Leugens over Israël en de Palestijnen zijn besmettelijker dan geruchten over Corona, een vaccin is nog niet gevonden.

“Israël is het enige gevaar voor democratie in het Midden-Oosten” tweette een zekere Mia Khalifa aan haar 4 miljoen volgers. Daarmee zit ze op één lijn met een bont gezelschap: enkele vrouwelijke leden van het Amerikaanse Congres, voormalig Labourleider Jeremy Corbyn, de Turkse president Reçep Erdogan, de psychopathische dictator van Tsjetsjenië en god weet wie nog meer.

Misschien is mevrouw Khalifa gewoon woke: Israël is immers met voorsprong de grootste pispaal in het woke handboek. Dat heeft minder met de Palestijnen te maken, dan met het feit dat de bevolking van Israël grotendeels joods is. Een groep die hopeloos onderaan bungelt in de woke hiërarchie van minderheden.

Mia Khalifa is een wereldwijd bekende pornoster. Haar one-liners over Israël kunnen klantenbinding zijn voor de miljoenen fans op Twitter en Instagram – overwegend afkomstig uit islamitische landen.

Op de democratie in Israël valt misschien wel iets af te dingen, maar zeker niet vergeleken bij andere landen in het Midden-Oosten. De fans van Khalifa zouden toch moeten weten dat Israël de enige plek is waar haar werk vrijelijk mag worden gestreamd…

Intussen regende het raketten op Israël. Dat was niet voor het eerst, maar het waren er wel veel meer dan anders: bijna vierduizend… Afgeschoten vanuit Gaza door Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad, de twee lokale terroristische organisaties.

Iran heeft blijkbaar flink in de bus geblazen. Misschien uit woede over het recente en onverwachte overlijden van haar ministers voor terrorisme en atoombommen? De recente vredesakkoorden tussen Israël en verschillende islamitische landen kunnen de ayatollahs ook in het verkeerde keelgat zijn geschoten.

Of die raketten deugen niet, of de terroristen van Gaza zijn prutsers: minstens één op de zeven lanceringen mislukte. Bijna 500 raketten kwamen terecht op Gaza zelf. En zoals op video’s was te zien, worden mobiele lanceerinrichtingen vaak woonwijken ingereden, of bijvoorbeeld naast hotels of op het dak van ziekenhuizen gezet, om daar afgevuurd te worden. Met een beetje geluk maakt Israël dan burgerslachtoffers bij vergelding: dode Palestijnen leveren immers bonuspunten op bij de internationale woke gemeenschap. Hoe jonger, hoe meer punten…

De bekende satirische site The Onion kwam met een artikel waarin een Israëlische soldaat vertelt hoe hij “op heldhaftige wijze een kind van 8 maanden had doodgeschoten.”  Op Twitter lieten maar liefst 80 duizend volgers weten hoe ontdaan en kwaad dit ze had gemaakt. Niet omdat het inspeelde op het kwaadaardige bloedsprookje dat joden kinderen vermoorden: ze hielden het bericht kennelijk voor waar…

De aanleiding tot het huidige conflict was niet de dreigende uitzetting van Palestijnse huurders uit vier huizen bij Jeruzalem, die al 40 jaar weigeren huur te betalen aan de eigenaren – met als gevolg een ellenlang slepende privaatrechtelijke zaak.

De Israëlische overheid speelt hierin geen enkele rol en er is nog niemand daadwerkelijk zijn huis uitgezet. Toch spreken de usual suspects al over een ‘etnische zuivering’ in het kader van ‘kolonialisme’, zelfs in het Amerikaanse Congres…

Nee, de oorzaak was deze keer onenigheid tussen Hamas en de 86-jarige Mahmoud Abbas, de president van de Westbank en een oprichter van de Fatah partij. Hij zit inmiddels in het 16e jaar van een termijn van vijf jaar, en zou eindelijk nieuwe verkiezingen houden. Maar uit vrees dat Hamas die wint heeft hij ze toch weer afgeblazen…

Lang verhaal kort: Hamas heeft als tegenzet die uitzettingszaak flink opgeklopt, én problemen geschopt rond de Al Aqsa moskee in Jeruzalem. Via sociale media – vooral ‘Tiktok’ – werden de Palestijnen die in Israël wonen flink opgestookt, allemaal om een oorlog met Israël uit te lokken. We mogen rustig zeggen dat die opzet glansrijk is geslaagd.

Hamas heeft Abbas en zijn Palestijnse Autoriteit nagenoeg buiten spel weten te zetten, en lijkt de enige relevante keuze te zijn geworden voor alle Palestijnen die geen vrede willen. De facto heeft daarmee het islamisme gewonnen van nationalisme.

Het ergste is dat er etnische rellen zijn uitgebroken in Israël: wederzijdse lynchpartijen en wat niet meer. Dat vormt een grotere bedreiging voor het land dan alle raketten van Hamas bij elkaar.

Wat Hamas ook voor elkaar heeft – en door haar leiders in hun peperdure optrekjes in het veilige Qatar uitbundig wordt gevierd, is dat Israël in de hele wereld weer de kwaaie pier is. De verontwaardiging van media, linkse politiek en gevarieerd woke volk is hoger opgelopen dan ooit. Sommige moslims in westerse landen denken daarmee zelfs een vrijbrief te hebben gekregen om hun jodenhaat nu ook in het openbaar te manifesteren.

Zoals in New York, waar as we speak als jood herkenbare mensen op straat worden aangevallen door volk van Arabische afkomst. Of in Engeland, waar een stoet met Palestijnse vlaggen versierde auto’s twee volle urenlang door Noord-Londense wijken met veel joodse bewoners reed. De inzittenden waren deze keer zichtbaar van West-Aziatische afkomst, en schreeuwden door megafoons:

“Dood aan de Joden…! We gaan hun moeders en dochters verkrachten!”

Van pornoster Khalifa naar Alexandra Ocasio-Cortez, het bij woke-links zo immens populaire Democratische congreslid uit New York. Haar uitspraken over dit conflict zijn zo’n beetje van hetzelfde niveau als die van mevrouw Khalifa, maar worden door vele miljoenen Amerikanen bejubeld als manna uit de hemel.

Zelfs toen na een zeldzame kritische vraag van de pers bleek dat ze geen flauw benul heeft wat er speelt. Ze dacht onder meer dat Palestina een land is en Palestijns een taal.

“Ach, ik ben ook geen expert in de geopolitiek van dit onderwerp.” zei ze vervolgens om zich te excuseren.

En op de vraag waarom ze de kant van Hamas kiest – zowel in Amerika als in Europa officieel een terroristische organisatie, antwoordde ze:

“Dit gaat niet om het kiezen van een kant, dit gaat over ‘imbalance of power’ – ongelijkheid van macht…”

Dat zou een aardige geweest zijn voor de oorlog van het Westen tegen ISIS. Of tegen de Taliban, of Servië… Toen klaagde niemand over een ‘imbalance of power’.

In 1973 werd Israël aangevallen door een overmacht van Arabische legers – met wapens en mankracht gesteund door de Sovjetunie. Het was de heiligste dag van het joodse jaar en de jonge staat werd volkomen verrast.

De Veiligheidsraad kwam bijeen maar deed niks. Amerikaanse hulp kwam grotendeels te laat. Pas toen het Israëlische leger het pleit tegen alle verwachtingen in had beslecht in zijn voordeel, kwam de Veiligheidsraad in actie. Niet om Israël te steunen, maar om het Egyptische leger te redden van de totale vernedering. En plotsklaps was de hele internationale gemeenschap verontwaardigd over de ‘agressie’ van Israël…

Zo is het altijd gebleven: goedbeschouwd is Israël het enige land ter wereld waarvan wordt verwacht dat het zich laat aanvallen zonder weerstand te bieden. Of het nu een veelvoudige overmacht weet te verhinderen Israël van de kaart te vegen, of terugslaat als terroristen haar burgers vermoorden, het wordt altijd veroordeeld. Je zou bijna denken dat die wonderbaarlijke joodse overlevingskracht zowel de Arabische als de woke wereld ziedend weet te maken.

Beide zien het Israëlische volk als de nieuwe Nazi’s, als plegers van genocide en als moordenaars van kinderen. Dat een doorsnee Israëli ook maar gewoon een mens is, niet veel anders dan ieder ander mens, past niet in dit wereldbeeld. Dat die doorsnee Israëli goede redenen kan hebben om voor zijn leven te vrezen, evenmin…

Toch is het ook fout om de grieven van doorsnee Palestijnen te zien als uitingen van antisemitisme. Al riep een leider van Hamas onlangs nog de Palestijnen op een mes te kopen om joodse koppen te snellen en is deze gezelligheidsvereniging er naar eigen zeggen op uit om alle joden van de wereld af te maken, je kunt dat niet alle Palestijnen nadragen.

Zij hebben evengoed valide redenen om de pest aan Israël te hebben. Het Israëlische leger heeft te veel macht op de West Bank, en er is iets voor te zeggen dat die kolonisten daar beter niet kunnen zitten. De bewegingsvrijheid van de Palestijnse bewoners is bovendien te veel ingeperkt. Hoewel er natuurlijk altijd de dreiging is van terrorisme, blijft het toch de vraag of dat niet anders zou kunnen…

De perceptie van het conflict tussen Israël en de Palestijnen gaat gebukt onder confirmation bias. Een psychologisch begrip – vrij vertaald: zien wat je wilt zien…

Ik betrap mezelf daar ook voortdurend op. Wat er ook gebeurt in Israël en de Palestijnse gebieden, het bevestigt altijd vooroordelen dat één kant de booswicht is en de andere het slachtoffer. Geen conflict ter wereld kent zoveel ‘alternatieve feiten’, om met voormalig president Trump te spreken…

Als de politie van Jeruzalem de Al Aqsa moskee binnenvalt, kan dat ontheiliging zijn van een plek waar vrome moslims bidden, óf omdat Palestijnen die gebruiken als wapenopslag. Als een menigte orthodoxe joden uitzinnig danst bij de Klaagmuur terwijl op de achtergrond genoemde moskee in brand lijkt te staan, kan dat leedvermaak zijn, óf alleen maar vanwege een joodse feestdag. De moskee stond overigens niet eens in brand: Palestijnen hadden met vuurwerk per ongeluk een paar bomen aangestoken…

“This simply confirms their pre-existing view of one side as the evildoer and the other as the victim. Such a perspective is not only incapable of grasping the dynamics of the current conflict — it also refuses to grasp the depth of the profound tragedy that is now unfolding.”

Goedbeschouwd is Israël het enige land ter wereld waarvan wordt verwacht dat het zich laat aanvallen zonder weerstand te bieden.

Dat het zijn burgers ongehinderd met stenen en raketten laat bestoken en de schuilkelders in laat jagen. Zodra het zich verdedigt, wordt het gedemoniseerd: het is immers ‘veel sterker’ dan de tegenstander.

Maar waar precies staat (geschreven) in nationale of internationale wetgeving dat zelfverdediging alleen (mag) IS TOEGESTAAN tegen aanvallers die even?? zwaar bewapend zijn? Als iemand mij probeert neer te schieten en ik draag een kogelvrij vest, pleit dat (die persoon ) DE SCHUTTER dan vrij?

Zodra de IDF lanceerinrichtingen of terroristische zenuwcentra in Gaza beschiet, wordt (in onze straten) HIER de Israëlische vlag verbrand. Zelfs al gaat men steeds zodanig te werk dat het aantal onschuldige slachtoffers tot een absoluut minimum blijft beperkt.

Duitsland werd de industriële genocide van joden vergeven, maar Israël kan men zelfs het winnen van oorlogen die het zelf niet is begonnen nog niet vergeven.

---

Alexander van der Meer is correspondent van onder andere Veren of Lood in Frankrijk. Meer over Israël en haar problemen vindt u hier.