Wie nadenkt over het gestelde in onze grondwet ontdekt dat die niet naadloos aansluit bij andere definities die onze rechten dienen te beschermen.

Artikel 1 van de Grondwet:

“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”

Mocht u zich toch gediscrimineerd voelen door de wetgever, dan heeft u pech, want anders dan in de meeste westerse landen mag volgens artikel 120 van onze Grondwet de rechter zich niet uitspreken over de grondwettigheid van wetten en verdragen.

Maar artikel 94 G.W. slaat alles:

“Binnen het Koninkrijk geldende wettelijke voorschriften vinden geen toepassing, indien deze toepassing niet verenigbaar is met een ieder verbindende bepalingen van verdragen en van besluiten van volkenrechtelijke organisaties.”

Dus naarmate de EU en andere internationale organisaties zich met meer terreinen van onze juridische positie en ons dagelijks leven bemoeien, des te meer wordt onze (grond)wetgeving gedegradeerd tot een soort Potemkin-dorp.

De grootste uitwas van de opgelegde EU-wetgeving is naar mijn mening momenteel de implementatie van het een halve eeuw geleden geformuleerde dogma van de zogenaamde Vier Vrijheden van de EU: vrij verkeer van goederen, kapitaal, diensten en personen. Maar zoals het meestal gaat met vrijheden: de vrijheid van de een beperkt de vrijheid van de ander. En zo treft de ongelimiteerde toename van getalsmatige en loontechnische concurrentie op de arbeidsmarkt de diverse beroepsgroepen zeer ongelijk: mensen die werken met de combi hersens en taal hebben vooralsnog weinig te vrezen, maar zij die werken met hersens en handen zijn disproportioneel de klos, en verliezen hun bestaanszekerheid.

En dat is volkomen in strijd met letter en geest van art. 1 G.W.: het is niet alleen ondemocratisch, maar vooral ook onrechtvaardig en oneerlijk om zomaar onder het mom van vrijheid het gelijkheidsbeginsel opzij te schuiven ten behoeve van een gedroomd ideaal van één Europa, en zo zowel onze hoger- als lageropgeleiden die niet met taal werken, doch gewoon een vak hebben geleerd, steeds meer van hun werkgelegenheid te beroven zoals bijvoorbeeld geldt voor tandtechniekers, medisch analisten, binnenhuisarchitecten, technisch tekenaars, musici en bouwvakkers. Daarentegen hebben beleidsmakers zoals ambtenaren en politici die hun brood verdienen met taal er helemaal geen concurrenten bijgekregen.

Hebben die ambtenaren en politici daar nou echt niet over nagedacht? Of zijn ze rücksichtslos hun privé belangen en foute idealen aan het najagen en ontbeert het ze aan civil courage om op hun beslissingen terug te komen. Durven ze niet op te komen voor hun nodeloos gedupeerde medeburgers die door hun toedoen en/of nalaten in permanente dus ondraaglijke onzekerheid leven over hun toekomst en die van hun partner, ouders, kinderen en de hele kennissenkring? En dat geldt tegenwoordig des te sterker omdat – zoals blijkt uit recent sociologisch onderzoek – men vrienden en partners steeds minder opdoet in de sociale omgeving van de ouders doch veeleer in de kringen rond de opleiding. Het gaat overigens niet alleen over hun baan en inkomsten, maar ook over de structuren die belangrijk zijn in het dagelijks bestaan: de buren, de wijk, de winkels, de scholen voor de kinderen, de cafés, de kerken en buurthuizen. Voor veel mensen valt er in het leven van alle dag steeds minder te ‘liken’.

Dan mag het geen verrassing heten dat men vooral in die beroepsgroepen – en dat is dus wat anders dan de door de media gebruikte (dis)kwalificatie: sociale klasse van laag-opgeleiden!! – gecharmeerd is van Brexit en van Exit-partijen in West-Europa.

Je zou dan toch verwachten dat bijvoorbeeld de sociaaldemocratische partijen hun (oorspronkelijke) achterban te hulp zouden snellen. Zoals eens PvdA-leider Joop den Uyl die – goedbedoeld, doch met een middel dat nog erger lijkt dan de kwaal – ter bescherming van de werkgelegenheid computers wilde belasten. Het wordt steeds duidelijker dat inmiddels eigenlijk alledrie de belangrijke politieke stromingen: de socialisten, de liberalen en de christendemocraten hun oorspronkelijke ideologie stilaan hebben vervangen door het federalistische EU-geloof, waaraan alles en iedereen kan worden opgeofferd onder het motto: het doel heiligt de middelen. Waarin in een griezelige Orwelliaanse newspeak kiezers van Exit-partijen worden gelabeld met ‘populist’ of ‘Tokkie’. Terwijl het nota bene om dezelfde personen gaat die vroeger trouwe kiezers waren en soms zelfs tot de actieve leden behoorden.

Die hierboven genoemde EU-vrijheden moeten niet worden verward en zijn zelfs strijdig met de zogenaamde Four Freedoms, vier persoonlijke vrijheden die 75 jaar geleden door Franklin D. Roosevelt op een rijtje werden gezet en ook in het Handvest van de V.N. staan. Dit zijn de vrijheden van meningsuiting en godsdienst en het vrij zijn van gebrek en vrees.

Men behoeft geen staatsrechtgeleerde te zijn om te zien dat Roosevelts vrijheden vanuit het perspectief van de gewone Nederlander het afgelopen jaar weer flink zijn uitgehold ten bate van die zogenaamde EUvrijheden die ons worden opgedrongen.

Onze grondwettelijke vrijheid van meningsuiting is illusoir geworden want steeds meer nieuwkomers achten zich beledigd en menen ten onrechte daaraan het morele recht te kunnen ontlenen juridische procedures te beginnen of zelfs journalisten te bedreigen. Met de vrijheid van godsdienst gaat het ook snel bergafwaarts: het eigentijdse mohammedanisme lijkt steeds meer een synoniem te zijn van uitingen van anti-semitisme. Verder zijn veel mensen door de EU-immigratie aan de bedelstaf geraakt en afhankelijk van voedselbanken geworden. En de vierde vrijheid is inmiddels ook in vrije val: alom is er vrees voor baanverlies en criminaliteit.

Maar al die door de EU veroorzaakte rampspoed inclusief de ondermijning van eigen vrijheden bleek voor de in Middelburg huizende Four Freedoms Award organisatie een prima reden om dit jaar de wisselbeker toe te kennen aan …….. EU-kampioen maatschappelijke ontwrichting Frau A. Merkel.

En dit was de merkwaardige laudatio:

”Merkel heeft een cruciale rol gespeeld in de aanpak van de financiële crisis in de Europese Unie. Als Europees leider leidde zij de onderhandelingen voor een diplomatieke oplossing en deëscalatie van het conflict in Oekraïne (vredesbesprekingen Minsk en overeenkomst van Minsk) in het belang van vrede en veiligheid in Europa. Ze toont groot moreel leiderschap als Bondskanselier van alle Duitsers ongeacht geloof en etnische achtergrond tegenover de opkomst van de antiIslam beweging Pegida in 2014. In de huidige vluchtelingencrisis is Merkel toegewijd aan de humanitaire plicht van Europa om diegenen op te vangen die op de vlucht zijn voor oorlog en conflict in het Midden-Oosten, Afrika en Azië en aan de aanpak van de oorzaken van deze crisis door zich in te zetten voor vrede in Syrië en in de regio.“

---

Zie verder over de ondermijning van onze democratie

Onze gemeentelijke democratie
en ook.

---

Eerder verschenen op Polderland