De wedloop naar Deir al-Zor is bijna voltooid. De volgende fase in de Syrische burgeroorlog staat voor de deur.

Rusland maakte vandaag bekend dat Russische Spednaz deel hebben aan de gevechten waarbij de Syrisch-Iraanse-Russische troepenmacht naar Deir al-Zor racet. Deir al-Zor is ongeveer de laatste plek waar IS deels nog stand hield, en er dus terreinwinst te boeken valt alvorens men ket internationale onderhandelingen beginnen moet. Onderhandelingen die de toekomst van Syrië zullen bepalen, maar waarvan geenszins vaststaat wie er de regie in handen krijgen zal.

Dat Russische soldaten actief zijn op de grond was overigens al eerder op het NOS-journaal te zien in een item over Deir al-Zor, maar enfin.

Dat het regime-Assad deze burgeroorlog overleefde is voornamelijk te danken aan de steun van Iran en Ruisland die het gaande de gevechten kreeg. De Russische interventie nu twee jaar geleden deed de krijgskansen keren, en sindsdien werd IS langzamerhand in de hoek gedrongen met als hoogtepunt dat nu de laatste restjes van het IS-kalifaat worden opgeruimd de overlevende West-Europese jihadisten smeken weer terug naar huis te mogen voor ‘die tweede kans waarop iedereen recht heeft‘. Of zou moeten hebben?

De wederzijdse waarschuwingen waarover de NOS nu bericht (boven) zijn een signaal dat diverse zaken waarover ik eerder al schreef nu tot wasdom komen. Zoals:

• Het ontluikende conflict tussen USA en Rusland als ware basis onder deze burgeroorlog
• de reden voor de Amerikaanse betrokkenheid bij de Koerden.
• de gelegenheidscoalitie tussen Rusland, Iran en Turkije
• wat te doen met de gematigde rebellen die nog steeds een aanzienlijk deel van Syrië land beheersen
• de internationale rechtvaardiging voor de aanwezigheid van buitenlandse troepen in Syrië.

Weliswaar kun je al deze zaken niet los van elkaar zien, maar de vernietiging van IS ontneemt de USA van haar laatste geldige excuus voor een militaire aanwezigheid in Syrië. Dat zal een cruciaal probleem worden als men niet genegen is er met een elegante buiging uit te vertrekken. Voorbeeld van een weigering tot een elegante buiging is een voortzetting van de eis voor het verdwijnen van Assad.

Eerder schreef ik al dat de USA al haar geloofwaardigheid heeft geïnvesteerd in de Koerden, en dat dat een samenwerking tussen Rusland en Turkije op gang kan brengen die niemand wil – ook Rusland eigenlijk niet. Het zal niet eenvoudig zijn de USA een eervolle uitweg en tegelijk de Koerden een nette regeling te bieden. Maar als het daar niet van komt gaat deze oorlog gewoon verder van waar we nu zijn, maar dan met gevechten waarbij beide grootmachten direct met elkaar in botsing zouden kunnen komen. De Russische interventie van twee jaar terug had een signaal voor de USA moeten zijn dat het omverwerpen van deze Russische bondgenoot was mislukt. Doordat men dat toen weigerde te accepteren staan grotere moeilijkheden nu aan de deur te rammelen.

---

Zie verder ook ons zeer uitgebreide Syrië-dossier.