Gisteravond was op de BBC de documentaire The Betrayed Girls te zien. Wie die bekeken heeft vraagt zich nu af waar het linkse rapaille het gore lef vandaan haalt het nog te hebben over ‘extreem’-rechts. En het gevaar daarvan.

The Betrayed Girls duurt anderhalf uur, maar als je niet soms van frustratie op stond om je gemoed te luchten zou het voor je gevoel in een paar minuten voorbij zijn.

Het was een hallucinante ervaring.

Wat de documentaire meer nog dan iets anders toont is dat de fixatie van linkse mensen op opkomende rechtse tendensen allesoverheersend bleek. Daaraan werd een generatie kansarme meisjes uit de autochtone onderklasse in Midden-Engeland gedachteloos geofferd aan Pakistaans tuig met pedofiele neigingen. Ziehier de recensie met analyse uit – alweer – een ‘verdacht’ rechts medium. Ik kan u garanderen dat de beelden schokkender zijn dan de recensie, die ik een kleine twee weken geleden al las.

De documentaire is namelijk een aanklacht die in stilte wordt verteld. Terwijl het verhaal van overheids- en politiek-correct falen zich ontspint worden daar door de regisseur beelden doorheen gemixt van het Britse extreemrechts van de BNP en de EDL waarover tussen 2005 en 2010 zoveel te doen was. Ook de goedwillende (maar met een ruggegraat van elastiek) Labour-MP van een district waar het onder haar aandacht kwam zegt dat op een bepaald moment: de extreemrechtse BNP bedreigde haar in haar kiesdistrict – en dat ging voor. Je kunt die voortdurend door het verhaal heen gemixte beelden van demonstrerende lower class Britten zien als een erkenning van de terecht terughoudende aanpak van de politiek-correcten, maar niets wat ik op de spandoeken van de demonstranten zag afgebeeld gaat de werkelijkheid waar ze tegen protesteerden te buiten. Maar dat BNP-leider Nick Griffin de overheid ter verantwoording riep voor tientallen misbruikte meisjes werd nooit ergens uitgezonden – en daarmee werd het probleem effectief ook door de media begraven. Dat je extreemrechts het best bestrijdt door hun issues te adresseren schijnt bij niemand op te komen.

Ook de islam werd in de docu buiten beschouwing gelaten, maar de beelden van de BNP en andere protesterenden die haar wèl vermeldden maakt dat niets ongezegd bleef. Een subtiliteit waarvoor de regisseur krediet verdient, want het was in het geheel van deze documentaire niet eenvoudig uit te leggen geweest. En of zij dan ooit was uitgezonden? De vraag stellen is hem beantwoorden. Nu was ik er al verbaasd over dat dit uitgezonden werd.

Dat klinkt allemaal bekend als een kenmerk van zowel PC-gedrag als van de MSM, en dat is het ook. In feite is duidelijk dat ook al werden de eerste journalisten die er over schreven door de PC-klasse als verraders beschouwd, het feit bleef dat het verraders waren die pas met het mes op de keel tot publicatie over gingen. Ze stelden het zo lang mogelijk uit. Verraad? Inderdaad.

En sindsdien zijn nog 30 vergelijkbare zaken succesvol afgerond door de vervolgende instanties. Maar het einde is nog wel even zoek. Zie ook hier, en bekijk vooral de bijgevoegde video van Pat Condell die uitlegt hoe het Common Purpose van links PC-geteisem hen moreel volledig deed ontsporen.

Heeft men er van geleerd? Het is de goede vraag op een moment dat pijn doet. Natuurlijk zeggen alle ‘nette’ betrokkenen dat het nooit meer gebeuren zal. Men heeft geleerd, en zo. Toch heeft men maar één zijde van de medaille in gedachten als men spreekt over ‘geleerd hebben’. Want ‘extreem’-rechts is nog steeds een toverwoord waarmee iedere politieke uitspraak en waarschuwing wordt gesmoord. Het is een actuele kwestie, die direct toont dat men niets heeft geleerd en dezelfde fout alsmaar opnieuw maken zal.

Want binnen UKIP is de strijd om het leiderschap losgebarsten, en één van de kandidaten om Paul Nuttal op te volgen is Annemarie Waters. De linkse Guardian debunkte haar zondag in een foto-onderschrift als volgt:

Anne Marie Waters has described Islam as ‘evil’.

Dat is blijkbaar genoeg. Waters is een lesbische feministe die waarschuwt tegen de wijze waarop men binnen de islam met vrouwen en vrouwenrechten om gaat. Mannen die daarover eerder spraken werden weggezet als hypocrieten die de gelegenheid namen om te bestrijden wat ze mogelijk stiekem zelf net zo zouden doen, maar Waters valt dat niet aan te wrijven. Van haar zijn geen racistisch getinte uitspraken bekend behalve over het lot dat vrouwen wacht in een islamitische maatschappij. Dus krijgt ze nu het etiket extreemrechts als bonus voor een oprechte zorg om wat vrouwen in het UK te wachten staat als men er niets tegen onderneemt. Het is een eenvoudige redenatie: rechts dat zich zorgen maakt om de opmars van de islam is extreemrechts – over monddood maken gesproken. Het simplisme van de redenatie is zowel verbijsterend als stuitend.

De nette UKIP-leden in het Europees Parlement zouden al hebben aangekondigd en masse te vertrekken als Waters UKIP-leider wordt. Men spreekt over 1000 ‘infiltranten’, terwijl men vergeet dat men UKIP nog recent al beschuldigde van hetzelfde waarvoor men nu waarschuwt dat Waters zou kunnen brengen. Hoewel je dat altijd maar moet afwachten is dit opnieuw tekenend voor de wijze waarop maatschappelijke brandmerken elk debat pogen te smoren.

Er zijn geen excuses: wie meegaat in dit PC-discours, maakt zichzelf medeplichtig aan de misdaden die uit naam of ten behoeve van de islam worden bedreven.