De tijden veranderen. Je hoort het vaak, veelal uit progressieve kelen. Niet voor niets is links-progressief de religie van de hoop. Curieus genoeg gaat dat samen met een steeds intenser zelfmedelijden.

De afgelopen vijftig jaar is dat vooral uitgemond in een steeds harder jankende westerse wereld. Vanmorgen kwam daarvan een werkelijk schitterende illustratie langs die ik u niet onthouden wil. Het betreft een klassiek-Britse letter to the editor:

Vrij vertaald:

Charles Moore suggereerde op 24 april dat bij examens een vraag zou moeten worden opgenomen die leerlingen moet laten nadenken over de tijd waarin we leven.
De leerlingen zouden wellicht iets hebben aan reflectie op twee van mijn levenservaringen. Toen mijn zoontje in 1967 tien dagen na zijn geboorte stierf werd me gezegd: dat gebeurt helaas zo vaak, maar het leven gaat door. En dus ging ik door met mijn leven.
Toen ik in 2000 aangifte deed van de diefstal van mijn oude, volledig afgereden fiets, kreeg ik later van de politie een brief met een aanbod voor geestelijke bijstand.

Maie Osborn, Wisbech, Cambridgeshire

Veel vernietigender kun je de verandering van de afgelopen vijftig jaar  niet uitdrukken, is mijn bescheiden mening. Het gaat hier niet om een direct betoog, maar om de geest die spreekt uit het verleden. Een geest die we nauwelijks herkennen, en die we in al haar naaktheid hier in het gezicht gesmeten krijgen. Dat Maie Osborn weinig respect heeft voor modern gejank behoeft weinig betoog – ze mag wel oppassen dat ze niet binnenkort een roedel waakhonden van de sociale ondersteuning aan de deur krijgt. Het is dit soort mensen dat Gordon Brown in zijn campagne in 2010 zo boos wegzette als Bigotted people.

Want oh! Wat hebben we het zwaar. Met racisme, ons geslacht, vroeger onze ouders en natuurlijk met die vreselijke wereld om ons heen.

Zelfmedelijden is het leitmotiv van de westerse beschaving geworden, en dat is bepaald geen fijne constatering. Want voor alles is het een exponent van capituleren voor omstandigheden. Maar wie niet langer met het leven door kan gaan, verdient het leven niet.