Staan we er in de confrontatie met de leer van Mohammed beter of slechter voor dan een Churchilliaan in 1938 tegenover de leer van Hitler?

Ik vroeg me dat af [1] ten tijde van het eerste proces tegen Geert Wilders en doe dat nu opnieuw naar aanleiding van een vonnis in Duitsland: journalist Michael Stürzenberger werd – in de woorden van Sietzke Bergsma – veroordeeld ‘wegens duiding historische feiten over islam en nazisme op Facebook.’

Einde christelijke beschaving
Eerst nog wat over die uitdrukking ‘fijnste uur’ in de titel. “This was their finest hour“, was de slotzin van een van de beroemdste speeches die Winston Churchill gaf. Hij sprak hem uit op 18 juni 1940, direct nadat de Fransen de strijd tegen de nazi’s hadden opgegeven. (link naar pdf-versie) Op dat moment was Churchill net anderhalve maand premier. Via Duinkerken waren op het nippertje honderdduizenden geallieerde militairen ontsnapt van het continent. De opmerkelijk kalm uitgesproken speech duurde een half uur. Dit was de laatste alinea:

What General Weygand called the Battle of France is over. I expect that the Battle of Britain is about to begin. Upon this battle depends the survival of Christian civilization. Upon it depends our own British life, and the long continuity of our institutions and our Empire.
The whole fury and might of the enemy must very soon be turned on us. Hitler knows that he will have to break us in this Island or lose the war. If we can stand up to him, all Europe may be free and the life of the world may move forward into broad, sunlit uplands. But if we fail, then the whole world, including the United States, including all that we have known and cared for, will sink into the abyss of a new Dark Age made more sinister, and perhaps more protracted, by the lights of perverted science. Let us therefore brace ourselves to our duties, and so bear ourselves that, if the British Empire and its Commonwealth last for a thousand years, men will still say, “This was their finest hour.”

Je moet echt een betere beheersing van zowel de Engelse als van de Nederlandse taal hebben dan ik, om hiervan een vertaling te produceren die recht doet aan deze tekst. Ik vat hem dus maar in eigen woorden samen. (Het is eigenlijk sowieso beter om hem te beluisteren; dat kan via YouTube nog steeds. Beelden van Churchill worden nog niet verwijderd).

WSC geeft aan dat Hitlers razernij zich nu onontkoombaar tegen Groot-Brittannië zal keren en beschrijft wat er op het spel staat: niet alleen de Britse cultuur en haar oude instituties in Europa en in de rest van het rijk, maar ook het overleven van de christelijke beschaving. Zelfs de Verenigde Staten zijn gedoemd, wanneer de Britten verslagen worden door de nazi’s. Maar als we doen wat ons te doen staat, zal men over duizend jaar nog zeggen: deze mensen hebben het verschil gemaakt.

Parlementslid voor de krijgsraad
De nazi’s hadden vóór 1938 (met toen, in 1936, maar beperkte militaire middelen [2] het Rijnland heroverd, de Volkerenbond had machteloos toegekeken hoe de Italiaanse fascisten Ethiopië (Abbessinië heette het toen) ingenomen hadden en de Anschluss (van Oostenrijk bij nazi-Duitsland) was achter de rug. De Japanse veroveringsoorlog was al in volle gang.

In 1940 was echter ook Tsjecho-Slowakije al verraden. Stalin en Hitler hadden Polen opgedeeld en opgeheven. Groot-Brittannië en Frankrijk hadden de oorlog verklaard en ook Noorwegen, Nederland en Frankrijk waren al onder de voet gelopen. De finest-hour speech sprak Churchill dus uit op het moment dat de oorlog ook in Europa in volle hevigheid was losgebarsten.

Maar ik dacht dus terug aan 1938.

De doldrieste voorstanders van de politiek van appeasement tegenover Hitler-Duitsland probeerden in juni van dat jaar het Britse parlementslid Duncan Sandys achter de tralies te krijgen vanwege ‘onrechtmatig verkregen informatie’. Sandys had vragen gesteld aan het ministerie van defensie over de zwakte van de luchtverdediging van Londen. Voor zijn vragen moest hij zich haast wel gebaseerd hebben op ‘geclassificeerde informatie’. De hoofdofficier van justitie eiste dat hij zijn bronnen bekend zou maken onder dreiging van vervolging op basis van de Official Secrets Act. Dat zou hem twee jaar gevangenisstraf kunnen opleveren. Omdat Duncan reserve-officier was, werd hij zelfs gesommeerd om in uniform voor de krijgsraad te verschijnen! Toen Sandys hiervan melding maakte in het parlement kreeg hij echter kamerbrede steun en werd de aanklacht ingeslikt.

Churchill – schoonvader van Sandys!– was ingenomen met de tactische blunder van de appeasers. In 1938 werd, tenminste toch in het Lagerhuis, al heel wat beter geluisterd naar het kleine groepje Churchillianen (beter dan door de media en de meerderheid van de kiezers). Evengoed probeerden de appeasers daarna Sandys nog te vervolgen op een technisch detail.

Maar er kwam ook een ander vervolg. Er werd een parlementaire commissie gevormd die nog eens goed ging kijken naar de vraag hoe de wetgeving op dit gebied, die Offical Secrets Act, zich verhield tot de rechten en plichten van de leden van het parlement. De commissie kwam met een wijze uitspraak waar ook decennia later nog vaak naar verwezen is. De kernzin luidde:

Any attempt to translate them into precise rules must deprive them of the very quality which renders them adaptable to new and varying conditions, and new or unusual combination of circumstances, and indeed might have the effect of restricting rather than safe-guarding Members’ privileges, since it would imply that, save in circumstances specified, a Member could be prosecuted without any infringement of the privileges of the House.

In mijn eigen woorden: het is van het grootste belang dat parlementsleden beschermd worden tegen juridisch activisme

Pervers
Wanneer we het weerzinwekkende, politiek-juridische spektakel tegen parlementslid Geert Wilders – met voorbedrukte aangifteformulieren, in te vullen in moskees en politiebureaus – afzetten tegen deze (oude) Britse aanpak is er geen enkele twijfel mogelijk: we staan er nu slechter voor. Veel slechter. De uitspraak in het eerste anti-Wilders-proces bevatte nog een expliciete afweging vergelijkbaar met die de Britten maakten: nadrukkelijk werd aan parlementsleden meer toegestaan (!) dan aan gewone burgers.

Via paragraaf 4.4 van het tweede vonnis tegen Geert Wilders is – speciaal daarvoor, zo lijkt het toch – het nieuwe begrip ‘aanzetten tot onverdraagzaamheid’ geïntroduceerd in onze ‘wetspraktijk’. En hij werd schuldig verklaard maar niet bestraft: hoe gepolitiseerd wil je het hebben? Dat Wilders niet bestraft werd, is – zeker in combinatie met die introductie van een nieuwe grond voor vervolging – niet anders te verklaren dan op basis van een politieke afweging. De matig-achtbaren durfden het niet aan om Wilders in de gevangenis te zetten.

Dat andere behandelen van politici heeft nog een andere, lugubere keerzijde. Nota bene in Groot-Brittannië werd vorig jaar een niet-politicus tot een jaar gevangenisstraf veroordeeld vanwege iets onvriendelijks met plakjes bacon. Hij overleefde die gevangenisstraf niet. En nu dan die veroordeling van die Duitse journalist. Die betrof een foto van en een commentaar op de innige relatie tussen de ‘grootmoefti’ van Jeruzalem, Husseini, en Hitler. (Hier het verslag van het gesprek van de heren)

Het vonnis lijkt onbegrijpelijk totdat je je een voorstelling probeert te maken van de gedachtengang van de rechter in München. En dan valt het gemakkelijk op zijn plaats: in zo’n denkwereld is de leer van Mohammed per definitie volstrekt van alle smetten vrij. De foto van de grootmoefti met Hitler haalt in zo’n kader niet het imago van de grootmoefti omláág maar stelt Hitler in een gùnstiger daglicht: dáárom is de journalist Stürzenberger veroordeeld.

Een nieuw München in 2017
De botsing tussen nazi-Duitsland en de Europese democratieën was een ware botsing van beschavingen. In onze tijd dient zich een botsing aan tussen het Westen en het mohammedanisme. Er zijn zeer grote verschillen met die eerdere botsing in Europa maar er zijn ook overeenkomsten.

De strijd wordt nu niet gevoerd door landen. Alleen op de Balkan, de Kaukasus en in een aantal wijken van Europese grote steden is de strijd ook territoriaal. Overal elders wordt de strijd hoofdzakelijk gevoerd op het immateriële vlak. Precies zoals door de onvolprezen Churchill werd voorspeld. De vijand rekruteert haar manschappen en wegbereiders behalve in onze gevangenissen vooral op onze universiteiten en in politieke partijen zonder ruggegraat. In de Republiek Amsterdam culminerend in het aantrekken van jihadisten om iets te doen met het radicaliseren van jongeren met mohammedaanse achtergrond.

Het toegeven aan mohammedaanse verlangens om ‘in eigen kring’ eigen wetten te hanteren (sharia) staat nog niet echt op de politieke agenda maar wordt her en der al wel bespreekbaar geacht. De beëindiging van de rechtstaat langs die weg van verschillende wetten voor verschillende mensen, mag je toch wel aanduiden als een nieuw verraad van Münchense proporties.

Het aantal doden in Europa door mohammedaanse terreur loopt inmiddels in de honderden (de slachtoffers van dochtermoorden niet meegeteld), maar is onvergelijkbaar met dat van de slag om Groot-Brittannië [3] van 1940/41: 40000 burgerdoden in acht maanden tijd. Wanneer we een vergelijking maken tussen die botsingen van beschavingen moeten we mijns inziens niet denken aan 1940 (de oorlogshandelingen) of 1938 (het grote, openlijke verraad van Tsjecho-Slowakije) maar aan 1936: de inname van het Rijnland; het laffe, stiekeme verraad. Er viel toen geen enkele Franse of Britse dode en de Holocaust kwam er ook niet onmiddellijk door op gang. Hitler had laten zien dat de democratieën echt alles pikten en dat vormde een enorme stimulans voor de nazisten en een boost voor het vertrouwen in Hitler en de zijnen onder de gematigde nazi’s en gewone Duitsers.

We leven nu ook in een tijd van appeasement en een klimaat waarin mensen die gevaren benoemen, de mond wordt gesnoerd. Ik haal nog twee bladzijden aan uit de geweldige Churchill-biografie van William Manchester en Paul Reid. Blz 269 van het deel Alone:

In the eyes of His Majesty’s Government, press lords like Beaverbrook and (…) Since Britain was prepared to give Hitler whatever he wanted, why should a drop of blood be spoiled (…)
[in 1937] Chamberlain had invited a Luftwaffe mission headed by General Erhard Milch to spend a week inspecting the RAF’s latest models on the ground and reviewing a fly-past. (…) MacLean [een kapitein bij de RAF] wrote ‘they must inevitably influence German policy … We are bluffing with the sky as the limit, without holding a single card, and we have invited our opponents to come round and see what cards we hold, trusting to sleight of hand to put across a second bluff.

Kort erna nam MacLean ontslag. De zaak Bilal is er niets bij. En blz 270:

In HMG’s [de regering] view criticism of the Third Reich blackened a man’s name. The prime minister had dismissed Van’s [Vansittart, een belangrijke bondgenoot van Churchill op het ministerie van Buitenlandse Zaken] warnings of German aggression as “hysterical”, and Wilson [een belangrijke steunpilaar van Chamberlain op Downing street] had called the under secretary an “alarmist” who “hampers all attempts of the Government to make friendly contact with the dictator states”, adding that “this influence over Anthony Eden [op dat moment nog minister van Buitenlandse zaken] is very great”.

---

De foto onder dit stuk is van het bezoek van Churchill aan Nederland in 1946. 200.000 mensen kwamen hem toejuichen in Amsterdam. Die stad maakte toen nog deel uit van Nederland.

---

1. Een deel van deze tekst verscheen eerder (Juni 2011) op islamofobie.nl.
2. William Manchester schrijft, op blz 177 van Winston Spencer Churchill. Deel 2, The last Lion, dat ook Hitler zelf ervan op de hoogte was dat de Fransen oppermachtig waren. Zijn vertaler had hem horen zeggen: “De 48 uren na het binnentrekken van het Rijnland was de meest opwindende tijd van mijn leven. Als de Fransen het Rijnland waren binnengetrokken hadden we ons schandelijk moeten terugtrekken, want zelfs tegen een matige tegenstand waren onze militaire middelen absoluut niet opgewassen geweest“.
3. O, wrange ironie: op zoek naar de aantallen burgerdoden in bij de slag om GB, zocht ik eerst – onoplettend – op ‘London bombings‘