Is alles fucked? Er is wat voor te zeggen, maar toch wordt dit een hoopvol verhaaltje. De afloop is helaas onbekend, en zal dat mogelijk blijven.

Want een enkele keer blijken er toch sociaal wetenschappers te bestaan die wat dieper kijken. Vandaar deze syllabus voor studenten psychologie aan de universiteit van Oregon, die toch bekend staat als centraal liggend in Wappieland, beter bekend als SJW-terrein. Docent Sanjay Srivastava werkt er nog steeds – hij zal wel iets goed doen, of via ambivalenties zijn terrein verdedigen.

Want het verhaal is minstens zo postmodern te beschouwen als dat het cynisch of nihilistisch rechts kan zijn.

Onder het genot van een banaan bladerde ik er wat in, en genoot al op voorhand van weektitels als Week 1: Psychology is fucked, Week 3: Causal inference from experiments is fucked, Week 4: Mediation is fucked, en vooral Week 7: Interlude: Everything is fine, calm the fuck down , waarna er nog wat verder werd gefuckt met de begrippenlijst van de studenten ter plaatse: Week 8: Scientific publishing is fucked, Week 9: Meta-analysis is fucked, Week 10: The scientific profession is fucked.

Waarna de residuen van postmodern SJW-nihilisme die het eerder nog niet opgaven hopelijk in gestrekte draf terug gingen naar de biologische boerderijtjes van hun opvoeders.

Hoe lok je de waanzinnigen in kwestie? Uiteindelijk willen ze immers vooral weten hoe ze hun leven in moeten richten volgens de mantra’s van de politieke correctheid? De slotzin van de aangekondigde reeks leek me zowel slim als onweerstaanbaar voor genoemde groepen:

Wear black and bring a #2 pencil.

Het houdt ze van de straat. Want daar krijg je maar ellende van, zoals geldt voor iedere jongen die tegenwoordig gaat studeren:

Over fucked gesproken:

Om uw dochters hoeft u zich niet langer bezorgd te maken als ze gaan studeren. Uw zoons daarentegen:

Zullen het als verstandige mensen niet eenvoudig hebben:

Uiteindelijk eindigt het dan als hieronder:

En aangezien niemand zou moeten willen dat zijn kinderen zó ver afzakken, resteert mij maar één – heel postmodern – advies: houdt uw zonen binnen als ze aankondigen te willen gaan studeren. Uw dochters heeft u geen omkijken naar: die redden zich wel.