D66 en CU willen onverantwoorde risico’s met de ISkinderen, die VVD en CDA niet hierheen willen halen. Het is een consequentie van het beleid tot dusver, maar deze partijen zitten in een ontkenningsfase van de realiteit.

Dus voel ik me verplicht de realiteit in simpele termen te schetsen, en de mechanismen waarmee we te maken hebben bloot te leggen.

You cannot have your cake and eat it, is de Engelse uitdrukking die hiervoor van toepassing is. Men wil bij D66 en CU heel graag een menselijk beleid – dat is mooi. Ter heeft men weinig stringente regels opgesteld – ook dat heeft een zekere schoonheid. Maar met die regels wordt voortdurend de hand gelicht omdat men medelijden heeft met een aantal uitzonderingen[1] die anders nèt buiten de boot vallen. Dat is helemaal niet zo mooi, want dat betekent dat deze (D66 en CU) mensen geen benul hebben van waarom je dergelijke weinig stringente regels opstelt en er mee om gaat. Voor een partij die zich ooit presenteerde als het redelijk alternatief valt op dat zij niet begrijpt hoe redelijkheid functioneert. Mutatis mutandis geldt hetzelfde voor de CU – religieuze leerstellingen zitten van nature vol met ambiguïteiten. Dat is eigen aan hoe die leerstellingen zijn opgesteld, omdat zij anders niet werkbaar blijven. Ook de CU zou derhalve beter moeten weten. Toch willen ze dat niet.

Geen van deze beide partijen lijkt te beseffen dat aan de redelijkheid en goede bedoelingen die zij nastreven een prijs moet hangen – een strikte naleving van afgesproken regels. Een redelijk/goedbedoeld beleid kun je op twee manieren voeren: met losse definities en de uitvoering van strenge regels, of met een strenge uitvoering en definities van vrij losse regels. In beide overige gevallen – strenge uitvoering van strenge regels, of een lakse uitvoering van losse regels – krijg je in het eerste geval een autoritair systeem, en in het tweede geval een anarchie waarin elk soort regels uiteindelijk iet meer dan wensdenken is. Dat men die geen van beide wil is een valide keuze. Maar!

Het streven van CU en D66 wat betreft de ISkinderen beweegt zich op dit moment sterk in de richting van het soort anarchie dat bij een partij als GL tot de huismerken behoort, maar waarvan serieuze regeringspartijen zich verre dienen te houden.

In het onderhavige geval toegepast werkt dit zo: Als je de ISkinderen hierheen haalt, zul je er op termijn niet aan ontkomen ook de ouders – die ook D66 en CU zeggen absoluut niet hierheen te willen halen – toegang verschaffen. Zo zitten onze vrij lakse regels in elkaar, die bovendien zo zijn geconstrueerd dat een toegeeflijkheid in een vroeg stadium een string van consequenties heeft. Als de regels voldoende streng waren geweest dat we in een later stadium met zekerheid rechters zouden kunnen dwingen die ongewenste ouders buiten het land te houden was er nooit een probleem ontstaan.

Door hun zucht naar losse, redelijk en goedbedoelde regels die prettig overkomen hebben D66 en CU zich echter in een positie gemanoeuvreerd die een strenge handhaving van die losse regels voorschrijft. Dat ze daartegen nu zelf in het geweer komen, verraadt onbegrip voor de manier waarop dit soort regels functioneren, of eenvoudig een gelijkhebberige drang naar totale anarchie. You cannot have your cake and eat it, ingewikkelder is het niet.

---

1. Ook het besef dat er altijd potentiële uitzonderingen zullen zijn zo lang je regels wilt hanteren, ontbreekt bij D66 en CU volledig.