Waarover niemand spreekt nu hij is overleden is icoon Larry Flynt. Dat de NOS het meldde was al tamelijk opvallend – een goede beurt voor de staatsomroep.

De ironie van het leven van Flynt is wel, dat hij het type kleine bandiet was dat het tot icoon van vrije meningsuiting schopte (we hopen dat wie zich afvroeg wat de gebruikte illustratie hierboven met het onderwerp van doen heeft nu een licht dat op gaat!). Want Flynt ontdekte al heel vroeg in zijn loopbaan dat zijn gekozen business – porno en vrouwen – iets is waar ‘beschaafde mensen’ niet over spreken. Zodat de overheid er al snel toe geneigd is om het minste of geringste aan te grijpen voor maatregelen ter bescherming van ‘de goede zeden’ die ze zouden verstoren.

Anders gezegd: Larry Flint en zijn compatriotten als Hugh Hefner (Playboy) ontdekten dat het recht aanstoot te geven nauw verbonden is met de Vrijheid van Meningsuiting, en zo werden zij voorvechters van dat laatste – al kwamen zij uit een geheel andere hoek dan moderne voorvechters als Geert Wilders.

De binding tussen ontblote vrouwen en vrijheid van meningsuiting wordt vandaag de dag levend gehouden door een groep als de feministische protestgroep Femen, die regelmatig protesteren met ontbloot bovenlijf, en zo veel officieel gedoe ontregelen. Kenmerkend voor officieel gedoe is en blijft dat ‘gezagsdragers’ er netjes bij in beeld willen komen, en daar past een confrontatie met een frontlinie dansende borsten niet bij – vinden veel gezagsdragers zelf. Dat dat weer weinig te maken heeft met het privégedrag van gezagsdragers is een onomstotelijk feit, maar tevens iets waarover niemand spreekt – als het even kan.

Niemand besefte dat zo goed als clubeigenaar Flynt zelf:

“Pornoboer, pornograaf, handelaar in vuiligheid, smeerlap, klootzak”, waren volgens Flynt zelf allemaal kwalificaties waarmee hij voor altijd vereenzelvigd zou worden. “Maar ik ben ook meer dan dat.”.

En:

…magazine Hustler begon in 1972 als reclamefoldertje voor zijn stripclubs. Flynt ging daarbij veel verder dan de meer terughoudende Playboy of Penthouse.
(..)
“Mijn concurrenten deden altijd alsof pornografie kunst was. Wij hadden geen pretenties over wat we deden”, legde Flynt zijn expliciete werkwijze uit. Bij hem geen soft focus of artistieke belichting: “Ik meende dat mannen ruige seks wilden. En ik had gelijk.”

Mensen als Flynt werden zo medevormgevers van de maatschappij zoals we die kenden in de jaren zeventig en tachtig. Een deel van de maatschappelijke gevolgen blijkt ook uit:

Flynt overleefde ook ternauwernood een moordaanslag, waardoor hij in een rolstoel belandde. De racistische dader wilde zo wraak nemen voor foto’s van interraciale seks in de bladen van Flynt.

Een klein eerbetoon als dit is daarom inderdaad wel het minste dat mensen als Flynt verdienen. De manier waarop ze kapitalisme verbonden met moraal, tegen de heersende bedilzucht in, gaat verder dan alleen maar de exploitatie van vrouwen en seksuele freaks – iets wat er zeker ook deel van uitmaakte. Maar de grens lag bij het punt waar iets nog commercieel uit te baten viel – niet per ongeluk werd dat vaak de grens die tegenwoordig nog steeds wordt aangehouden tussen wat nog nèt kan, en wat echt niet kan. Dat heeft ook nog eens onderstreept hoezeer bepaalde keuzes een persoonlijke verantwoordelijkheid zijn.