De klimaathoax is in de mode, staat bij vele hulpverleners boven aan hun verlanglijstje om op te lossen en verdient voor velen om die reden gepusht te worden.

En daarom krijg je er dan ook de gekste jammerklachten over en aanbevelingen van mee. Laat ik ter relativering beginnen met het jaartal 1953 te noemen. Hoewel Zuidwest-Nederland in dat jaar onvoldoende was voorbereid op wat het klimaat ons kon aandoen heb ik het nog nooit horen toeschrijven aan de klimaathoax? Waarom niet? Ik hoop dat dat een deugdelijke reden [1] heeft, en niet een eenvoudige omissie van de beleidszeloten van klimaatmaffia en overheid is. Ik zou me nog schuldig gaan voelen ook, ze een idee aan de hand te hebben gedaan.

De kleine grapjes daar gelaten, het is een serieuze kwestie. Want het raakt de essentie van wat het Rode Kruis drie maanden geleden ter sprake bracht:

Met 1953 in het achterhoofd worden de uitspraken van het Rode Kruis in november plotseling ietwat obligaat:

Mensen die het grootste risico lopen om slachtoffer te worden van klimaatverandering, worden niet genoeg beschermd. Dat blijkt uit een rapport van het Rode Kruis dat vandaag verschijnt. Sommige landen lopen door klimaatverandering extra risico om getroffen te worden door natuurrampen.

We zakken wat achterover en nemen kennis van de toename van natuurrampen, en herinneren ons vervolgens kalmpjes dat de klimaatverandering een feit is, maar dat de schuld van de mens daaraan een kwestie van perceptie is, en de drang zich ergens schuldig aan te voelen.[2] Om de schroeven nog wat aan te draaien: veel van de mensen waarover het Rode Kruis het nu heeft, verkeren in dezelfde situatie als de vroege Nederlanders[3]. En om dezelfde redenen. Dat zijn tevens de redenen dat mensen zich op de rand van een vulkaan vestigen: het leven is er eenvoudiger door de grotere vruchtbaarheid, en dat betekent dat mensen het risico kennen, maar een afweging maakten.

Dat is iets waaraan NOS en Rode Kruis hierbij gedachteloos voorbij gingen, maar waaraan u geacht  wordt bij te dragen middels financiële bijstand.

Het is allemaal goed bedoeld, maar naar mijn smaak is de hoeveelheid agitprop weer onmatig.

Uit het World Disasters Report 2020 blijkt dat de gevolgen van klimaatverandering vooral terechtkomen op de schouders van mensen die al kwetsbaar zijn. Het gaat dan bijvoorbeeld om de allerarmsten en inwoners van conflictgebieden.

Dat de meest kwetsbaren het hardst geraakt worden bezit een logica van zichzelf, en daar zal wat voor hulp ook niets aan veranderen – het is een nietszeggende open deur. Direct nadat je de ergst denkbare groep kwetsbaren hebt geholpen zal er een andere groep bijna net zulke kwetsbaren zijn die geholpen moet worden. Ophouden doet het nooit, en daarom is dit geen argument dat urgentie vereist. Zeker niet als je beseft dat mensen weerhouden van het wonen op gevaarlijke plaatsen geen enkele kans op succes heeft.

Graag zou ik als illustratie het grapje van een oud-studiegenoot hier herhalen. De man kwam uit een arme familie in Bangladesh, zat op mijn universitaire college met een beurs, en grapte graag:

Ik leef nog omdat ik door mijn familie ook heb leren zwemmen.

Dat was minder grappig dan velen van ons zich realiseerden: het was de botte waarheid. Het aantal mensen dat jaarlijks in Bangladesh verdrinkt vanwege aan natuurrampen gerelateerde problemen is gigantisch – en dat is het al eeuwen. Dat heeft met de klimaathoax niet speciaal iets uit te staan.

Dat het Rode Kruis het heeft over een toename van 35% in het aantal aan natuurrampen gerelateerde problemen wordt in het rapport zo op het oog niet onderbouwd. En hoe graag ik ook wil geloven dat dat waar is, vrees ik toch dat dit in het kader van de fondsenwerving mede werd veroorzaakt door aangepaste normen voor aan natuurrampen gerelateerde problemen.

Dat de staatsomroep er vervolgens goede sier mee maakte – omdat het naadloos in haar eigen agenda past – doet mijn ergernis wellicht groter worden dan gerechtvaardigd, maar ook het Rode Kruis zit de eerste jaren weer op mijn strafbankje. Om meerdere redenen overigens.

---

1. Ik ga er van uit dat men beseft dat dit niet de eerste overstroming van dijken in de Nederlandse geschiedenis was, en vooral een gevolg van het feit dat drammerige vissers en andere prehistorische figuren meenden hun beste kans op overleving te hebben achter oude strandwallen en andere zompigheden. Dat de reden een gevolg van lang bestaande eigenwijsheid is, derhalve. Net zoals Nederland dat is, nu we het er toch over hebben.
2. Dat is het bestaan van het Rode Kuis overigens óók.
3. Zie noot 1.

---

Meer over de klimaathoax en het politieke functioneren ervan leest u hier op Veren of Lood.