Je zou het met alle stampij bijna missen, maar afgelopen vrijdag werd ons ook kond gedaan dat kantoren seksistisch zijn. Van al dat seksisme wordt ik behoorlijk onrustig.

En de reden voor die onrust is tweeledig: ik vrees voor mijn banaan.

Dat de hysterie van de dames zo ver uit de hand loopt dat ze niet alleen meer de grote miskaarsen verbieden willen, maar ook maatschappelijk nog steeds gewaardeerde kanjers als de banaan, de komkommer en de winterpeen: oei!! Wat zou ik zonder hen moeten? En dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn persoonlijke onderdeel dat ook wel eens met een banaan vergeleken wordt. En dat zou allemaal weg moeten? Ik ril bij het idee.

Al wordt dit niet letterlijk gezegd in de Modecolumn (wel een heel goede categorie!) van de Volkskrant, de ervaring met lieden als deze schrijfster zijn reden genoeg tot premature zorg. Leer mij die vrouwtjes kennen!

Kantoren zijn seksistisch: vrouwen vergaan vaak van de kou

Zelfs al is er geen glazen plafond geïnstalleerd, dan zijn veel kantoren toch tamelijk seksistische gebouwen. En dat komt door de heersende temperatuur.

(..) En die ligt een stuk lager dan die van de gemiddelde vrouw (zo’n 3 graden), met als gevolg dat terwijl mannen vrolijk zonder jasje en met opgerolde hemdsmouwen rondlopen, veel vrouwen vergaan van de kou.

Humhum, is de temperatuur seksistisch of zijn het die mannen met opgerolde hemdsmouwen? Als het wat warmer wordt trekken ze mogelijk meer uit – dat kan toch onmogelijk de bedoeling zijn?

Naast lichamelijk ongemak levert dit ook garderobeproblemen op omdat de dresscode van de meeste bedrijven nou eenmaal niet bestaat uit de snuggies, dekentjes en sloffen waarmee je je thuis verzekert van optimale behaaglijkheid.

Sterk punt. Het carrièremodel van veel vrouwen bestaat – vanwege het veronderstelde seksisme van hun mannelijke collega’s – maar al te vaak uit een interessant uitgesneden decolleté. En qua temperatuur komt dat het best tot zijn recht onder de lakens.

(..) Want een warme hals en schouders zorgen al snel dat de rest van het lichaam ook kan ontspannen en uit de koudekramp kan schieten.

Dat wilde ik nu ook weer niet gelijk zeggen, maar inderdaad. Of wacht, ze had het ineens over een sjaal!

Enter de sjaal! Ja, zo simpel kan het zijn. (vorige citaat) En er zijn zo veel mooie sjaals out there dat de totaallook van de outfit er helemaal niet onder hoeft te leiden en er zelfs beter van kan worden. Het geheim van een goeie kantoorsjaal is dat hij er niet uitziet alsof er een Elfstedentocht mee gereden moet worden en dus geen grof gebreid, folkloristisch exemplaar is, of nog erger: van fleece. Het moeten chique sjaals zijn waarvan de warmte hem niet in de dikte zit, maar in de kwaliteit van het materiaal. Wol of liever nog kasjmier zijn hiervoor de beste opties en in de zomer (als het helemaal arctisch is op veel kantoren) is een zijden sjaal een aanrader. Uiteraard kunnen kouwelijke mannen ook hun voordeel doen met deze sjaaltip.

Typisch gevalletje Volkskrant. Zelfs de Modecolumn moet worden ingeleid met een volstrekt bezopen verhaal over kouwelijke vrouwtjes die zich moeten warmen met een hippe sjaal die hen meer zelfvertrouwen geeft het glazen plafond te doorbreken. Zucht.

Het is het gereutel van een doodzieke kip met PC-verschijnselen. De Volkskrant dan hè? Over Stefanie Bottelier (die het schreef of er haar naam onder liet zetten) kan ik niets zinnigs zeggen, behalve dat ik al genezen ben. Je zult dit soort gemiauw elke ochtend aan het ontbijt tegenkomen! Dan zouden na een tijd de Chiquita’s uit mijn oren groeien, want mijn Glazen Plafond is nu al bereikt.