De gedachte om Mensenrechten voor aanstaande slachtoffers in te voeren is minder vreemd dan u wellicht denkt. Want de juridische praktijk laat zien dat er een hemeltergend gebrek is aan aandacht voor deze groep, die uit de aard van de term de zwakst denkbare groep is.

Hoe kom je tot een gedachte als bovenstaande? Niet door incidentjes in ieder geval. Het gebrek aan aandacht voor slachtoffers is een structureel probleem dat de gehele West-Europese samenleving verkankerd. Maatregelen als inspreekrecht van slachtoffers bij processen zijn niet eens een doekje voor het bloeden, hoogstens een tampon die ritueel wordt ingebracht bij een proces dat alweer het volgend falen van de misdaadpreventie demonstreert.

Falen van misdaadpreventie, inderdaad. Want straffen zouden moeten afschrikken. Doen ze dat? Integendeel. Van buitenlandse criminelen is bekend dat men nergens zo graag in de cel zit als in Nederland, en dat het nog heel wat moeite kost er in te komen – en te blijven. De afschaffing van levenslang is een simpel voorbeeld, maar daarom niet minder illustratief voor wat gaande is. Misdaadpreventie is niet alleen een dikker slot op je fiets, maar eerst en vooral het onaantrekkelijk maken om een fiets te jatten. En voor het vermoorden of verkrachten van mensen zou hetzelfde moeten gelden.

Het huidige paradigma zegt, dat de dader altijd het zwaarst getroffen is. Zó zielig, dat het leed van de slachtoffers daaraan met graagte wordt opgeofferd. Want men schijnt te denken dat ons zielenheil gediend is met het voorkomen van wraak. Terwijl wraak als enige compensatie overbleef na een daad van onomkeerbare walgelijkheid. Dat de rechtbank daaraan niet langer recht doet, verzwakt de legitimatie van de overheid. Want het houdt in dat men aan het verzachten van het leed van slachtoffers nooit eenvoudig nooit meer toekomt. Die slachtoffers die zich voor het verzachten van hun leed volledig van diezelfde overheid afhankelijk maakten toen zij besloten de rechtsgang te respecteren in plaats van het in eigen hand te nemen. Zo bezien is een te milde straftoekenning een vorm van verraad van die overheid aan de slachtoffers. Die slachtoffers, die snappen dat beter, want die hebben het aan den lijve moeten ondervinden.

De directe aanleiding van mijn woede vindt u in onderstaand stukje:

Ik vind dit een extreem walgelijk voorbeeld van iemand die iets deed waarvoor geen excuus was. Maar dat wordt er via een omweg toch mogelijk voor geacht. Instemming van een jongetjes van 10 om hem te verkrachten?? Want in elk beschaafd land is seks met minderjarige kinderen verkrachting, zèlfs als het met instemming gebeurde. Dat maakt kristalhelder dat dit een drogredenering is.

Bovendien is het een daad van iemand die er kennelijk van op de hoogte is gebracht dat dergelijke daden in West-Europa min of meer straffeloos zijn. En ja, dan is het toch bijzonder sneu dat hij daarvoor minstens vier jaar zou moeten zitten. In de kracht van zijn leven. Of zoiets.

Wat dit jongmens weer zal aanrichten als hij vrij komt lijkt niemand te willen bedenken, want het tart de verbeelding. Uitzetten? Eerst maar eens zien of dat er nog in zit, want na vier jaar gevangenis (dat is inclusief de gebruikelijke strafkorting, vandaar dat ik niet schrijf: zes) wordt hij ongetwijfeld ‘beschouwd als ingeburgerd’.

Ik heb een beter voorstel: moordenaars mogen voortaan kiezen tussen executie binnen een maand na definitieve veroordeling, en levenslang. Verkrachters van minderjarigen krijgen standaard levenslang, tenzij ze er in toestemmen zich te laten castreren, dan volstaat de reguliere straf. Standaard, weet u wel? Dat betekent dat een rechter er niet mee marchanderen kan. Het lijkt me dat toekomstige aanstaande slachtoffers recht moeten hebben op de best denkbare bescherming die onze maatschappij bieden kan, en dat betekent dat daders in de toekomst moeten weten waaraan ze toe zijn.

Wie de kleine lettertjes bij het binnenkomen van onze maatschappij niet gelezen heeft, deed dat op eigen risico. Maar van extra bescherming mag geen sprake zijn, als dat ten koste kan gaan van toekomstige, dus aanstaande slachtoffers. En dat we dat allemaal zijn, dient u eens te gaan beseffen.