Bananen zijn veel populairder dan we ons vaak realiseren. In het UK eet iedere Brit jaarlijks minimaal 10 kilo bananen, en in de USA is dat zelfs 12,6 kilo, wat neerkomt op 100 bananen per jaar. Geen wonder dat ooit eerder bananen al uitstierven. Dat verontrust mij zeer.

Bananen zijn sinds lang in cultuur, hetgeen betekent dat mensen ze bewust verbouwen en niet de vruchten lukraak verzamelen waar ze van de boom gevallen zijn. Wat ook maar goed is, want de bananenboom is technisch gezien een struik, geen boom.

Waar de eerste bananen ook zaden bevatten – de functie van fruit is nu eenmaal de zaden van een plant door dieren te doen consumeren, zodat de zaden zich verspreiden kunnen en de soort voortleeft – werden die er ooit uitgefokt. Men selecteerde een soort die de Gros Michel werd genoemd als de belangrijkste bananensoort, waar de markten mee werden overstroomd, omdat het een vrucht was die heel populair was bij mensen. Zoet, lekker en niet al te snel bedervend. Dat ging goed tot en met 1950. Toen ontwikkelde zich een zwam, de Fusarium, en de bananen op de plantages stierven vrijwel volledig uit.

Er waren nog oude rassen beschikbaar, en in Panama vond men de Cavendish. Dat werd de nieuwe banaan die iedereen at. Maar ook de Cavendish stierf uit. En steeds opnieuw sterven vruchtensoorten uit door de monocultuur die men op plantages vaak toe past. Arme bananen, arme ikke.

Misschien moet ik overstappen op aardbeien? In Noordelijk Limburg (NL) heb je een pretpark waar men aardbeien verbouwt in enorme hoeveelheden. En een enorme soortenrijkdom. Een monocultuur is ene recept voor uitsterven.

Maar als de banaan zo eenvoudig uit kan sterven, is het misschien maar goed dat er vele soorten mensenrassen zijn. Met vele rassen is niets mis, sterker nog, genetische diversiteit is onontbeerlijk voor een gezonde toekomst van het menselijk ras. Daarom is racisme net zo dom als het bestrijden dat er verschillende rassen zijn.