Wat zegt wie u bent?
Wie u bent? Dat is een vraag waarover de filosofen nog niet uitgesproken zijn. Volgens sommigen zie je dat aan uw vrienden, anderen aan wat u eet of waar u wonen wilt.
Maar uiteindelijk gaat het er om waar u zich comfortabel voelt. En dat valt nog helemaal niet mee.
Geregeld word ik door mijn vriendin hartelijk uitgelachen om mijn voorkeur voor programma´s als het Britse `Escape to the country` – van oudsher gericht op Londenaren die elders in het UK wilden gaan wonen. Wil ik dat echt, ergens in een hutje aan zee in Wales de rest van mijn dagen slijten, terwijl ik peinzend over de golven van mijn gin nip? Het is een mooie droom voor een lome namiddag, maar ik zou me dood schrikken als het werkelijkheid worden kon, mits ik snel genoeg besluiten zou.
Maar als je de verwezenlijking van een droom die je geboden wordt niet met beide handen aangrijpt, is het dan wel je droom?
Toe ik daar niet goed uitkwam ben ik het van de andere kant gaan benaderen. Waarvoor zou ik nu niet meer kiezen, waarvoor zou ik vluchten willen? Tot droefenis van mijn partner is dat een stad als Amsterdam. Ik zit er nu te typen, en ik zal maar wat blij zijn als ik hier weer weg kan. Niet voor haar, maar ik voel me hier niet op mijn gemak. Ook de wens me hier ooit nog op mijn gemak te voelen ontbreekt me volledig.
Ben ik dan in min hart meer een boer? Laat ik het zo zeggen: in mij is de afgelopen jaren een Amsterdammer doodgegaan, waarvan ik niet wist dat die er zat. En het is een opluchting dat te erkennen. Toch, het heeft niets te maken met een vlucht van mijn partner; ik hoop ook niet dat ze het zo zou opvatten. Het huis is een argument, maar niet doorslaggevend – ook een volledig betaald stadspaleis kan me niet bekoren. De jachtige neuroses die je hier oploopt zijn eenvoudig ongezond. Voor mij.
Nergens leer je zo goed wat je niet zijn wilt als de plekken waarvan je ooit dacht er gelukkig te kunnen worden.
Laat ik eindigen met het uitspreken van de hoop dat ze heel Amsterdam zullen asfalteren om er een parkeerplaats van te maken voor die paar musea die van mij mogen blijven staan. Want zelfs Amsterdam heeft plekken die ik zal blijven waarderen.
Diegenen die zich onmiskenbaar thuis voelen op een bepaalde plek, hebben die plek zelden of nooit verlaten. De mens is een ontdekker. De landschappen (of townscapes of het thuisgevoel) bevinden zich in de geest.
Juvenalis. Ik leef met je mee, ik ben sinds een jaar in Portugal gaan wonen, iets meer dan een jaar. Ik was 60 toen ik vertrok van een prachtige plek in Nederland, ik nam ontslag bij een fantastische job. Liet almijn vrienden en familie daar achter en ben dolgelukkig, inmiddels blut, maar dat is slechts een hobbel, 1 van de nieuwe uitdagingen. Niemand neemt mij mijn beslissing om dit te gaan doen af. Ik kan mezelf gelukkig niet verwijten dat ik deze stap niet heb gezet, wat het ook brengt, als je moet gaan, dan moet je gaan. Ik loop tegen van alles aan, telkens nieuwe uitdagingen, maar ik zou niet meer in het gezapige leven willen blijven zitten waar ik in Nederland in terecht was gekomen. Nu voel ik me weer sterk, ik voel me slim en ik vind mijn weg hier wel. Neem die stap, ik wed Juvenalis dat je er blij mee bent. Geluk gewenst met je keuze.
Je bent wat je gedaan hebt, en doet.
Ook ik kijk graag naar “Escape to the country”. Al blijft het mij verbazen hoeveel mensen bereid zijn te betalen voor hun “droom”. Zullen zij op die plek die zij uitgekozen hebben wél gelukkig zijn, zich op hun gemak voelen? Zullen zij zich geaccepteerd voelen door de gemeenschap waarvan zij dan deel gaan uitmaken? Waar ik soms wel verbijsterd naar kijk zijn de absurd hoge eisen die gesteld worden aan de, naar mijn inzicht, perfecte woningen die bezichtigd worden.