Zijn weeskinderen zieliger dan kinderen van wie de ouders in Syrië en Irak (op hun best) lange straffen tegemoet kunnen zien? De IS-kinderen-aanpak suggereert dat.

Nog wel. En als dat niet zo zal blijken, wat zullen dan de gevolgen nog zijn? Gaan we dan de rest alsnog repatriëren? Duikt de regering weg en doet maar wat? Durft men een eenduidig beleid te voeren? Is het geen tijd met het parlement hierover de zaken op een rijtje te gaan zetten?

Het zijn zo maar wat vragen die ik er in een minuutje uitgooi. Het gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef binnen het parlement is een endemische ellende, maar het besef dat iets alleen op het juiste tijdstip kan – en na afloop zinloos is – lijkt afwezig. Het water stroomt over Gods Akker, en God bescherme ons tegen de gevolgen? Deze attitude is door theologen eeuwen geleden al neergesabeld voor wat zij is – iets dat je aan God niet overlaten mag: Die begrepen nog dat eigen verantwoordelijkheid niets is dat je aan de Voorzienigheid over kunt laten. Omdat mensen hun eigen verantwoordelijkheid moeten beseffen.. Wat dat betreft vraag je je wel eens af wat voorheen godvruchtige mensen eerder verloren: hun besef van de realiteit of hun gevoel voor verhoudingen. Kent u dat verhaal van het monster dat verhongerde omdat het niet wist te besluiten eerst een mals jong lam te verorberen, of een ouwe koe?

Geen toeval. Zaterdag #Nieuwsuur + zondag #Buitenhof items over terughalen IS-kinderen, zonder enig kritisch tegengeluid. En maandag bericht dat ze inderdaad komen. De ‘onafhankelijke’ (Shula Rijxman) #npo blijkt slaafse pr-loopjongen van kabinet #Rutte https://t.co/TOsSUZZJhM

— Arnold Karskens (@arnoldkarskens) June 10, 2019

Nu er geen enkel overleg met de Kamer is geweest, doet de overheid maar wat. Want die arme kinderen…. altijd goed, zullen ze op BuZa hebben gedacht.

Maar dat de Nederlandse overheid pas nu wat doet, nu de ouders van de IS-kinderen vernietigend verslagen zijn in een religieuze oorlog die niet alleen de onze niet is, maar waar wij formeel aan de andere kant stonden (al valt ook daar toets op af te dingen, gezien de illegale steun van de regering aan de ‘opstandelingen’ die vooral in Syrië een Amerikaanse proxy-oorlog uitvochten).

Maar waarom nu, na afloop? Was de positie van die kinderen al tijdens die oorlog niet minstens zo vreselijk? Er is tijdens het bestaan van IS – als staat met een zeker grondgebied – geen enkele poging gedaan die kinderen op enigerlei wijze naar Nederland te halen – want een groot deel van hen is al wat langer wees. Toentertijd stond de regering op het standpunt dat het kennelijk onze zaak niet meer was, want die ouders waren vrijwillig vertrokken (lees: aan de aandacht van onze overheid ontsnapt).

Wat is nu anders? Alleen dat we nu niet de aandacht van IS op ons vestigen door die kinderen op te halen. Dat verschil is te mager als basis om ze nu wel op te halen. De regering gaat voor het gejank van vaak hier nog aanwezige grootouders door de pomp. En hoe zielig dat allemaal ook is, het is geen reden om de risico’s die hier aan kleven te nemen voor de rest van de bevolking.

Voorts komt straks onvermijdelijk weer de vraag wie welke verantwoordelijkheid voor deze kinderen krijgt? Moeten ze per se worden opgevoed in het geloof van hun ouders? Die zouden dan vast en zeker hebben gewild, maar dat willen wij niet (mag ik hopen). Wordt het een verplichte staatsopvoeding? Je zou er bijna blij mee ijn, maar het vooruitzicht garandeert toekomstige problemen. En dan hebben we het nog niet gehad over eventuele familiehereniging met mensen die ook vast en zeker heel zielig zijn als ze ooit Syrië weten uit te komen.

Het is als vaker met dit onbenullige Haagse stelletje; ze weten nauwelijks waaraan ze beginnen, en niets van waar het toe leiden kan.