De Endlösung door de nazi’s kwam tot stand via tussenkomst van de Moefti van Jeruzalem, die geen verscheping van Joden naar Palestina wilde.

Van de redactie

Dit artikel werd opnieuw geplaatst op 29 oktober. Nadere inspectie door de auteur leerde dat er bij het overnemen fouten zijn gemaakt waardoor diverse delen ervan verdwenen  bleken.zijn. Om die reden plaatsten we het later volledig opnieuw. Dit oude artikel blijft gehandhaafd vanwege de vele reacties er onder, die we niet kunnen overhevelen, en die bij verwijdering verloren zouden gaan.

Onze excuses aan Martien Pnnings.

---

We beginnen met een ontspannen anekdote. In de jaren zeventig van de vorige eeuw sprak ’n bekende VPRO-commentator op de radio het woord “Endlösung” uit met de klemtoon op de “ö” – entléúzoeng – wat mij als luisteraar het gevoel gaf dat de Joden een verlossing ten deel viel toen ze als rook ontsnapten uit de schoorstenen van Auschwitz. Als in het gedicht van Caul Celan:

“ Er ruft spielt süßer den Tod der Tod ist ein Meister aus Deutschland
er ruft streicht dunkler die Geigen dann steigt ihr als Rauch in die Luft . . . . . . . . .”

Nog meer relax-anecdotiek om in genocide-stemming te komen.

Het was in de tijd dat ik schreef voor het nu verdwenen weblog Artikel 7. Op 10 november 2010 werd ik ‘s avonds laat gebeld door de toenmalige eindredacteur. Deze jongeman – (in het internetleven nog steeds bekend als “Hannibal”) – zei dat de server van “Artikel 7” die avond was bezweken onder de belangstelling, opgewekt door een uitzending op nationale televisie van PowNieuws. Presentator Dominique Weesie had namelijk gemeld dat “ene Martien Pennings” (ikke dus) de drijvende kracht was achter “een wel héél obscure website“ (“Artikel 7” dus), dat ik in het genot was van een “ban voor het leven op Geen Stijl wegens het structureel uitslaan van racistische teksten” en dat ik voorts beweerd had dat “moslims achter de Holocaust zitten”.

Dat waren stuk voor stuk grove op niets gebaseerde leugens van meneer Weesie, het was totaal uit de lucht gegrepen laster. Meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Het was totále onzin.

Dominique Weesie

Nou ja, totále onzin . . . . de bewering dat “moslims achter de Holocaust zitten” is twee jaar later, in 2012, op een indirecte manier wel degelijk een stelling geworden die te verdedigen valt. En wel door het werk van Emmet Scott, die uitlegt dat, nou ja, eh . . . . . dit:

“Toen de langdurige desintegratie van het Byzantijnse Rijk rond 500 na Christus inzette kwam West-Europa niet terecht in de ‘duistere Middeleeuwen’, want die zogenaamde West-Europese ‘barbaren’ die de Pax Romana zogenaamd vernietigd zouden hebben, stonden zeer open voor de normen en waarden van die inmiddels verchristelijkte Pax Romana. Die ‘duistere Middeleeuwen’ begonnen pas met de veroveringen van de islam in de periode 630 tot 930. In 730 staan de moslimse legers tot in Zuid-Frankrijk aan de ene kant en tot in Afghanistan aan de andere kant. In drie eeuwen raakte het Middellandse zeegebied steeds meer afgesloten voor de handel vanuit West-Europa. Dat had economische gevolgen voor Europa, maar die waren niet de voornaamste, zoals Henri Pirenne nog meende. Volgens Scott waren de voornaamste gevolgen van een geïslamiseerd Midden-Oosten de voortdurende terreur-invallen in Zuid-Europa (Spanje, Italië, Zuid-Frankrijk) door moslims en tengevolge daarvan weer ontstond in Europa een oorlogsmentaliteit waarin het christendom gecorrumpeerd raakte met antisemitisme, heksenwaan, kettervervolging, martelpraktijken en Inquisitie.”

Kort door de bocht gezegd: zonder islam veel mínder wrede waanzin in West-Europa, veel méér “Byzantium”, een ander verloop van de geschiedenis en wellicht géén nazisme en géén Holocaust.

Maar nu terzake. “Zat” die Moefti dan inderdaad “achter” Hitlers eindoplossing? Het antwoord is ja, namelijk in die zin dat deze Amin al-Husseini een eind maakte aan de mogelijkheid Joden naar Palestina te laten ontsnappen, zodat Hitler zich gedwongen voelde tot de industriële vergassings-methode, omdat de aantallen te vermoorden Joden nauwelijks mitrailleerbaar waren en dat de mitrailleer-methode ook een te grote geestelijke belasting werd voor de soldaten.

De Moefti bij Hitler, 28 november 1941

Is zo’n detail-kwestie nou van belang? Of een moslim invloed heeft gehad op Hitlers beslissing de Joden industrieel te gaan vergassen? Jazeker! Ten eerste was de Moefti van Jeruzalem Amin al-Husseini (1897 – 1974) niet zomaar een moslim, maar een bondgenoot van Hitler, strategisch en ideologisch zeer gewaardeerd door de Führer. Ten tweede, omdat verstandige mensen zoals ik iedere gelegenheid aangrijpen om onze Westerse “elite” te doen inzien dat de islam echt iets heel anders is dan zij denken. Die Westerse links-regressieve quasi-elite denkt namelijk al decennia dat die islam just another religion is, terwijl het in werkelijkheid een vorm van nazisme is, van Hitlerisme. Het zou winst zijn als onze elites zouden gaan beseffen dat in de samenwerking tussen de Moefti en Hitler twee wereldleiders van twee bijna identieke “nazismen” elkaar sterkten in hun vaste besluit de Joden wereldwijd te vernietigen.

Overigens was de Jodenhaat van de Moefti zo mogelijk nog groter dan die van Hitler. Er bestaat een heleboel literatuur over die Moefti en als er één ding daaruit duidelijk wordt dan is het dat hij volledig gedreven werd door uitsluitend Jodenhaat. Alles wat hij deed, stond in het teken van zijn ene grote doel: zoveel mogelijk Joden vermoorden. Vanaf zijn aankomst in Nazi-Duitsland, waar hij ook Himmler en Eichmann ontmoette, werkte de Moefti vervolgens samen met de nazitop om op de Balkan, waar vanwege de eeuwenlange Turks-islamitische agressie veel moslims wonen, SS-moslim-divisies op te richten. Hij was erop gebrand gedurende de hele oorlog geen Joden te laten ontsnappen en is zonder enige twijfel verantwoordelijk voor duizenden Joodse doden, waaronder veel kinderen. U kunt dat nalezen in een degelijke academische studie van twee Duitsers, Klaus-Michael Mallmann en Martin Cüppers, “Halbmond und Hakenkreuz”.

Dat boek is ook in het Engels vertaald onder de titel “Nazi Palestine”. Daarin staat een speciaal hoofdstuk over de Moefti en daarin wordt bewezen dat de Moefti meerdere malen zijn persoonlijke invloed bij bijvoorbeeld Eichmann heeft gebruikt om te voorkomen dat er Joden gered zouden worden. Er zou bijvoorbeeld eind 1942 door bemiddeling van het Rode Kruis aan Joodse kinderen uit Slowakije, Polen en Hongarije worden toegestaan om naar Palestina te emigreren in ruil voor het vrijlaten van Duitse gevangenen. De Moefti zorgde dat de ruil niet doorging en de kinderen zijn vermoord.

Vanaf 1942 organiseerde de Moefti in samenwerking met de nazi’s vanuit een voorstadje van Berlijn, Zeesen, radio-uitzendingen vol Jodenhaat, die in het hele Midden-Oosten gedurende de hele oorlog in alle thee- en koffiehuizen uit de luidsprekers schalden. De Moefti dook na de oorlog weer op in Egypte en leidde van daaruit de haat- en terreurcampagne van de Arabieren tegen de Joden, die vanaf 1945 groeide naar een volslagen oorlog tussen de Joden en Arabieren.

De eerste historicus die bij mijn weten wees op een mogelijk doorslaggevende rol van de Moefti bij Hitlers besluit tot de Endlösung is Gordon McFee in zijn korte essay van 1998 “When did Hitler decide on the Final Solution?” De inhoud van dat essay kan nu buiten beschouwing blijven omdat een bredere onderbouwing van de stelling van McFee te vinden is in een boek uit 2014 van Barry Rubin en Wolfgang G. Schwanitz: “Nazi’s, Islamists and the Making of The Modern Middle East”. Ik heb de eindredactie gedaan van een vertaling van dat boek.

De Moefti-kwestie was in 2015 opnieuw actueel. Ongetwijfeld onder invloed van het pas uitgekomen boek van Rubin en Schwanitz, gaf premier Netanyahu van Israël in een toespraak een nogal botte maar in essentie kloppende beschrijving van die invloed van de Moefti. Netanyahu was getriggerd door de opmerking van een islamist die op dat moment, in 2015 dus, die beruchte functie van “Moefti van Jeruzalem” vervulde. Zijn naam doet niet terzake, want het zijn allemaal dezelfde oorlogshitsers. Die hits-Moefti had, helemaal in de beproefde lijn van Amin al-Husseini, verklaard dat de Joden “Al Quds” (Jeruzalem) bedreigden. Dat is een standaard hits-methode in de islam: als “al-Quds” wordt bedreigd – en dat is altijd door de Joden – dan moet er gemoord worden.

Uiteraard viel de hele links-regressieve Westerse pers over Netanyahu heen. Neem nou het Engelse bastion van islam-liefde en Israëlhaat, The Guardian, die kopte: “Netanyahu’s fairytale about Hitler and the mufti is the last thing we need”. Maar dat Netanyahu géén sprookjes vertelde, werd in de Jerusalem Post betoogd door Moefti-specialist en mede-auteur van bovengenoemd boekWolfgang G. Schwanitz. Dat ging als volgt:

“Speaking in Jerusalem, Netanyahu said of the Fuhrer’s well-documented 1941 meeting with Jerusalem Grand Mufti Husseini, ‘Hitler didn’t want to exterminate the Jews at the time, he wanted to expel the Jews. And al-Hajj Amin al-Husseini went to Hitler and said: If you expel them, they’ll all come here [to Palestine]’. According to Netanyahu, Hitler then asked what he should do with them, to which the mufti replied, ‘Burn them’. I have not seen these quotations in the historical record. But there is much evidence to support Netanyahu’s underlying claim that the grand mufti had a substantial ( . . .) influence on the genocide that unfolded in Nazi-occupied Europe and that was planned for the Middle East as well.” [mijn vet]

Ik overzie niet wat er aan recensies van het boek van Rubin & Schwanitz is verschenen in de academische wereld, maar ik neem aan dat “Prof. Dr. J. T. M. (Johannes) Houwink ten Cate “Holocaust and Genocide Studies (chair in co-operation with the NIOD Institute for War, Holocaust and Genocide Studies)” een stem is die niet ver afwijkt van de doorsnee academische opvatting over de vraag die hier aan de orde is. Op de website van het Jerusalem Center for Public Affairs (book reviews Fall 2013) geeft hij als zijn mening:

“Had the Nazis been victorious in the Middle East, it is plausible that in planning the most universal of genocides ( . . .), they would have murdered the Jews there as well, since that was their policy toward all Jews, even in territories that they had not yet conquered. However, it is not likely that Hitler and his henchmen needed the support of the Mufti in making their genocidal decision to kill the Jews. In their discussion of the role of Haj Amin in the decision-making process of implementing the Holocaust, Rubin and Schwanitz are skating on thin ice. They repeat the common error of over-estimating the importance of the Wannsee Conference (20 January 1942). In fact, 1,100,000 million Jews had perished prior to that meeting. In addition, they appear to have ignored much of the recent scholarship on this decision-making process, particularly the works of Christopher R. Browning on the origins of the Final Solution. In any case, the above is but a minor criticism. The main point is that Rubin and Schwanitz have provided a work based upon excellent original research( . . .).” [mijn vet]

“Minor criticism”: klinkt hier de opvatting door dat het een “detailvraag” is als je aandacht schenkt aan de invloed van de islam, dus van de oudste manifestatie ter wereld van een nazi-mentaliteit, op de Holocaust?

Johannes Houwink ten Cate

Voorts zien we aan de recensie van Houwink ten Cate dat anno 2013 de communis opinio van de geleerde Holocaust-specialisten sinds 1998 en Gordon McFee niet was veranderd. Want in het werk dat Ten Cate aanhaalt, dat van Christopher Browning (“The Origins of the Final Solution: The Evolution of Nazi Jewish Policy, September 1939 – March 1942”) luidt de these, als vanouds, dat de Holocaust een chaotisch verlopende massamoord per mitrailleur was die als vanzelf langzaam overging in de industriële vergassing van de Joden. In die traditionele opvatting is er dus geen cesuur, maar vanaf begin 1941 een continuümvan (a) vastbeslotenheid om de Joden allemaal uit te roeien en (b) van geweld dat hoogstens van karakter veranderde in de gebruikte middelen, namelijk van de mitrailleur naar de gaskamer. In die continuüm-opvatting dient de Wannsee-conferentie eigenlijk alleen maar tot stroomlijning van een genocide-besluit dat allang in de praktijk was genomen.Maar dat is niet zo, er was alleen een anarchistisch en experimenteel massamoorden dat onder het “polykratische” (term van Browning) nazi-bewind mogelijk bleek terwijl Hitler en de verdere nazi-top de mogelijkheid openhielden van verdrijving van de Joden naar Madagascar of Palestina.

Tot de industriële vergassings-genocide op álle Joden werd pas besloten direct na Hitlers onderhoud met de Moefti op 28 november, 1941

Overigens ziet Houwink ten Cate dat wel goed: de nazi’s hadden materieel noch ideologisch hulp nodig bij de genocide op de Joden in hun “eigen” gebieden, maar . . . . maar wel in het Midden-Oosten. En het is niet “plausibel” maar volstrekt zeker dat wanneer de alliantie tussen de Moefti en de Führer in het Midden-Oosten succesvol was geweest, ook de laatste Jood daar vermoord zou zijn. En wel middels mobiele vergassings-installaties die de Moefti door Hitler klaar had laten zetten in de haven van Athene om ze naar Palestina te verschepen zo gauw Rommel via Egypte doorgestoten zou zijn. (Zie: Mallmann en Cüppers, “Halbmond und Hakenkreuz” p. 146; “Nazi Palestine” p. 126) .

Schwanitz heeft in een iets eerder boek ( “Islam in Europa, Revolten in Mittelost”, 2013) het wederzijdse belang dat Hitler en de Moefti deelden nog eens uiteengezet. Een van de reviews van dat boek vat het betoog dat Schwanitz vanaf pagina 147 terzake neerzet op dat punt goed samen:

“On November 28, 1941, the Mufti met with Adolf Hitler in Berlin. Hitler sketched out his grand strategy: after completing the destruction of the USSR, German forces would continue south through the Caucasus into Iraq and Iran, at which time Germany’s sole interest in the Middle East would be the annihilation of the Jews living there under the British protection. The Mufti would become the most important leader in the Arab world and would call his fellow Arabs to action against the British and the Jews. Schwanitz calls this the “genocide pact” and points out that it was no coincidence that the very next day[!!!] Hitler gave the order to convene the Wannsee Conference in order to work out the logistical details of implementing the genocide of the Jews. Furthermore, Schwanitz maintains that, contrary to his customary practice, Hitler deliberately delayed the public announcement of his meeting with al-Husseini in order to obscure the close connection between this meeting and the convening of the Wannsee Conference. This delay would allow al-Husseini to argue dishonestly and falsely, at the time of the Eichmann trial, that Hitler had given the orders for genocide before their meeting.” [mijn vet]

Houwink ten Cate heeft helemaal gelijk als hij met Browning zegt dat er al flink werd gemassamoord vóór het gesprek met de Moefti en vóór de Wannsee-conferentie. Maar dat is het punt helemaal niet. De vraag waarom het gaat is naar de invloed van de Moefti bij de totstandkoming van Hitlers besluit te stoppen met verdrijving van de Joden en te beginnen met industriële vergassings-genocide. Weliswaar heeft in juli 1941 Heydrich van Hitler opdracht gekregen een “Endlösung der Judenfrage” te verzinnen en werden in de maanden daarna inderdaad meer dan 1 miljoen Duitse, Oostenrijkse, Tsjechische en Russische Joden in het “Ostland” vermassamoord en werd er zelfs op kleine schaal geëxperimenteerd met vergassingen, maar Hitler hield intussen de mogelijkheid open om de Joden te deporteren bijvoorbeeld naar Palestina. Binnen Hitlers opvatting van “Endlösung” was dus op dat moment deportatie nog inbegrepen. Rubin & Schwanitz bewijzen dat aan de hand van een brief van 31 juli 1941van Göring aan Heydrich.

Men ziet: op de namiddag van de 29^e november vindt het gesprek tussen de Moefti en Hitler plaats. De volgende morgen gaat de order uit naar Heydrich om de Wannsee-conferentie te organiseren die oorspronkelijk gepland stond voor 9 december, dat is dus op een tijdsbestek van 10 dagen na dat gesprek.

De Moefti begroet Himmler

Nu ga ik speculeren. We weten dat de Moefti op de hoogte en ook zeer onder de indruk was van de nog kleinschalige experimenten met vergassing. Het is zeer merkwaardig dat in de verslagen van het gesprek tussen Hitler en de Moefti – hier en hier en hier– geen ogenblik de vergassingstechniek ter sprake komt, noch zelfs het massamoorden-in-het-algemeen. Er is alleen maar in abstracto sprake van “die Vernichtung des im arabischen Raum ( . . .) lebenden Judentums”. Dat de methode van massamoord niet ter sprake is geweest lijkt mij onmogelijk en ik denk daarom dat Hitler bevel heeft gegeven om wat er gezegd werd over die methode niet in het verslag op te nemen. Als dit wél ter sprake is geweest – en wat mij betreft is het ondenkbaar dat zulks niet het geval was – dan wordt het des te verklaarbaarder dat Hitler een paar uur na het onderhoud met de Moefti het bevel gaf tot het bijeenroepen van de Wannsee-conferentie, waarop inderdaad tot industriële vergassing werd besloten. Ik ben er zeker van dat de Moefti Hitler heeft gewezen op het alternatief voor deportatie van de Joden naar Palestina, namelijk het toepassen van de prachtige vergassingsgtechnieken, een Duitse specialiteit. Maar dat het buiten het gespreksverslag is gelaten.

Schwanitz meldt dat Hitler altijd zelf de verslagen las van de gesprekken die meestal door tolk Paul Schmidt werden gemaakt. “Aber er [Schmidt] verfertigte auch kurze und lange Fassungen für den äusseren un inneren Gebrauch, die voneinander abwichen.” (Islam in Europa, Revolten in Mittelost, p. 163) Ik ben ervan overtuigd dat er een langere “Fassung” heeft bestaan dan die wij nu kennen en dat die verloren is gegaan: verbrand, neem ik aan, in de laatste dagen op Hitlers kanselarij in Berlijn.

In mei 1942 — dus zes maanden na dat gesprek tussen de Moefti en Hitler en vijf maanden na de Wannsee-conferentie — beginnen dan in Sachsenhausen de echt serieuze en meer grootschalige proefvergassingen, die moesten leiden tot de industriële vergassings-genocide.

De allang bestaande belangstelling van de Moefti voor de Duitse vergassingstechniek komt bij Rubin & Schwanitz niet voor niks meteen al aan het begin van hoofdstuk 1 aan de orde, namelijk als zij verhalen van het bezoek aan proefvergassings-kamp-Sachsenhausen van vier hooggeplaatste Arabieren, waaronder mogelijk, maar niet waarschijnlijk, de Moefti zelf. Maar in elk geval waren twee van hen zijn afgezanten.

“En zo bezochten dus in juni 1942 vier speciale Arabische gasten het prototype voor toekomstige vernietigingskampen [namelijk Sachsenhausen]. Hun interesse had een zeer praktisch doel. Ze waren van plan ooit op een dag in het Midden-Oosten hun eigen stations Z te creëren in de buurt van Tunis, Bagdad, en Jericho om alle Joden in de regio te elimineren.Dat doel was vastgesteld in een brief van januari 1941 die Amin al-Husseini, de Arabische politieke en religieuze leider in Palestina, zond aan de Duitse kanselier Adolf Hitler. Al-Husseini vroeg Hitler de Arabieren te helpen in hun landen het Joodse vraagstuk op te lossen op de manier waarop het werd gedaan in Duitsland.Om te slagen moesten zij de technieken van de nazi’s leren en hun technologie verkrijgen.”

De vergassingstechniek kon dus rekenen op warme belangstelling van de Moefti, die al in januari 1941 zijn plannen kenbaar maakte om de Joden in het Midden Oosten massaal te vergassen. Dus hoezo kan dit géén onderwerp van gespreken geweest zijn op 28 november 1941?

Het kan merkwaardig schijnen dat Hitler verboden zou hebben het onderwerp genocide in het gespreksverslag op te nemen, maar er was ongetwijfeld ook bij hem een bewustzijn dat deze misdaad van zo’n kosmische omvang was dat het beter geheim kon blijven. In het algemeen waren de nazi’s inderdaad nogal beducht voor het uitlekken van hun werkelijke plannen, vandaar ook de eufemistische term Endlösung, Eindoplossing, Final Solution.

Die angst voor uitlekken van het gruwelijke voornemen komt naar voren als Rubin en Schwanitz een reactie bespreken op het bezoek dat in mei 1942 vier hoge Arabieren aan proefvergassings-station Sachsenhausen mochten brengen, namelijk de reactie van een van deelnemers aan de Wannsee-conferentie, Martin Luther,

“One German official, however, was horrified by that visit. The Foreign Ministry’s undersecretary, Martin Luther, demanded that Arabs not be allowed into any concentration camp lest they tell others about what they saw. If Germany’s enemies discovered mass murder was happening they would use this as a propaganda weapon against the Third Reich. Luther, a party veteran, also worried that leaks would sabotage his job of convincing German satellite or allied states to turn over their Jews for transport to the death camps. If word got out, those regimes might balk at cooperating due either to Allied pressure or to fear of future punishment. Infuriated, Luther complained to Grobba that von Ribbentrop had promised him the visit wouldn’t happen. Luther’s request to suspend this particular tour was denied. The SS promised him there would be no more tours in future but held them anyway, including a likely later visit by al-Husaini to Auschwitz.” [mijn vet]

In dit verband is ook de zogenaamde Posener Rede (oktober 1943) van Heinrich Himmler illustratief:

„Ich meine jetzt die Judenevakuierung, die Ausrottung des jüdischen Volkes. Es gehört zu den Dingen, die man leicht ausspricht. – ‚Das jüdische Volk wird ausgerottet’, sagt ein jeder Parteigenosse‚ ‘ganz klar, steht in unserem Programm, Ausschaltung der Juden, Ausrottung, machen wir.’ […] Von allen, die so reden, hat keiner zugesehen, keiner hat es durchgestanden. Von Euch werden die meisten wissen, was es heißt, wenn 100 Leichen beisammen liegen, wenn 500 daliegen oder wenn 1000 daliegen. Dies durchgehalten zu haben, und dabei – abgesehen von Ausnahmen menschlicher Schwächen – anständig geblieben zu sein, das hat uns hart gemacht und ist ein niemals geschriebenes und niemals zu schreibendes Ruhmesblatt unserer Geschichte ( . . .).”

Het roemvolle blad dat tot nu toe ongeschreven is gebleven . . . . . en ook maar beter nooit geschreven kan worden . . . .

Tot slot, nogmaals & ten overvloede, de betekenisvolle feiten:

1. Hitler vindt samenwerking met de Moefti – en via hem met de islam en de Arabieren – van het grootste belang, zowel strategisch als ideologisch.
2. Nog eind juli 1941, getuige een brief van Göring aan Heydrich, houdt Hitler de mogelijkheid open de Joden uit Duitsland te verdrijven.
3. Dan komt dat gesprek tussen de Moefti en Hitler op 28 november 1941 waar de Moefti de eis stelt dat er geen Joden meer naar Palestina komen.
   De verslagen van dat gesprek reppen met geen woord over massamoord als eindoplossing, maar het is volstrekt ondenkbaar dat het onderwerp niet aan de orde is geweest. Al in januari 1941 had de Moefti per brief laten weten grote bewondering voor de vergassingstechniek van de nazi’s te hebben. Dus staat het vast dat Hitler, in het besef van de kosmische misdadigheid van de gezamenlijk nazistisch-islamitische plannen, bevolen heeft dat onderwerp weg te laten, te schrappen uit het verslag en dat massale vergassing van de Joden als methode absoluut zeker ter sprake is geweest.
4. Enkele uren (!) na de ontmoering met de Moefti besluit Hitler de Wannsee-conferentie van 20 januari 1942 bijeen te roepen waarop officieel wordt besloten tot de industriële vergassings-genocide.
5. In mei 1942 — dus zes maanden na dat gesprek tussen de Moefti en Hitler en vijf maanden na de Wannsee-conferentie — beginnen de echt serieuze daadwerkelijke proefvergassingen in Sachsenhausen, die moesten leiden tot de industriële vergassings-genocide.
6. In juni 1942 krijgen vier hoge Arabieren, onder wie misschien de Moefti zelf, maar onder wie in elk geval twee van zijn vertegenwoordigers, een rondleiding door Sachsenhausen.

De vraag aan Houwink ten Cate moet dus luiden: hoezo “dun ijs”? Het antwoord op de in mijn titel gestelde vraag – Gaf de Moefti de laatste stoot tot de Endlösung? – moet volgens mij luiden: ja, ten eerste in absolute zin door de weg naar Palestina af te sluiten en zo Hitler tot het loslaten van deels-deporteren en tot alleen-nog-maar-massamoorden te dwingen en ten tweede in “relatieve” zin door Hitler te dwingen tot de industriële vergassings-methode omdat het massamoorden per mitrailleur te omslachtig, te opzichtig en psychisch te belastend bleek voor de uitvoerders.

Het belang van grondige en waarheidsgetrouwe geschiedschrijving wordt steeds urgenter. Regressief en gewelddadig links heeft zo’n beetje vanaf de Baader Meinhof-groep met de terreur van de Palmaffia’s gesympathiseerd. Vanaf de moord op de Israëlische atleten door Palestijnse terroristen op de Olympische Spelen in München in 1972 is de invloed van dit antisemitische links gegroeid en heeft zich genesteld en vertakt in de mainstream van media, academia en politiek. Vijftig jaar lang wordt Israël nu in toenemende mate gedemoniseerd door dit soort “links” onder het mom van sympathie voor de “Palestijnen” die vanaf 1920 niks anders dan terreur hebben gepleegd en elk compromis hebben afgewezen.

Op dit moment beleeft in Amerika deze Israël-demonisering een nieuw hoogtepunt: de moreel steeds verder afglijdende New York Times is zopas een nieuwe campagne gestart die moet voorkomen dat het plan Trump wordt uitgevoerd, te weten een toepassing van het Israëlisch recht in grote delen van Samaria-Judea, geheel volgens het internationaal recht. Wie wil lezen hoe groot en onomstotelijk het morele en internationaal-rechtelijke recht op Samaria-Judea (“de Westbank”) van Israël is, moet het opstel “Werk in uitvoering: een korte geschiedenis van Israël” lezen.

In Amerika raakt de anti-Israël-campagne steed steviger ingebed in de Black Lives Matter/ANTIFA-identiteitsbeweging en die beweging krijgt steeds meer greep op de Democratic Party. De liefde voor de islam, een nazistische ideologie, wordt in deze kringen ook steeds sterker. Moslims worden door dit soort “links” gezien als bondgenoten bij de vernietiging van de eigen Westerse cultuur. Democraat Joe Biden hield in zijn verkiezingscampagne een lofrede op de islam. Ik begin steeds meer te vermoeden dat van deze “polarisatie” geen weg terug is en dat Bismarck opnieuw gelijk krijgt:

“Nicht durch Reden oder Majoritätsbeschlüsse werden die großen Fragen der Zeit entschieden ( . . .) sondern durch Eisen und Blut”.