La paix à tout prix en de boel bij elkaar houden, aan veel meer lijkt de Europese elite niet toe te komen deze dagen. Nu duidelijk wordt dat een bestendig groeiende groep burgers niet wil meewerken aan de grootse finale van ‘Der Untergang des Abendlandes’, worden de teugels der betamelijkheid flink aangetrokken. De berichtgeving verliest haar laatste greintje objectiviteit en het klootjesvolk wordt onderworpen aan een morele dressuur.

Ik lees: deze migranten zijn op de vlucht voor dood en verwoesting, punt. Het zijn gezinnen met kleine kinderen, punt. Ze hebben alles verloren, punt. Het is onze morele plicht ze te helpen, einde bericht. Vervolgens wordt iedere kritiek op beleid en berichtgeving afgedaan als een ‘on-menselijk’ commentaar op de ‘essentie van menselijkheid’. We zouden ons dood moeten schamen.

Het zij zo. Maar voorlopig doe ik dat niet. Eerst zijn anderen aan de beurt, bijvoorbeeld al die journalisten en politici die mij omwille van hun eigen agenda en overtuigingen graag doen geloven dat de getoonde 5% de volledige werkelijkheid is. Dat de migrantenstroom voor 99% uit ellendigen bestaat en de uitzonderingen op de vingers van één hand te tellen zijn. Het is suggestieve en gekleurde journalistiek waarvoor een nieuwsredactie zich kapot moest schamen. Het zijn leugens waarvoor een volksvertegenwoordiger zijn mandaat ontnomen moest worden.

Maar het tegenovergestelde gebeurt. Met veel aplomb en publicitair geweld wordt de aanval ingezet op afwijkende meningen en kritische geluiden. Deskundigen worden opgetrommeld om ons gerust te stellen, antagonisten worden in diskrediet gebracht en tegenstrevende groeperingen krijgen een bruin hemd aangetrokken. Kortom, de gevoelsjuistheid van de burgerij wordt in twijfel getrokken. We worden onderworpen aan een morele dressuur tot we applaudisseren bij de verknipte beelden van een verdraaide werkelijkheid. USSR? 1984? Noord-Korea?

Dit stuk verscheen eerder op Blog of Reason