In Amerika worden momenteel hertellingen voorbereid in drie staten die voor het presidentschap cruciaal bleken. Op initiatief van de Green party, die op 8 november landelijk circa 1% scoorde.

De opgegeven reden is dat in die staten c.q counties (kiesdisctricten) de toepassing van stemmachines een volgens de aanvragers significant hogere uitslag vóór Donald Trump te zien gaven dan waar met papieren stembiljetten werd gewerkt. Sowieso is het formele tellen pas onlangs afgerond, maar daarover ging het niet. In de staten Michigan, Wisconsin en Pennsylvania won Trump met een kleine marge, en dat zou in geval van een grootschalige fraude met stemcomputers inderdaad kunnen uitmaken.

Gaat dit de verkiezing van Donald Trump tot president nog verhinderen? Dat is heel onwaarschijnlijk, en de verkiezingen in 2000 lieten zien waarom. Het toenmalige Hooggerechtshof oordeelde dat de onzekerheid die een hertelling tot de laatste stem in Florida zou uitmonden in gebakkelei over de al dan niet ongeldigheid van enkele stemmen, en dat daarmee niemand gediend was. Ik geef dit vrij grof weer, maar het is de essentie.

Het was daarom niet al te slim van Trump dat hij gisteravond via Twitter boos reageerde met de opmerking dat als alle illegaal stemmende kiezers zouden worden weggepoetst, hij de ‘popular vote’ zou hebben gewonnen. Het toont een onverwachte gevoeligheid voor het gejammer afgelopen weken over het Amerikaanse kiessysteem – wat toch slechts vooral een kenmerk van slecht verliezerschap was. Het Amerikaanse systeem zit zó vol gaten, dat elke uitslag niet meer is dan een resultaat dat ongeveer de mening van de kiezers weergeeft. Stemcomputers, stemmende illegalen en de jaarlijks terugkerende bewijzen dat ook reeds lang overledenen werden geregistreerd èn stemden, completeren een systeem waarin je je eerst registreren moet alvorens zelfs maar te kùnnen stemmen. Wat ik maar zeggen wil: er is veel kritiek op mogelijk, en dat impliceert dat een verkregen en erkende uitslag maar beter kan worden gerespecteerd, omdat het net zo goed andersom had kunnen uitpakken. Zoals dat geldt voor elke close election sinds de uitvinding van het meerderheidsstelsel, ergens in de Oude Steentijd.

In een opinieartikel op TheHill.com wordt nu beargumenteerd dat Jill Stein, tijdens USA2016 kandidaat voor de Green party, die de hertelling aanjaagt, dat doet vanwege het bestrijden van het fenomeen stemcomputer. Dat lijkt vooral bedoeld om het gerucht te bestrijden dat Stein geld heeft geaccepteerd van George Soros, de miljardair die bij elke samenzweringstheorie over verkiezingen vaak wordt genoemd. Zeker niet onterecht overigens. Het stuk op TheHill ontzenuwt of ontkent dat niet, maar praat daar lucide omheen:

Our average donation is $100.00. There is a lot of interest out there for safeguarding the integrity of the process,

Het gaat statistisch gezien in essentie niet om het gemiddelde, maar om de hoogste bijdragen, alsmede welke het meest voorkwam en dat laatste in welke mate. Dat Stein binnen 24 uur 2,2 miljoen dollar bij elkaar kreeg is daarom enige reden de wenkbrauwen te fronsen.

Maar zouden die computers de enige reden zijn voor deze actie? Voor mijn gevoel is de openingszin van het genoemde artikel de sleutel:

“Don’t moan – organize!”
That has been the mantra of Jill Stein and the Green Party since the election of Donald J. Trump.

De deelname van kansloze kandidaten als Jill Stein is gericht op de toekomst. Speciaal de Green party heeft de neiging vèr vooruit te plannen, voor een toekomst die maar niet nader komen wil trouwens. Niet alleen bestrijdt Stein hier mogelijk de verkiezing van Trump, maar meer nog probeert zij kiezers vast te leggen een volgende keer Green te stemmen en niet Democratisch, waarop het leeuwendeel van haar potentiële kiezers nu stemt. Dat had Trump moeten beseffen eer hij via Twitter reageerde, en een betere debunking was nauwelijks mogelijk.