Openheid 2019 staat voor een rapport waarin pijnlijke feiten wel te vinden zijn – als je maar goed genoeg zoekt en leest. Hoe de overheid anticipeert op journalistiek onbenul – en hoe dat tegen valt.

Dat het met de openheid van de overheid niet goed gesteld is wordt al langer beweerd. Dat ze er steeds meer feiten van bij levert maakt het vooral pijnlijk om te zien. Soms vissen de media de heikele punten er direct uit. Maar niet altijd:

Het duurde drie jaar eer NRC dit onderzoek over mestfraude boven tafel haalde en er over begon. Of het belangrijk is? Daarover kun je twisten. Dat het drie jaar duurde eer NRC er dieper in dook is wat dat betreft al even omineus als dat het eerder werd weggemoffeld. Want het past iets te goed in een discours dat tegengas geeft over de verontwaardiging betreffende een kudde internationale dierenactivisten die in Boxtel op een boerderij te keer gingen.

Waarmee de Telegraaf zojuist kwam zit eigenlijk in dezelfde categorie, maar het gevoel er over is urgenter. Bovendien laat de Telegraaf zien hoe de elite met ongewenste waarheden om gaat, en dat is andere koek dan dat NRC een rapport uit de kast trekt dat haar op dit moment het beste uitkomt. Wat meldt de Telegraaf?

Ernstige misdrijven die gepleegd zijn door asielzoekers zijn in een rapportage van het ministerie van Justitie en Veiligheid weggemoffeld. Zedendelicten en misdrijven als moord en doodslag zijn onder de noemer ’overige’ verborgen in een rapport dat juist openheid moest bieden.
De politie meldt na vragen van De Telegraaf dat er onder de 1000 ’overige misdrijven’ in 2018 zware vergrijpen zijn. Zo zijn er vorig jaar 79 zedenmisdrijven geregistreerd die gepleegd zijn door asielzoekers. Het ging onder andere 47 keer om aanranding in of rondom een asielzoekerscentrum, vijf keer ging het om seksueel misbruik van kinderen, vier keer om verkrachting en acht keer om het bezit van kinderporno.

Grote gemene deler? Dit zijn alle daden waarop straffen staan die – als ze leiden tot veroordeling – direct daarop volgend tot deportatie van de veroordeelde leiden moeten. En dat de rechterlijke macht zich daarbij hoogst oncomfortabel voelt is al enige malen bewezen door zaken als verkrachting af te doen met enige tijd schoffelen, of door gevoeligheid voor het argument dat de veroordeelde niet wist dat dat in ons land niet als normaal wordt beschouwd.

De verkrachting van het rechtsgevoel is inderdaad een normale zaak geworden, zou je bijna zeggen.

Het valt onder ‘overig‘. Doen ze vaker, is vervelend maar daaraan zullen we moeten wennen. Mogen we ons kennelijk niet druk om maken:

Opmerkelijk genoeg zijn deze zware misdrijven in de dinsdag gepubliceerde rapportage van het ministerie van Justitie en Veiligheid dus niet als zodanig omschreven, maar weggestopt onder een vage kop.

Dat ik er niet aan wennen wil – en heel velen met mij evenmin [1] – doet voor de overheid niets ter zake. Het zou die arme asielmigranten (alweer!!!)  in een kwaad daglicht stellen, nietwaar? Derhalve wil men er niets aan doen, want dat zou de statistieken die proberen te bewijzen dat de immigratie een doorslaand succes is weer voor tien jaar vervuilen.

Net als de maatschappij, maar dat wordt dus terzijde geschoven. In Singapore wordt dit binnenkort gewoon als fakenieuws weggestopt en er over berichten is verboden. Zitten wij daar nog ver van af? Steeds minder, minder, minder.

---

1. Een klassieke zin die eigenlijk een vorm van autodiskwalificatie impliceert, maar in dit geval o zo toepasselijk is.
2. Wie de brainteaser boven dit artikel beargumenteerd oplost (er zijn in ieder geval twéé valide redenaties mogelijk) heeft recht op een eervolle vermelding. Oplossing wordt hier morgenochtend vermeld.