Nu de titel psycholoog in Nederland niet langer beschermd is, mag je jezelf kennelijk ook ineens ongestraft psychiater noemen. Die indruk ontstaat in ieder geval door het laatste relletje rond Sylvana S, dat weer aardig wat voer voor deskundigen levert.

Iets anders kun je niet concluderen uit de reactie van de Amsterdamse politie op een poging tot aangifte tegen nummer drie van het rariteitenkabinet BIJ1: de politie in de Nederlandse hoofdstad weigerde de aangifte aan te nemen. Als het gaat om Sylvana S. lijkt weinig te dol haar een status van onaantastbaarheid aan te meten.

De nieuwe partij van S. had als derde op de lijst een mevrouw die zich zowel psychiater noemde, als dat ze een hele trits andere kwalificaties beweerde te hebben die ons zielsgelukkig hadden moeten maken dat deze mevrouw het volk in de Amsterdamse gemeenteraad wilde vertegenwoordigen. Maar die ondankbare honden gingen in plaats daarvan op zoek naar het waarheidsgehalte van die kwalificaties, en de eerste score is alvast negatief: het Nederlandse register van gekwalificeerde artsen kent haar niet meldde vandaag De Telegraaf.

Nu is ook dat register natuurlijk een witte-mannen-bolwwerk, maar helaas een waarin de gemiddelde inwoner van dit land nog enig vertrouwen heeft. Om dat nu weer op deze basis van racisme te beschuldigen zal men bij BIJ1 mogelijk binnenskamers – en binnensmonds – vloekend hebben gedaan, maar daarover is nog niets naar buiten gekomen.

Emancipatie en gelijkheidsstreven zijn toch wel tamelijk curieuze, ik zou bijna zeggen dwangmatige, instincten. Als je mij had gezegd dat er nu iemand in Amsterdam bezig is de zwarte Hadjememaar te worden, omdat ook de Hadjememaars van deze wereld een zwarte pendant moeten hebben had ik niet anders gedaan dan een wenkbrauw optrekken.

Maar dat de wereld (de Amsterdamse) inderdaad zit opgescheept met een stelletje gekken dat deze emulatie nastrevenswaardig vindt had ik niet verwacht. Want heeft iemand Sylvana al eens verteld hoe het met de echte Hadjememaar is afgelopen?