Vanmorgen maakte de Britse premier May verrassend bekend dat ze het House of Commons voor zal stellen op 8 juni verkiezingen te houden. Daarvoor heeft ze een tweederde meerderheid nodig, maar men verwacht dat die eenvoudig gehaald zal worden. UK2017 wordt ook een grote opruiming.

Nu May geleverd heeft op het gebied van de uittreding van het UK uit de EU, is haar positie sterker dan ooit. De Conservatieven hebben in het Lagerhuis nu maar een magere meerderheid, die May erfde van David Cameron. Maar met een hopeloos verdeeld Labour dat een leider heeft die verder naar links wil, moet dat niet al te moeilijk zijn. Het is zelfs niet ondenkbaar dat in de aanloop naar 8 juni Labour uiteen scheurt, want een bevestiging van het leiderschap van Corbyn zijn deze verkiezingen evenzeer. Het is nu onmogelijk nog voor de verkiezingen van leider te wisselen, terwijl de loony left dat het nu in de partij voor het zeggen heeft al enige tijd bezig is kandidaten die hen niet bevallen de poten onder de lokale stoelen weg te zagen.

Maar het grote doel is het verbreden van de parlementaire meerderheid, formeel om het mandaat bij de Brexit-onderhandelingen groter te maken. Maar als we naar het landelijke plaatje van het UK kijken is het moment er ook bijzonder gunstig voor. En dan hebben we het in de eerste plaats over Schotland. De Schotse nationalisten zijn al enige tijd bezig met een tweede onafhankelijkheidsreferendum, maar recente peilingen suggereerden dat de Conservatieven daardoor in Schotland de tweede partij geworden zijn, nog voor Labour, dat Schotland lang als bolwerk had. De winst van enige zetels in Schotland zou het streven van Sturgeon cs voor de komende tijd sterk frustreren. Aangezien de SNP in Schotland vrijwel alle landelijke zetels bezet, kan de partij bij nationale verkiezingen alleen maar verliezen.

UKIP heeft al een tijdje problemen met het leiderschap van de partij, en lijkt na het formele activeren van Artikel50 een groot deel van haar drive te hebben verloren. De LibDems, de belangrijkste activisten voor blijvende aansluiting met de EU, zullen ongetwijfeld weer zetels gaan winnen, maar dat zal vooral ten koste van Labour gaan. Bovendien hebben ze zich nog niet volledig hersteld van de verkiezingen van 2015, die de partij bijna vernietigden.

Labour zendt  thans wat de EU betreft heel ambivalente signalen uit. Dat vooral omdat de partij ontdekte dat een groot deel van haar traditionele aanhang niets meer van de EU hebben moet, maar met verkiezingen op 8 juni zal zij kleur moeten bekennen. Er lijkt geen goede keus beschikbaar die beide richtingen verzoenen kan. Dat houdt in dat zowel de LibDems als de Conservatieven van Labour zetels zullen afsnoepen, waarbij de partij ook steeds over haar schouder naar UKIP zal moeten blijven kijken.

Het wordt een korte, vermoedelijk keiharde campagne. Veel partijen zullen ook grote opruiming houden onder hun kandidaten. Dat maakt het heel interessant om te zien welke richting het toekomstige Lagerhuis uit zal willen.