De populariteit van de president van Frankrijk, Emmanuel Macron, staat al maanden stevig onder druk. Dat heeft dan ook alles te maken met de ambivalentie van zijn beleid.

Macrons algemene populariteit zit al sinds tijden onder de 30% (nu zelfs 21%), en een aantal recente schandalen maakte dat eerder erger dan dat het hielp hem te positioneren als man die het goed voor heeft met de gemiddelde Fransman/allochtoon (doorhalen wat u niet zien wilt). Nu is ook de populariteit van zijn beweging En Marche op weg naar EP2019 onder die van het Front National gezakt.  EM pollt nog maar 19% tegen 21 voor het FN.

Dat de voormalige regeringspartijen Les Republicains en de Socialisten tezamen net de 24% halen is al niet geruststellender.

In 2014 haalde het FN bij EP2014 een kwart van de stemmen, en werd daarmee een voorbeeld voor eurosceptici binnen de gehele EU. Indien Le Pen tezamen met enige kleinere bondgenoten dit succes weet te herhalen of zelfs te verbeteren, dan is Frankrijk in last. Macron zag dit jaar al een aanzienlijk deel van zijn kabinet de deur van het Matignon definitief achter zich dichtrekken, en als het op de EU gerichte beleid (waaronder obstructie van de Italiaanse populisten) faalt, dan zit hij nog een aantal jaren voor joker in het Elysée. De macht van de Franse president is groot maar niet onbeperkt.

De onrust binnen Frankrijk is een ander punt waarop de bevolking haar president niet langer vertrouwt. En met goede redenen, want de vraag of de president onder alle omstandigheden de situatie nog controleren kan, mag niet meer worden gesteld. Via de tamtam kwam dat recent in de openbaarheid:

Philippe de Villiers, a right-wing politician and founder of the successful medieval park “Puy-du-Fou”, said what his brother told to none other than President of France, Emmanuel Macron.
Phillippe de Villier’s brother is Pierre de Villiers, and from 2014 to 2017 he was Chief of the General Staff headquarters of the Armies (or to put it simply, he was in charge of the French army).

Deze legerchef werd door Macron ontslagen omdat hij zich niet 100% achter de president opstelde, maar deze onthulling geeft daar een andere draai aan. E et is niet de eerste maal dat dit te horen was:

that echoes what Gerard Collomb told in an interview to news outlet Valeurs Actuelles.
“If suburbs riot, we are not capable to face them, we don’t have the means to, we don’t have the men”, the chief of army said to Macron, according to Phillippe de Villiers.

Dit doet allemaal sterk denken aan de situatie in 2005, toen toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Sarkozy de opstandigheid in de banlieus neersloeg door het Franse leger in te zetten. Hoe zou dat nu uitpakken? Volgens De Villiers (hij weer volgens zijn broer generaal De Villiers) zou het Franse leger dat op dit moment niet aan kunnen.

Nu moet je dit altijd met een paar korreltjes zout nemen. Frankrijk heet vier metropool-gebieden waar een urban guerilla moeilijk neer te slaan zou zijn: Lille, Parijs, Lyon en Marseille. Daarbuiten zijn de steden nooit veel groter dan pakweg Utrecht en liggen ze vrij ver uit elkaar. Onrust daarbinnen is relatief eenvoudig te beheersen. Anderszins: al in 2005 bleek dat de communicatie tussen de brandhaarden de overheid voor grote problemen stelde bij het onderdrukken van wat je nu achteraf zonder overdrijving kunt betitelen als de eerste grote islamitische opstand in Europa. Vandaar ook de inzet van het Franse leger.

Hoe zou die inzet van het Franse leger nu verlopen? Gezien de ontwikkelingen waarbij op dit moment dagelijks Franse gezagsdragers door heel het land fysiek worden geattaqueerd, en het onvermogen daar paal en perk aan te stellen, houdt dat in dat een terughoudende aanpak niet werken zou. Aangezien een uitbreiding van de opstandigheid bij gebrekkige effectiviteit van de handhaving een logisch gevolg zou zijn. In Parijs bijvoorbeeld zijn nu al hele wijken – ook binnen de Periferique – die volledig ontFranst zijn. Dan kan de regering over de laïcité roepen wat zij wil, maar voor dergelijke schone voornemens zijn altijd twee partijen nodig.

En dan hebben we het nog niet gehad over het Franse leger, dat traditioneel een grote islamitische component kent. Hoe trouw zal dat leger blijken als opstandigheid snel zou evolueren naar een waarachtige islamitische volksopstand? Dat zou best eens een overweging van generaal De Villiers geweest kunnen zijn. Het is het soort overweging dat Macron niet horen wil. Maar wat als er ineens mensen op zijn stoep staan met woeste baarden die de Franse grondwet nog weigeren te erkennen? Het begint zich tot een realistisch scenario te ontwikkelen.