Internet ontplofte nadat Twan Huys in zijn praatprogramma een aan de Friese Jenny Douwes gedane belofte tijdens de uitzending herriep.

Als disclaimer moet ik hier eerst zeggen dat ik Twan Huys volstrekt niet mag en dat al geruime tijd. Bij mij is hij berucht om zijn vooringenomenheid en het gebruik van leidende vragen waarmee hij de geïnterviewde de antwoorden ontlokt die hijzelf graag wil horen. Nieuwsuur is behoorlijk opgeknapt na zijn vertrek en dat zegt veel.

Dat ik het toch een heel klein beetje voor hem op neem, heeft te maken met hoe de gewiekste Afriyie Twan Huys in een onmogelijke situatie bracht. Het begon allemaal zoals Twan Huys het had beloofd. Afriyie zat niet aan tafel, maar vooraan in het publiek. Gaande het gesprek probeerde Huys tot twee keer toe Afriyie bij het gesprek te betrekken. Die antwoordde tot twee keer toe dat wat hij te zeggen had wel zou zeggen zodra hij aan de tafel kon plaatsnemen. Afriyie zei dus helemaal niks en verweet Huijs impliciet dat ‘white privilege’ hem van de tafel verwijderd hield. Dat moet Twan Huys schrik hebben aangejaagd voor de krantenkoppen van de volgende dag. ‘Afriyie wel uitgenodigd, maar belet om te spreken’, want dat is natuurlijk het frame waarin de beroepsactivist het gebeurde zou plaatsen.

Bang geworden, gooide Huys het over een andere boeg. Ineens bedacht hij dat de tafel er voor iedereen is en dat hij tegenstellingen samen wilde brengen voor een goed gesprek. Tegelijkertijd probeerde hij nog tweedracht te zaaien tussen Jenny Douwes en advocaat Anker die met haar mee was gekomen. Anker zou minder stellig zijn geweest in het van de tafel houden van Afriyie.

Wie al trots was op Jenny Douwes zag die trots verzilverd in de manier waarmee ze op de situatie reageerde. Ze gaf Twan Huys onverbloemd van onder uit de zak voor zijn verraad en maakte nog eens heel duidelijk waarom ze niet aan tafel wilde zitten met een beroepsactivist die al veroordeeld was wegens geweld (intocht Gouda), tot oorlog had opgeroepen en bij de AIVD genoteerd staat als mogelijk terrorist. Dat laatste ontkende Afriyie niet, maar hij zette onmiddellijk zijn onschuldige masker van dichter op met de boodschap dat je een dichter niet letterlijk moet nemen. Gewiekste man, dat zei ik al.

Een ander voorbeeld van de gewiekstheid van Afriyie is dat hij eerst veinsde niet naar Dokkum te willen komen. De belofte om te komen kwam pas nadat hij burgemeester Waanders had laten beloven dat alle scholen in haar gemeente zijn lespakket tegen het racisme van Zwarte Piet zouden gebruiken. Dat zijn veinzerij gespeeld was bleek in het gesprek waarin hij Douwes verweet dat zij zijn enige kans om met zijn actie op de televisie te komen had verpest.

Gewiekst was Afriyie ook toen hij eenmaal aan tafel zat begon te vertellen dat hij het allemaal deed voor zijn twee kinderen die ‘racistisch’ werden bejegend. Kinderen erbij halen doet het altijd heel goed als je een punt wil maken. Het is een emotioneel argument dat mensen raakt, daarom gebruikt Afriyie het. De werkelijkheid laat een ander beeld zien. Gekleurde en zwarte mensen staan met hun kinderen bij alle intochten waarvan er televisiebeelden zijn en nota bene een Antilliaan demonstreerde met de tekst ‘Zwarte Piet is traditie’.

Kortom, Twan Huys is een slappe zak en laf, maar hij werd door Afriyie afgetroefd op vasthoudendheid. Afriyie kreeg zijn zin ten koste van het verbreken van de aan Jenny Douwes gedane belofte. Dat Huys niet tegen zulke figuren is opgewassen, maakt hem onbekwaam als gespreksleider.

Afriyie is een ander geval. Een bekwaam manipulator en intrigant, die een feest voor ouders en hun kinderen uitkiest om zijn provocerende boodschap uit te dragen. Dan vind je je boodschap belangrijker dan het ongestoord verlopen van dat feest. Dan ben je in feite de boze fee die iedereen schrik aanjaagt. Dat is een rol die Afriyie kennelijk voor zichzelf heeft gekozen. Hij doet het slim om niet te zeggen ‘uitgekookt’. Van meedogenloze activist kan hij naar wens ogenschijnlijk veranderen in een dichter met dromen die Nederland beter wil maken.

Iedereen die hem nog een podium geeft, en Twan Huys hoort daarbij, maakt zich schuldig door aan deze narcistische Afryie en zijn aanhang ruimte te geven om zijn boodschap van haat uit te dragen. Media en burgemeesters zouden beter moeten weten, maar laten zich liever manipuleren door zijn boodschap dat hem uit beeld houden gelijk staat aan racisme en schending van het recht op vrije meningsuiting.

Wie het onderwerp heeft uitgekeken, zal het met me eens zijn. Het werd 10-0 voor Douwes. Door aan tafel te blijven zitten belette ze Afriyie zijn vileine boodschap ongestoord onder woorden te brengen.

Twan Huys is niet het eerste, enige en laatste slachtoffer van Afriyie. Iedereen die minder standvastig is wordt door hem bespeeld.

---

Update 1 verklaring Anker

Update 2 verklaring advocaat Afriyie

Update 3 Een andere blokkade

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s Blogboek