Dat Emile Ratelband zich twintig jaar jonger voelt geloof ik best. Dat hij daarom nu een proces voert erkend te krijgen dat hij geen 69 is maakt het pas echt interessant.

Laten we wel zijn: wie Ratelband heeft moeten aanhoren voelt zich twintig jaar ouder. Waar zijn gevoel van jonger zijn vandaan komt is daarom simpel. Gewoon ouderwets vampirisme. Eigenlijk zou dat door justitie vervolgd moeten worden.

Maar dat terzijde, wat Ratelband aansnijdt is de totale waanzin van mensen die op gevoel de realiteit naar hun wensen veranderd willen zien. Omdat de realiteit niet overeenkomt met hoe die zich naar ‘hun gevoel’ moet gedragen. Ratelbands proces is daarom het logische sluitstuk van dit type processen tegen het Leven, God, het Universum en alles. Het Lijden dat bestreden moet worden zien als onbeperkt is het soort hubris dat Ratelband wonderwel past.

En waarom kan dit allemaal toch? Omdat het leven niet identiek is aan de wijze waarop we dat registreren. De realiteit is in de christelijke wereld geen woord geworden – zoals omgekeerd overigens wel het geval is in de islamitische. Het lijkt me dat dit soort processen voor moslims extreem vervreemdend moet zijn. Maar hen maakt dat nooit zo heel veel uit, omdat ze altijd terug kunnen èn zullen grijpen op het woord van de Koran.

De flexibiliteit van de westerse wereld zal zijn Ragnarök beleven doordat minder flexibele eisen die het systeem niet vervullen kan, juridisch verplicht volgen uit eerdere logische aberraties. Zoals Nederlandse rechters op basis van dubieuze Europese precedentredeneringen concludeerden dat Marokkanen wel een ras moesten zijn, omdat dat de enige weg was om Geert Wilders veroordeeld te krijgen. Zoals het langzamerhand een mensenrecht geworden is dat je mensen die als man geboren zijn, via medisch ingrijpen uiterlijk tot vrouw verandert (of andersom, zoals u begreep).

Het is prachtig dat mensen hun uiterlijk kunnen (mits financierbaar) aanpassen aan hun gevoelens. Wat dat betreft is Ratelbands eis niet eens zo vreemd. Verjongingsmiddeltjes zijn zo oud als de wereld van de consensuele paarvorming. Nieuw is alleen dat hij vindt dat zijn gevoelens wat betreft zijn leeftijd door de staat geregistreerd moeten worden.

Nu ik dit allemaal zo opschrijf, begin ik me te realiseren wat mijn grootste bezwaar is tegen al die procedures om geslachtsveranderingen en wat er niet al bij kijken komt als mensen zich niet langer fijn voelen in het vel waarin zij ter wereld kwamen. Het is de aanpassing van de realiteit met terugwerkende kracht die me stoort. En in laatste instantie is dat dan ook wat geregistreerd staat bij de burgerlijke stand: hoe je ter wereld kwam. Dat wordt nu vaak met terugwerkende kracht gecorrigeerd, en eigenlijk is dat het meest vreemde.

Het is geen gemakzucht dat ik die registratie er nu bij sleep, integendeel. De zaak-Ratelband stelt op scherp dat de registratie zoals bestaand zich niet oneindig kan aanpassen aan veranderende gevoelens van geregistreerden. Anders kan ik morgen aangifte doen bij de burgerlijke stand van de gevoelens van mijn dochter die zich nu al 72+ voelt. Niet alleen wordt dat kostbaar omdat ze dan direct AOW-gerechtigd zou zijn, maar de essentie van registratie – orde scheppen in de chaos van het leven van alledag – wordt daarmee ondergraven.

Dit maakt duidelijk in welke richting de oplossing gezocht moet worden: een tweede registratie waarin de voetnoten bij de oorspronkelijke worden geannoteerd. Daarmee kunnen de oorspronkelijke registers ongemoeid blijven, en kan er toch recht worden gedaan aan de gevoelens van iedereen die zich anders voelt dan hij geregistreerd staat. Maar aangezien dat vanuit efficiëntie-overwegingen niet het punt bereiken kan dat de geschiedenis met terugwerkende kracht wordt gecorrigeerd, zal er een tweede register moeten worden ingevoerd dat hierin voorziet. Het lijkt me interessant om te zien of de rechter in Arnhem zich dit allemaal realiseert.