Rechterlijke macht – rechtsgevoel en onoordeelkunde
Dat de rechterlijke macht niet graag de overheid voor de voeten loopt bij zaken die die men als ‘lastig’ beschouwt, zien we weinig gedemonstreerd. Maar soms….
Speciaal bij zaken waar mensen duidelijk gelijk hebben maar die de overheid veel onnodige hoofdbrekens geeft wordt nog wel eens gemarchandeerd met het rechtsgevoel.
Ik hoorde laatst het volgende verhaal over een rechtszaak in Amsterdam. Het ging over een parkeerboete. De beboete persoon hield staande dat in de buurt bij zijn parkeerplaats geen verkeersbord stond dat aangaf dat de zone waarin hij stond betaald parkeren was. Dat bleek te kloppen.
Niet dat het hielp. De rechter kwam met het volgende Salomonsoordeel (?):
U had het op de website van de gemeente moeten opzoeken.
Het bewijs dat het op de website stond kwam – op papier(!!!!) – de rechtszaal binnen.
Nu moet u weten dat de parkeerverordeningen in Amsterdam per buurt worden geregeld – 50 meter verderop kan een volkomen verschillend regime gelden. Knappe jongen die dus parkeert en ‘even’ naar de website van Amsterdam gaat en daar het parkeerbeleid van de desbetreffende buurt en dan straat bij elkaar googled. En dat gaat dan al uit van het bezit van een telefoon waarmee je dat 1-2-3 vinden kunt. Verschaft de overheid u die? Natuurlijk niet.
Dat dit een volkomen waanzinnig oordeel was begrijpt iedereen. Maar ja, justitie, dat zijn heuse digibeten.
Maar ook doet het me denken aan een uitspraak alweer een jaar of dertig geleden in de stad waar ik toen woonde. Ook daar was de kwestie een onduidelijk geplaatst verkeersbord dat voor meerdere interpretaties vatbaar was. De schikking was driemaal ƒ50,- geweest, voor drie identieke bonnen. Mijn kennis die het me vertelde kreeg van de rechter op de zitting na enig heen en weer gepraat te horen dat deze de boete verlaagde tot driemaal ƒ25,- . Maar, zo zei mijn kennis: Daar ben ik het niet mee eens en ik ga dus in hoger beroep. Voor hem was het een principe kwestie.
Om er vervolgens achter te komen dat voor boetes lager dan ƒ50,- geen hoger beroep mocht worden ingesteld. Stond in de wet, zo legde ik hem uit. Dat geschonden rechtsgevoel had die rechter echt wel herkend, dus was mijn kennis dubbel genaaid.
Het kost de rechterlijke macht in dit land nooit moeite de achterdocht van de burger tot grote hoogte aan te wakkeren. Rechtsgevoel? Ja, dat. Hoe zou dat nu toch komen?
Meer over en aanmerkingen op de rechterlijke macht vindt u hier.
Dit doet mij aan “Het Transgalactisch liftershandboek” denken…
@Ravian 9 juni 2020 om 19:19 Catch-22 lijkt hier ook van toepassing. Overigens is catch-22 in burger-overheid relaties door het oerwoud aan regels bijna onontkoombaar. Het voordeel van het echte oerwoud is dat de regels niet voortdurend veranderen. Er is ook vaak geen overheid. Nadeel zijn de vijandige stammen in de buurt. Je onttrekken aan vijandige gevechtsmissies is dan alsnog onverstandig. Er is altijd een catch. Het moet alleen niet te gek worden. En dat doet het de laatste tijd wel.
@ Begrens Europa
Doe mij het echte oerwoud maar… 😉
@Ravian, voor je het weet is dat oerwoud in een biomassacentrale verdwenen.
Na de kop en de eerste alinea gefronste wenkbrouwen! Toen nog in de begin dagen van het politieke proces Wilders bleek dat de rechters weigerden nader onderzoek naar de aanklachten te doen, omdat zeer waarschijnlijk 99,99 % van de aanklachten vals waren, was dat zelfs voor naieve ikke een verbijsterende mate van rechterlijke dwaling.
Dat het daarna nog tot begin 2017 duurde voor ik bij zinnen kwam en de VVD verliet, heeft daar niets mee te maken.
De rechterlijke macht loopt niet aleen de regering (indien linkse koers) niet graag voor de voeten, de rechterlijke macht meet in steeds verder gaande stapjes steeds nadrukkelijker met 2 maten, 1 maat voor Links, 1 maat voor rechts. De regering met groen links moeten koste wat kost gelijk hebben, lijkt het standpunt van de rechterlijke macht.
@ Bennie
Nee hoor, want in het oerwoud is geen overheid, in het oerwoud komt de wet uit de loop van mijn geweer, en van mijn bomen blijf je af.
@ Henk Albarda
Het selectief handhaven en niet handhaven van wetten tegen bepaalde bevolkingsgroepen is het failliet van onze rechtsstaat.
En dit is al meer dan 40 jaar geleden begonnen met, bijvoorbeeld, het niet handhaven van bepaalde verkeerswetten in de (linkse) grote steden.
Sindsdien zitten we op een hellend vlak, waarbij het respect voor de wet langzaam maar zeker compleet weg geërodeerd is.
De linkse kant van het spectrum ziet zich namelijk consequent boven de wet geplaatst, en de rechtse kant van het spectrum ziet zich consequent door de wet gediscrimineerd, financieel uitgebuit, en onbeschermd.
Een van de gevolgen van dit proces is dan dat we momenteel in Amsterdam met een burgemeester zitten die er van uit gaat dat de linkse idealen boven de wet staan.
En een ander gevolg is dat een rechtse politicus al jaren voor de rechter staat van wegen het overtreden van niet bestaande wetten.
Een goede ontwikkeling is nu dat links zich sterk begint te maken voor het afschaffen van de politie.
Ze verwachten ongetwijfeld dat daarna het geweldsmonopolie in hun Antifa handen gaat vallen, maar ik denk dat ze dan van een koude kermis thuis gaan komen.
Het is namelijk de wet die Antifa & Co al decennialang beschermd tegen de steeds meer geïrriteerd rakende rechtse meerderheid.
Als het land in chaos vervalt gaan het de extreem linkse velletje wezen die te drogen gehangen worden.