, aangezien de buitengrens nooit 100% effectief bewaakt kan worden. Het is dus wat mij betreft een en/en-verhaal en niet het of/of-verhaal dat Juncker en Timmermans ervan maken, meestal vergezeld van het onzinnige dreigement dat er geen interne markt meer zou zijn wanneer er bij de nationale grenzen weer paspoortcontrole wordt gehouden. Grotere onzin heb ik nooit gehoord, maar goed, we zijn van de hysterische Timmermans c.s. niet anders gewend.

Los van het herinvoeren van fysieke grenscontrole zal dus ook het complete asielstelsel hervormd moeten worden. Het bestaande systeem komt neer op bureaucratische waanzin. Terwijl mensen van buiten de EU zonder visum niet eens een vliegticket kunnen kopen, wordt een ieder die op illegale wijze een EU-strand bereikt toegelaten tot een vaak jaren durende asielprocedure. Als ze vervolgens wanhopig worden omdat de procedure te lang duurt kunnen ze niet eens meer terug, las ik vanochtend in De Telegraaf.

Het principe van opvang in de eigen regio dat VVD fractieleider Frits Bolkestein al in 1994 bepleitte moet leidend worden. Ook het recht op familiehereniging zal drastisch beperkt moeten worden, in feite hadden wij als de immigratieregio die we nu eenmaal zijn al lang naar een systeem moeten gaan dat de meeste westerse immigratielanden hanteren, zoals een puntensysteem (Australië) of een Green Card systeem (VS).

Doorgaan met het huidige door verdwaasde mensenrechtenjuristen verzonnen immigratiestelsel komt neer op culturele én economische zelfmoord. Een boodschap die helaas nog steeds niet geland is bij progressief, politiek-correct Nederland, maar die zij zich wel zouden moeten aantrekken aangezien onze geëmancipeerde verzorgingsstaat absoluut niet is opgewassen tegen de huidige immigratiedruk uit niet-westerse landen.

Het lastigste aspect van deze discussie is dat er niet alleen op het nationale niveau een werkbare politieke meerderheid moet zijn om dit te veranderen (die lijkt er wel te komen op basis van de huidige peilingen) maar dat wij ook nog eens in de dubbele klem zitten van het VN Vluchtelingenverdrag uit 1951 en verschillende gestapelde EU-verdragen die de nationale autonomie wat betreft het asielrecht en immigratiebeleid volledig ondergraven hebben.

Hoe deze dubbele klem precies in elkaar steekt is in 2014 bijzonder helder beschreven door voormalig topambtenaar Hans Roodenburg. Zijn sombere conclusie is dat we alleen door de EU te verlaten weer ons eigen, nationale immigratiebeleid kunnen voeren. Dit komt overeen met de positie van UKIP in de VK: ook volgens Nigel Farage is verlaten van de EU noodzakelijk om weer een nationaal immigratiebeleid te kunnen voeren. Het is triest dat het zover heeft kunnen komen en wat zijn we toch in de aap gelogeerd door die EU-verdragen, waarvan er nota bene een aantal op aandringen van Nederland tot stand zijn gekomen!

Zelfs als het zou lukken de immigratiesystematiek te veranderen en weer op onze nationale behoefte en belangen te enten in plaats van op die van het cultureel marxisme van VN en EU, is het natuurlijk de vraag hoe je de toelatingscriteria precies insteekt. Kansrijk zijn op de arbeidsmarkt en cultureel aangepast aan het Westen lijken mij voor de hand liggende eisen. Of is het beter om de deur voorlopig maar even dicht te doen voor immigranten uit islamitische landen, zoals de Amerikaanse presidentskandidaat Donald Trump voorstelt?

Dat laatste strookt niet met de liberale idee dat het gaat om het individu en zijn of haar kwaliteiten in plaats van diens afkomst of achtergrond. Aan de andere kant denk ik dat Trump er terecht op wijst dat westerse maatschappijen zich moeten kunnen verdedigen tegen de religieuze en ideologische waanzin die gaande is in veel islamitische landen. Een 100% veilige screening bestaat niet. Tevens geeft het te denken dat 45% van de islamitische immigranten ook na decennia hier te verblijven vindt dat joden niet te vertrouwen te zijn, of dat 65% van hen de regels van de Koran belangrijker vindt dan die van de overheid (bron Pdf: onderzoek Prof. Koopmans)

Kortom, we zitten nog wel met een paar aardige dilemma’s wanneer we een kritisch en op maat gesneden immigratiebeleid voor het behoud van onze Nederlandse (westerse) samenleving willen ontwerpen. Eén ding staat voor mij als een paal boven water: de huidige op vermeende rechten (asielrecht en recht op familiehereniging) gestoelde aanpak is onhoudbaar geworden en zal leiden tot de ondergang van het Avondland. Snel aanpassen dus.