De Franse presidentsverkiezingen zijn drie maanden voor de uiteindelijke verkiezingsdatum minder voorspelbaar dan ooit.

Een paar maanden terug, net na de overwinning van Trump die het volledige peilersgilde totaal verraste en tot figurerende verkiezingsfranje degradeerde, werd door Franse peilers met grote overtuiging beweerd dat Marine Le Pen zeker de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen halen zou, maar even zeker zou verliezen van de kandidaat van ‘normaal’ rechts. Maar sinds de opkomst van Marine Le Pen is Frankrijk een politiek driestromenland geworden in plaats van het traditionele tweestromenland waarmee iedereen is opgegroeid. De implicaties daarvan zijn nog lang niet tot iedereen doorgedrongen, anders zou de zekerheid er over veel minder groot zijn geweest.

Dat de socialisten ditmaal volledig kansloos zijn – niet in het minst door het bestaan van hun eigen president François Hollande – kan dat feit verder niet maskeren. Maar aangezien veel politicologen het Front National indelen als een bijzondere en onsmakelijke soort van rechts, wordt de betekenis daarvan maar matig onderkend. Marine Le Pen gaat nu ineens aan de leiding.

In a series of voting scenarios, the populist leader was seen winning around 26.5 per cent of the first round vote, while Fillon is a close second with almost 25 per cent.

Maar in veel opzichten staat het Front National in politieke zin dichter bij het socialistische gedachtegoed dan bij dat van het conservatiefliberale van de Républicains. Vergelijk het ongeveer (maar verre van sluitend) met respectievelijk PVV en VNL. Waar de PVV veel meer sociale elementen inbouwde, zie je dat VNL zich richt op de traditionele VVD-stemmer die teleurgesteld is in de middenkoers die de VVD nu vaart. Potentieel is VNL daarom veel meer geschikt ooit de oude stiel van de VVD in de Nederlandse politiek over te nemen dan de PVV, die daarover overigens geen traan laten zal.

Voor de Franse politiek betekent dat dat het vooral de linksliberale elitisten binnen Links zijn die tijdens de tweede ronde van de presidentsverkiezingen mee zullen stemmen met de kandidaat van traditioneel rechts, François Fillon. Tegelijkertijd zou deze traditionele conservatief-liberaal politiek nauwelijks verder van hen af kunnen staan dan Marine Le Pen, zodat veel peilers er van uitgaan dat een groot deel van hen wel eens thuis zou kunnen blijven in die tweede ronde.

Marine Le Pens stijging in de peilingen naar de positie van koploper bevestigt de aannemelijkheid van deze analyse. De regioverkiezingen in Frankrijk eind 2015 hebben laten zien dat een behoorlijke voorsprong an het FN in de eerste ronde niet direct een garantie is voor een uiteindelijke overwinning. Maar vergeet niet het jarenlang gekoesterde principe dat de Amerikaanse kiezer hanteerde: kies een president van de ene partij, kies voor het Congres voor een kandidaat vaan de andere.

Republicain François Fillon is een weinig charismatische kandidaat, en dat is uit de aard der zaak altijd een politiek risico. Dat de Fransen na vijf jaar François Hollande graag een meer aansprekende leider zouden willen hebben zal Marine Le Pen een extra steuntje in de rug zijn. Dat ze daarna voor de Assemblée niet in grote getale op het FN zullen stemmen lijkt voor de hand te liggen. Maar als het FN in die Assemblée voldoende zetels krijgt voor een wip-positie, dan zit de presidente in een ideale positie om haar partij uit te bouwen en te bestendigen als cruciale machtsfactor in Frankrijk.

Marine Le Pen lijkt ineens in die tweede ronde veel minder kansloos dan lang beweerd is.