In Utrecht lijken gemeente en andere instanties in gezamenlijkheid jacht te maken op de salafistische moskee Al Fitrah. Dat blijkt nog helemaal niet mee te vallen. Na Den Haag nu Utrecht.  Is er een moskeeënjacht gaande?

Terwijl men wel degelijk een proces van bewustwording lijkt te hebben doorgemaakt in Utrecht:

Ook de Utrechtse gemeenteraad maakte grote zorgen over het pedagogische klimaat in de moskee. De lessen in het gebedshuis zouden strikt op de eigen islamitische identiteit zijn gericht. Leerlingen zouden daardoor nauwelijks in staat zijn om aan de Nederlandse samenleving deel te nemen.

Geen nieuws voor wie al beter wist. Maar voor Nederlandse overheidsbegrippen is de jacht die lijkt te zijn ingezet ongekend. Na de jacht op Jneid Fawaz lijkt nu Imam Suhayb Salam aan de beurt. Ongetwijfeld zal dit door de Nederlandse moslimgemeenschap ook zo aan de bühne worden verkocht: vervolging van vreedzame moslims.

Het is alleen jammer dat de definitie van vreedzame moslims is, dat ze vreedzaam zijn tot anderszins bewezen is. Het doet pijn het te zeggen, maar dat dat met dit geloof niet werken zal kun je op je vingers natellen.

De hele aanpak van ook deze Al Fitrah volgt het enige patroon dat de Nederlandse overheid aandurft, omdat ze juridisch gezien op dit moment ook niets anders doen kan: uitzetten van de moskee om juridische redenen (twee jaar huurachterstand is niet ongebruikelijk bij moskeeën, want moskee). En zo voort. Moslims eisen altijd een voorkeursbehandeling, en ze zijn er aan gewend geraakt dat dat steeds maar gebeurt. Als dat minder wordt voelen ze zich vervolgd. Dat is in zo verre waar dat de fouten uit het verleden juridisch gezien in hun voordeel zullen spreken, maar zelfs de Nederlandse rechterlijke macht begint door te krijgen dat er met hun voeten wordt gespeeld, om het eens op z’n Vlaams te zeggen.

Maar al deze omwegen tonen opnieuw aan dat ons rechtsstelsel niet berekend is op het bestrijden van collectief levende en redenerende bevolkingsgroepen. Daar zit een probleem dat eerst eens moet worden aangevat alvorens er echt resultaten worden bereikt. Want ook in de aanpak van deze moskee zie je de individualistische benadering van het westerse recht in optima forma: het is de imam die als de kwade genius wordt gezien. Dat is hij zeker, maar tegelijkertijd levert hij slechts waar vraag naar is.

Waarvoor geen voedingsbodem is, zal niets groeien, leert zelfs de Bijbel. Het salafisme is onlosmakelijk met de islam verbonden, en wie denkt haar apart te kunnen bestrijden zal nergens komen. Maar dat de Nederlandse regering het desondanks proberen gaat is een stap voorwaarts. Helaas komt deze aanpak zeker twintig jaar te laat.