De staat van Nederland zie je aan wat wij belangrijk vinden, wat anderen van ons vinden, en wat hier gebeurt. Dat valt weer niet mee, allemaal.

De illustratie hierboven is een samenstelling van wat ik kreeg toen ik googlede op respectievelijk Nederland en Netherlands. Daar zie je al een subtiel verschil opduiken: Nederlanders kijken naar de kaart, onze plek in de wereld. De Angelsaksische wereld ziet vooral molens en water. Dat is een ontnuchterende gewaarwording, want we neigen er toe onszelf te zien als zoveel meer. Nederland gidsland is een door journalisten uitgevonden term waarop men altijd zo trots op was, maar sinds de opkomst van het populisme juist weer niet.

Een fraai voorbeeld van de beleving van een masochist, want nog steeds denkt men dat we in het middelpunt – en de belangstelling. – van de wereld staan. De weken tot 15 maart was dat wellicht zo vanwege de kansen van de PVV. Maar verder moet je terug tot het moment dat John Lennon in het Amsterdamse Hiltonhotel een hotelkamer kraakte en de wereldpers zich er aan kwam vergapen. Verder is het lokaal geneuzel hier, en altijd geweest ook.

Dat is niet erg. Niets fijner dan te leven in een land waar eigenlijk nooit iets gebeurt. Wie spanning en avontuur onontbeerlijk vindt voor zijn bestaan gaat maar naar Libanon, Irak of Zuid-Soedan – om maar een paar buitenplaatsen te noemen. Edoch, de wereld moest naar ons toekomen, opdat wij onszelf konden opstoten in de vaart der volkeren. Goed voor hen, en beter voor ons – zo moeten de progressieven hebben gedacht. En misschien was het alleen maar een vage emotie. Het moet beter, of zoiets.

Het gevolg was vanmorgen op Teletext te bewonderen:

Let wel, dit zijn de binnenlandse berichten: zaken die exclusief of in ieder geval grotendeels zijn bepaald door binnenlandse gebeurtenissen.

Zo’n staking (108) is wel ouderwets kneuterig jaren zeventig: staken omdat je bedrijf opgeheven wordt – dàt zal indruk maken. Niet dat je niet meeleeft met die mensen, maar het heeft iets futiels, iets machteloos’. De Nederlandse muis wil graag dat anderen er iets mee doen als zij brult.

Maar alle andere lemmata zijn echt, modern Nederlands. Klagende moskeeën en zo. Dat ze zich door DENK onder druk gezet voelen is een valide punt. Maar ook hier zit een adder onder het gras, als je doorvraagt is het probleem dat die Turken zo dominant zijn, ook omdat ze altijd al veel beter waren georganiseerd dan de Marokkanen. Het gaat niet om de druk, maar om wie die uitoefent – over de koning van Marokko zul je ze niet horen. Dat er een Marokkaanse renegaat bij DENK zit kan weinigen wat schelen, aangezien Turken er de dienst uitmaken.

Er blijken veel klokkenluiders te zijn. Ook een typisch Nieuw-Nederlands fenomeen – vooral dat ze als verschijnsel apart worden benoemd. Vroeger klaagden dergelijke mensen via vakbonden of anti-establishment partijen zoals de toenmalige PvdA. Een beter bewijs dat de PvdA intussen zelf diep is ingebakerd is in de regentenkliekjes moet ik nog zien.

En die plofkraak? Ach, zolang ze de daders niet hebben weten we er natuurlijk officieel niets van, maar wie niet direct aan doorgeëvolueerde Marokkaanse straatbendes denkt volgt het nieuws niet.

De rest van het nieuws – bijna de helft – gaat over een Turkse islamitische aap die uit de mouw gekomen is. Treffend, heel treffend. Een rel die in gang is gezet door een naïeve premier die dacht er zo vlak voor de verkiezingen gebruik van te kunnen maken. En nu de vermoorde onschuld speelt. Het is het enige van het Nederland van weleer dat niet is veranderd.