In dit essay neemt Wim van Rooy u mee in de wondere wereld van Pallywood. Sentimenteler dan Bollywood en politiek doordrenkter dan Hollywood.

In de VS is er Hollywood, ‘la gauche caviare américaine’, een oord waar alle deugmensen van de Amerikaanse droomfabriek als ‘virtue signallers’ samenklonteren. Daar etaleren ze het soort behaagziek gedrag dat alleen maar de suggestie van immense goedheid wil uitstralen. Vooral als de tv er is en men prijzen riekt. Er is Bollywood, een soort Indisch hypersentimenteel en exotisch Hollywood, minus de gutmenscherij van die narcistische cocon.

Pallywood
En dan is er Pallywood, het grote ‘fake cinema’-gebeuren in de Palestijnse gebieden. Scenarioschrijvers? Het islamitische Hamas (door elke schurkenstaat gesteund) en de niet minder islamitische Abbas. Die laatste wordt door de EU opgevrijd omdat die superstaat in wording zich verdooft met de idee dat hij ideologisch anders gekleurd is dan Hamas.

Abbas, die in een in 1984 aan één of andere Russische universiteit verschenen studie beweert dat Hitler en de zionisten een diabolische synergie aangingen. Dat het lijden van de Joden uiteindelijk toch niet zo erg was. Hij is het vleesgeworden leugendom dat van mythes aan elkaar hangt. Abbas is een professionele geschiedvervalser die zich als seculier aandient en gekoesterd wordt.

Onder anderen Federica Mogherini koestert Abbas. Vandaag is ze ‘buitenlandminister’ van de EU, in een vroeger leven maoïste, een stalinistische strekking waarvan ze de ideologie heeft bewaard. Zij het in een andere vorm. Haar liefde gaat immers nog altijd uit naar extreemlinks en naar de islam. Een toxische combinatie dezer dagen, en een hoofddoekje dragen doet ze gewillig voor de Iraanse ayatollahs.

Palestijnse Bühne
De acteurs van Pallywood zijn de Palestijnen. Die denken dat ze nog altijd vluchtelingen zijn van 1948. Nog meer zijn ze ervan overtuigd zijn dat de Joden genocide willen plegen – een exemplarische vorm van projectiedenken. Niettemin groeit het aantal Palestijnen elk decennium fors, worden ze ouder dan in vele andere Arabische landen en wordt hun zoontjesoverschot gebruikt om in de naam van Allah en zijn boodschapper Joden te slachten, onverdoofd uiteraard. Ondertussen laten de Gazaanse fanaten en Abbasiaanse kleptocraten zich in Israëlische klinieken royaal behandelen. In hun universum ontberen ze het minimum minimorum aan medische kennis. Er is daar immers geen drang naar kennis, geen libido sciendi. Inch’allah, de Koran en zijn spin-off legden immers alles onwrikbaar vast. Alles is beschikt, nieuwsgierigheid is uit den boze, fatalisme en fanatisme heersen.

Taalverdraaiing
De cinema waarvan sprake is het enige wat bij de Palestijnen echt functioneert, waarin men zelfs uitblinkt en waar Arabische Oscars of Bafta’s voor het rapen liggen. Bedriegen, liegen, veinzen en verdraaien zit in de islamwereld koran- en ahadithgewijs fors ingebakken. In het Arabisch trouwens, het is bekend, hanteert men een heel ander taalgebruik dan in het Engels. Daaruit kan men de ware bedoelingen van de ‘Palestijnse’ islam afleiden: genocide op de Joden. Men zegt het soms letterlijk.

Deze taalperversie en taalverheimelijking vindt zijn analogie in de westerse berichtgeving die alleen geïnteresseerd is in dode Palestijnen als hun terroristen onder Israëlische kogels vallen. Ter illustratie: de veertig doden bij de grensprotesten tot nog toe zijn nagenoeg allen jonge mannen tussen twintig en veertig, dus jihadisten van Hamas. Het is de terreurbeweging zélf die hun foto’s en hun militaire graden heeft getoond! Als Palestijnen met duizenden door hun Arabische ‘broeders’ vermoord worden, in het kamp van Yarmoek in Syrië bijvoorbeeld, geven onze media forfait. Dan zijn ze voor onze roodgroene media en dito politici niet langer interessant. Een stuitend bewijs van antisemitisme, hypocrisie en valse menslievendheid.

Heel de inerte Arabische wereld komt slechts in beweging als een van de volgende ‘hete’ begrippen als katalysator kunnen worden gehanteerd: ‘eer’, ‘vernedering’, ‘woede’ (‘rage’) en ‘kolonialisme’. Deze giftige cocktail van Arabische begrippen is doordesemd van een gebrek aan wederzijdsheid en een volslagen gebrek aan eerlijkheid. En het wordt steevast gekaderd in een aftandse retoriek.

Hypocriet scenario’s
Waarheid interesseert de Palestijn geen zier, dat vindt geen plaats in zijn cultuur. Daarom maken ze zulke goede ‘fake’ films waarin de ‘suspension of disbelief’ hard nodig is. Plaatst Israël metaaldetectoren aan de Tempelberg, dan wordt moord en brand geschreeuwd. Plaatst Saoedi-Arabië identieke poortjes in Mekka, dan zwijgt de hele islamwereld. Het Westen echter, nooit vies van wat antisemitisme, laat zich onderdanig instrumentaliseren door de Palestijnse hysterie.

Laten we nu even terugspoelen naar een griezelige film uit het jaar 2000. De Mohammed al-Dura casus, naar een beeld dat via France 2 de hele wereld rondging. Een twaalfjarig Palestijns jongetje (al-Dura) in Gaza zoekt op de Netzarim-kruising in de armen van zijn vader bescherming tegen de kogelregen van het Israëlische leger (het IDF). Hij wordt afgemaakt. Althans dat is de versie zoals ze geënsceneerd werd door Talal Abu Rahma, naar men aanneemt een handlanger van Arafat. Mohammed al-Dura bloedde zogenaamd dood en Europees links kwam klaar: die bloeddorstige Joden, zomaar een onschuldig kind vermoorden!

Maar wie goed toekeek vermoedde al meteen dat er hier stront aan de knikker was en het filmpje veel vragen opriep. De Palestijnen zeulen graag met kinderlijkjes. Net zoals de ‘White Helmets’, een zo mogelijk nog dubieuzer organisatie in Syrië. Daarvan mogen de leden de VS zelfs niet binnen om een prijs te komen ophalen, hun geschonken door naïeve engelen. Die ‘angels’ hebben in feite net zo’n zwarte ziel als deze met IS en Al-Nusra sympathiserende helmen, die een ‘propaganda construct’ zijn (Vanessa Beeley).

Wee de onderzoekers
Media-analist Philippe Karsenty echter begon een aantal pertinente en technische vragen te stellen. Daarvoor werd hij in 2004 beloond met juridische vervolging door France 2. Later bleek ook dat dit geënsceneerde tafereel deel uitmaakte van een strategie om de tweede intifida mogelijk te maken en het vredesproces te dwarsbomen. Deze hoax ging echter gretig de hele wereld rond.

Hij vormt een variante op de antisemitische ‘blood libel’ (bloedsprookje). Dat is bloed van zogenaamd door Joden vermoorde christenen dat zou worden gebruikt om de joodse matzes te bereiden. Oorspronkelijk werd de mythe uitgevonden in de Middeleeuwen en diende nog eeuwen erna. Zowat elk decennium knutselde zijn eigen blood libel in elkaar. De Palestijnen zijn er heer en meester in: een tijd geleden riep Abbas nog in het EU-parlement dat de Joden het Palestijnse water vergiftigden. Dat werd daar op applaus onthaald. Nogmaals: dat doet het goed in rood/groene en bruine kringen, ‘ne pas bien étonnés de se trouver ensemble’.

Het was eigenlijk ongelooflijk dat Israël en ook het IDF aanvankelijk wat schutterig reageerden op het al-Dura-incident. Koren op de molen van de Palestijnen die vonden dat ze nu ook genoeg redenen hadden om joodse kinderen op te blazen. De westerse media, door en door gepalestiniseerd (als neologisme zou men ‘gevranckxiseerd’ kunnen gebruiken) en bereid tot elk antizionisme, smulden ervan.

Vals nieuws
Dat het een toneelstuk was, werd dan ook niet geloofd. De ijver om Israël te belasteren was (en is nog altijd) zo groot dat het verhaal paste in elk al dan niet vermomd antisemitisch discours. Mensen als de Amerikaanse historicus Richard Landes (zoon van de bekende econoom en historicus David S. Landes) en de Israëlische natuurkundige Nahum Shahaf, en wat later Philippe Karsenty, toonden overduidelijk aan dat de hele executie in scène was gezet. Karsenty, een Franse mediawaakhond, besteedde elf jaar van zijn leven en al zijn middelen aan het ontmaskeren van de Palestijnse leugenlasterfabriek, de nepscènes die het fabriceert en waarmee het de Westerse media bespeelt.

De juridische lijdensweg die deze Jood aflegde om zijn gelijk te halen zou in een Shakespearedrama niet misstaan. Het beeldmateriaal van het al-Dura-incident was frauduleus gemonteerd (‘staged scenes’) om de Palestijnse propaganda te dienen via een van die mythes waarop zij, maar ook de internationale media zo dol zijn. Namelijk: het ‘oneindige leed’ dat de Palestijnen door de Joden wordt aangedaan. Dat zit er diep in gebeiteld, zowel bij hen als bij ons, maar houdt geen steek bij serieuze studie. Maar daarop zitten de Palestijnen en Europa niet echt te wachten. En als die al in het licht worden gegeven, dan verwijst men naar de identiteit van de wetenschapper. Een Jood! (Ephraim Karsh, David Meir-Levi, Arieh Avneri, Pierre-André Taguieff, Alan Dershowitz, Georges Benssoussan, Shmuel Trigano…).

Propagandamachine
Het Westen is verlekkerd op zulke tragische beelden. Al helemaal op het beeld van een neergeschoten onschuldig jongetje dat we ondertussen tot walgens toe allen al duizendmaal zagen. Het was Goebbeliaanse propaganda van hoog allooi. Het was perfect herkenbaar als een contemporain pietà-gebeuren. Dat werd politiek geënsceneerd, en daar kan de sentimentele mens van smullen. Denk aan het strandjongetje Alan — verkeerdelijk Aylan genoemd — wiens ware verhaal, vooral dat van zijn vader, ook weggecamoufleerd werd.

Het bizarre aan het al-Dura-incident is, dat het IDF de ‘correcte’ beelden al had van bij het begin van de aantijgingen. Het zweeg er wegens onduidelijke redenen over en gaf die pas dertien jaar later vrij. De Franse denker Pierre-André Taguieff schreef over dit hele drama het boek La nouvelle propagande antijuive: Du symbole al-Dura aux rumeurs de Gaza (PUF, 2015). Een scrupuleuze analyse van wat zich afspeelde voor, tijdens en na het incident.

De Palestijnse manipulaties via woord en beeld zijn niet meer te tellen. Ze werden hier en daar gecompileerd, onder anderen door Hugo van Minnebruggen. Dit komt zelden in de politiek correcte pers. Die meet steevast met twee maten als het om Israël gaat. Ethische standaarden worden dan zo opgerekt dat het land heel anders langs de morele meetlat wordt gelegd dan alle democratieën samen. Tegelijkertijd wijzen enquêtes onder Israëlische Arabieren uit dat de meesten onder hen in Israël willen blijven wonen, ook al kwam er een Palestijnse staat!

De propagandamachine werkt ondertussen gestaag door, slechts af en toe gefalsifieerd door onderzoeksjournalisten die de leugenachtige aard van de Palestijnse propaganda onderkennen. De westerse media echter hechten meer geloof aan de uitspraken van dictators (Hamas, Abbas) en vooringenomen Vranckxen dan aan echte onderzoeksjournalistiek. De modale westerse journalist laboreert op den duur aan dezelfde ziekte als die van de hele Arabische wereld.

Gebrek aan zelfkritiek
Die ziekte wordt door de Egyptische schrijver Tareq Heggy in zijn in 1998 verschenen Critique of the Arab Mind omschreven als zelfbetovering. Dat is de neiging zichzelf buitenmate te prijzen en alles wat negatief is te wijten aan het Westen of aan het zionisme. Het is een pathologie op zich.

De Egyptische T.W. Adorno (Duits filosoof van de ‘autoritaire persoonlijkheid’) is de historicus Ali al-Wardi. Die wees een aantal kenmerken aan als constituerend voor de Arabische persoonlijkheid. Liefde voor retoriek, belachelijke strijkages ten opzichte van zichzelf en het Arabische volk, een zekere schizofrenie. Men vindt die ‘izdiwaj’ nu ook terug in het Westen: de moslim die vanuit zijn trotse cultuur niet mee kan in het westers-emancipatorische vooruitgangsdenken. Voorts de ingebakken leugenachtigheid, sektarisme, het vervangen van daden door bloemrijke en bombastische woorden, het ontduiken van verantwoordelijkheid, het niet afstemmen van woorden en daden (denk aan ‘Bagdad Bob’) en de tirannieke opvoeding.

Er wordt in de Arabische wereld relatief veel over gepubliceerd. Maar denkers als Ali al-Wardi, Kanan Makiya en Fouad Ajami hebben de pech noch daar noch bij ons serieus bestudeerd te worden. De zware misvattingen die er heersen ten opzichte van de hele islam en de Arabische wereld zouden kunnen worden vermeden indien de modale westerse intellectueel niet langer analyses afscheidt vanuit zijn gemakzuchtige denkkader. Met andere woorden: wanneer hij eens zou proberen wat minder politiek correct en minder cultureel racistisch te denken. De westerse mens is een betweter omdat hij van oordeel is dat hij een grotere expert is dan de mensen die er decennia geleefd hebben en die erover publiceren in alle talen denkbaar. Vraag het de ex-moslims!

Retouches en bedrog
Dat de Palestijnen meester zijn in simulatie en bedrog blijkt uit de vele gefotoshopte beelden die ze de wereld insturen. Zo was er de foto van ‘tientallen kinderen die werden vastgehouden in Israëlische gevangenissen’. Het was een foto van Palestijnse kinderen die wachtten op een voedselbedeling van de islamitische Waqf in Hebron (Westbank) tijdens de ramadan. En harde beelden van zogenaamde bombardementen in de Gazastrook blijken afkomstig van conflicten in Syrië en Irak. Dat moest zelfs de BBC toegeven.

De Palestijnse oorlogsfotograaf Adel Hana uit Gaza zei het met grote achteloosheid: ‘De waarheid over Israël verkoopt niet, maar leugens en bedrog doen overal de kassa’s rinkelen.’ Palestijnse kinderen wordt opdracht gegeven, ook door persbureaus (zoals Associated Press), te poseren te midden van ruïnes. Het is een krachtig middel tegen Israël. Een kind doet het altijd goed bij de sentimentele dwazen van deze wereld. Een Palestijnse vrouw begint telkens weer ‘spontaan’ te huilen wanneer westerse camera’s passeren.

Perfide regie
De Pallywood-boys ensceneren taferelen die voor ons onvatbaar zijn. Een Palestijnse vader duwt zijn driejarig kind in de armen van Israëlische soldaten. Hij schreeuwt ondertussen dat de soldaten het moeten doodschieten. Intussen maant hij het kind aan stenen te gooien. De vader offert voor de camera graag zijn kind op. De Israëlische soldaten reageren vriendelijk op het kleine baasje. Wie sprak daar weer over pathetiek en bombast in de Arabische wereld?

Israël vergiftigt zogenaamd bronnen in Gaza. Het steelt organen van Palestijnen die het natuurlijk opzettelijk vermoordt. Het schiet gehandicapten in een rolstoel neer. U noemt het maar op, de westerse media nemen het gretig over. Ook al blijkt na grondig onderzoek dat er niets van aan is. In het gruwelboek van de bende van Hamas is niets te dol of men treft het in één of andere versie aan. De goedgelovige Arabier, de vroegere liefhebber van duizend-en-één-nacht, gelooft die modern-opgezette griezelnonsens uit de Pallywoodfabriek. Helaas is ook de westerse burger, vaak vanuit een vroeger christelijk antijudaïsme latent antisemiet, geneigd de Palestijnse propaganda te geloven.

Word wakker
Wie zich wil ontgiften in verband met alle leugens die over Israël al decennia (en langer) de ronde doen, moet Tom S. van Bemmelens 150 Palestijnse fabels (2015, recensie hier) lezen. Drieduizend jaar antisemitisme heeft zijn werk grondig gedaan en het gaat nog elke dag verder. Dankzij onze media, die van de geschiedenis van het hele conflict (zeg maar oorlog) niet het minste benul hebben. Daarom nodigen ze op een zeer perverse wijze altijd dezelfde activistische Israëlbashers uit, genre Brigitte Herremans of Ludo de Brabander, met nu en dan een excuusjood. De VRT in de eerste plaats treft in dezen schuld. Vooral als er weer eens krokodillentranen gehuild moeten worden bij één of andere aanslag op Joden. Het ontwakingsproces is daar nog lang niet ingezet. Zou men zich dat realiseren? Dat ze au fond antisemitisch bezig zijn? Zijn ze daar in de VRT-studio’s met steeds dezelfde politiek correcten nog steeds niet ‘geredpilled’?

---

Dit essay verscheen eerder op de Belgische opiniesite Doorbraak