Gisteren vond het sluitstuk van PS2019 plaats, en werden de leden van de Eerste Kamer gekozen door de leden van Provinciale Staten.

Dat de verkiezingen voor de Eerste Kamer nog een heel puzzelwerk zijn voor partij- en fractiespecialisten hoor je tegenwoordig niet vaak meer, maar door te spelen met gelegenheidscoalities, gokken op restzetels en een strikte partijdiscipline kunnen partijen tijdens deze verkiezing nog dingen binnenslepen die hen op grond van de verkiezingsuitslag in maart niet toe behoorden te komen. Deze verkiezing is daarom weliswaar een vreemd ritueel, maar niet zonder belang – zeker niet nu de marges zo smal zijn.

De regeringspartijen hebben op dit vlak meer ervaring dan relatieve nieuwkomers en traditioneel kleinere partijen als SGP en CU. Zodoende wist de coalitie 32 van de 75 zetels binnen te slepen – twee meer dan waarop zij recht had op basis van PS2019, maar nog altijd zes minder dan de vereiste 38 voor het zeker stellen van een meerderheid.

En wie de grootste is is in de Eerste Kamer ook van belang voor wie de voorzitter leveren mag. Helemaal onnozel zijn ze bij FvD en de kleine partijtjes nu ook weer niet als het gaat om restzetelspelletjes.

De politieke redactie van de NOS registreerde vervolgens een setje walgelijk zelfingenomen progressieve politici die zich lelijk in de kaart lieten kijken nu de samenstelling van de Eerste Kamer in hun voordeel is veranderd. Het zal de bedoeling niet zijn geweest (of men realiseerde zich niet hoe het over komen kon?), maar wat de staatsomroep opschreef was eigenlijk niet erg complimenteus:

Asscher (PvdA, 6 zetels) – “vanaf vandaag moet het kabinet naar ons luisteren“. En: “Of het nu over de begroting of belangrijke belastingplannen gaat, ze kunnen niet om ons heen.”

Klaver (GL, 8 zetels) .”..we zijn nodig voor een meerderheid. Het kabinet kan niet om ons heen.“

Enfin, zoals ik wel eens vaker zeg: de kerkhoven liggen vol mensen die niet gemist konden worden. Misschien dat ik daar aan toe moet voegen: Alles went behalve een vent? Want wat is het belang van meer politieke weekdieren voor een land dat er in grossiert?

Waar het FvD spreekt over landsbelang en de zaken die mis gaan, hebben de ‘progressieve partijen’ het over hun eigen gestreelde ego. Niemand hoeft naar hen te luisteren – dat de middenpartijen dat zo gewend zijn geraakt maakt het nog geen wet van Meden en Perzen. Want ook met het FvD kun je in de Eerste Kamer zaken doen, en dan krijg je andere afspraken dan met Klaver & co. Dat het kabinet nu de keus heeft tussen FvD, GL òf de PvdA om een deal mee te sluiten biedt echter een uitgelezen deze partijen tegen elkaar uit te spelen. Natuurlijk zullen ze afspreken dat niet te laten gebeuren, maar gebeuren doet zoiets altijd. Ook dat maakt bovenstaande citaten eens te meer tot wat ze zijn. Maar wat is ook al weer het bestaansrecht van de Eerste Kamer, volgens de senaat zelf? Toezicht houden op de kwaliteit van de wetgeving!

We moeten niet teveel hoop vestigen op het verstand van de coalitiepartijen – het accepteren van de klimaatwaanzin is feitelijk alleszeggend. Dat zien we bijvoorbeeld als we lezen waarom het FvD in Gelderland buiten de provinciale coalitie bleef:

Het was weer sprokkelen om dat vermaledijde FvD buiten de deur te kunnen houden. Want geen geld willen gooien in de bodemloze wensput van de windmolenwaanzin – dat kan natuurlijk niet.

---

Meer over PS2019 vindt u hier.