Staatssecretaris Dijkhoff schrijft de Tweede Kamer dat er fouten zijn gemaakt bij het inburgeringsexamen van een aantal vreemdelingen, die daardoor ten onrechte een niet terug te draaien permanente verblijfsvergunning kregen. Maar erger zijn de onderliggende aannames die dit blootlegt.

De zaak zelf is treurig genoeg:

Door een fout hebben twee- tot drieduizend vreemdelingen een vrijstelling gekregen voor het inburgeringsexamen, terwijl dat niet de bedoeling was. Staatssecretaris Dijkhoff schrijft aan de Tweede Kamer dat de Immigratie- en Naturalisatiedienst een verandering die in 2015 moest ingaan, niet heeft toegepast.
Door de vrijstelling hebben veel vreemdelingen die al een tijdelijke verblijfsvergunning hadden een permanente vergunning gekregen. Vanwege de rechtszekerheid kunnen al verleende verblijfsvergunningen niet meer worden ingetrokken.

Maar wat me pas echt wakker maakte was de volgende zinsnede:

Vreemdelingen kunnen bijvoorbeeld een ontheffing krijgen als ze ernstige medische problemen hebben of als er sprake is van bijzondere persoonlijke omstandigheden.

Verder niets. Dit impliceert dat het alle anderen vrij staat zich in Nederland te vestigen als men het inburgeringsexamen haalt. Een asielaanvraag vrijwaart onder bepaalde omstandigheden van die inburgeringsplicht – als er een echte reden voor het aanvragen van asiel is bijvoorbeeld. Maar met het halen van een inburgeringsexamen is het verder ook goed. Dit verklaart waarom men geen enkel aanstalten maakt aanvragers van af te wijzen asielverzoeken het land uit te zetten: uiteindelijk komen deze mensen na lange omwegen vanzelf toch weer in het inburgeringstraject terecht. En dan is het halen van het examen voldoende – als zich al geen ‘gelukkige omstandigheden’ voordoen die hen het gewenste papiertje in de schoot werpt. V&J staat er bij en kijkt er soms naar. Maar er wat aan doen? Ho maar.

Iedereen heeft dan het recht zich vrij in Nederland te vestigen en deel te hebben aan onze vleespotten. Voor wie het halen komt, want we zijn te lamlendig om onterechte aanvragers er weer uit te zetten. Dat duizenden mensen een vette boterham verdienen met dit allemaal in goede banen te leiden maakt dat er belangengroepen zijn ontstaan voor wie het Nederlandse langetermijnbelang direct strijdig is met hun persoonlijke eigenbelang op korte termijn. Dat komt vaker voor, maar het bizarre is dat in dit geval het persoonlijke eigenbelang van deze burgers lijkt te moeten prevaleren. Naar de lange termijn lijkt bijna niemand meer – het is in ieder geval onbespreekbaar geworden.

Of dit land gek geworden is kun je niet langer als een vraag beschouwen; het is een feit waarmee je dagelijks om de oren geslagen wordt.