Is het nieuwe realisme in opmars? Peter Louter was er twee jaar geleden nog optimistisch over. Maar hoewel de beschreven standpunten nog even actueel zijn, is te weinig voortgang merkbaar om heel hoopvol te stemmen.

Mooie Volkskrant vandaag. Kranten lijken hun best te willen doen om de twee kanten die nu eenmaal aan alles zitten (niet zeuren over vierkanten) zo goed mogelijk in beeld te brengen. De NRC verraste afgelopen week met een interview met de bedenker van de Facebookpagina waar wordt opgeroepen om mevrouw Simons uit te zwaaien. Een beetje sneu jongetje, vond ik. Hij lijkt het meer voor de kick te doen dan om iets anders.

De Volkskrant pakte vandaag uit met een ruim bemeten interview met Annabel Nanninga, de Rubensvrouw met een barokke scherpe pen en het vermogen om uit iedere toestand de hypocrisie te fileren. Dat maakt haar in bepaalde kringen populair en in andere kringen kunnen ze haar bloed wel drinken. Ze heeft recht van spreken. Ze woont in de multiculturele buurt en haar waarnemingen zijn gebaseerd op wat ze dagelijks ervaart. Neem deze: “Loop als jonge vrouw maar een over straat in een willekeurige volkswijk in de grote stad. Als je geen hoofddoek draag ben je ‘fair game’ voor die islamitische kutjochies. Je wordt nageroepen en aangeraakt”. Of neem deze: “Jongens die alles doen wat god verboden heeft, maar stelselmatig hun zusjes controleren. Die hele islamisering zet discussies terug in de tijd. We hebben het opnieuw over allerlei verworven vrijheden, zoals vrouwenrechten en religiekritiek”.

Ze wordt benaderd door jonge Turken en Marokkanen die het met haar eens zijn en zeggen: ik heb ook last van dat tuig in West. Dat is ook mijn persoonlijke ervaring. De laatste dagen sprak ik nogal wat mensen die in de jaren negentig uit Afghanistan en Iran zijn gevlucht. Vrijzinnige moslims die geen blad voor de mond nemen. Ze hebben het net zo benauwd als de jongeren die Annabel benaderen. Maar ze krijgen weinig steun. Die gaat van overheidswege naar beroepsmoslims en islamitische organisaties die gouden bergen beloven maar ondertussen hun conservatieve agenda uit voeren en de overheid constant vragen iets te doen aan discriminatie en racisme.

Asscher luistert niet naar ‘tokkies’ en Rutte liet deze week weten niet met idioten te willen spreken. Helaas, dat zijn nou net de mensen naar wie ze wel zouden moeten luisteren, want hun boosheid komt vaak voort uit directe ervaring met de donkere kanten van de multiculturele samenleving waarvan de ‘bakfietsengrachtengordelmevrouwen en Pechtoldjes van deze wereld’ volgens Annabel alleen de zonnige kanten blijven benoemen omdat beschermen nu eenmaal fijner voelt dan iemand aan te vallen.

Een pagina eerder is Martin Sommer, de politieke commentatorvan de Volkskrant aan het woord. Waar Annabel Nanninga haar leefwereld op rauwe wijze op papier lijkt te smijten, heeft Sommer een fijnzinnige benadering en komt al nuchter analyserend tot ongeveer deze conclusies als Annabel: het beleid is ziek en delen van de samenleving zijn kapot gemaakt. Zijn mooie uitsmijter gaat over een mijnheer die bij een CDA-vergadering opstond en riep: “Ik ben vrijwilliger bij een AZC en ik wil óók dat de grenzen dichtgaan”. Dat is gewoon een goed mens die de grenzen van het mogelijke ziet.

Onze overheid, gevangen in de vertellingen van islamfluisteraars, is de weg kwijt. De samenleving waar ze aan sleutelt bestaat meer op papier dan in het echt. Als ze dan niet met tokkies willen praten, laat ze dat dan doen met Annabel Nanninga en Martin Sommer. Dat zijn de nieuwe realisten die zien wat er aan de hand is en wat er moet worden gedaan. De tweespalt die de islam veroorzaakt moet worden opgeheven.

De kranten zouden er aan kunnen bijdragen om dat nieuwe realisme een prominentere plaats op hun pagina’s te geven.

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s Blogboek