De lokale PvdA-voorman die vorig jaar al werd betrapt op het beroven van de ponyclub waar hij penningmeester was, blijkt nu ook aan de basis te hebben gestaan van een faillissement van een stichting die lichamelijk gehandicapten extra hulpmiddelen verschafte.

Johan M. (63), voormalig fractievoorzitter van de PvdA in Oldenzaal, wordt niet alleen verdacht van een greep in de kas van een plaatselijke paardenclub, maar wordt ook verantwoordelijk gehouden voor de ondergang van de landelijke gehandicaptenbond ANGO. De politie heeft de man nu toch maar in hechtenis genomen:

Nadat ruitervereniging Berg en Dal Ruiters in De Lutte eind vorig jaar aangifte tegen M. had gedaan, stapte ook de ANGO naar de politie. In beide gevallen zijn er tienduizenden euro’s verdwenen.
Na maandenlang onderzoek door financieel rechercheurs is M. op het politiebureau Oldenzaal ingesloten, zo maakte de politie gisteren bekend.

Over ANGO:

Deze 10.000 leden tellende organisatie zette zich jarenlang in voor gehandicapten door ze te voorzien van allerlei hulpmiddelen, waaronder rolstoelvervoer en trapliften. Eind vorig jaar belandde de belangenorganisatie plots in financieel zwaar weer toen bleek dat er tienduizenden euro’s waren verdwenen. Tot grote verontwaardiging van voormalig interim-coördinator Petra Hoogerwerf, die daarover destijds de noodklok luidde: „Geld dat ten goede zou moeten komen aan onze cliënten: mensen met een lichamelijke beperking.”

ANGO ging begin dit jaar in stilte failliet. Het interim bestuur van ANGO heeft nog toegelicht dat er niet alleen aangifte van fraude is gedaan tegen Johan M., maar dat ook de overige twee bestuursleden civiel aansprakelijk zijn gesteld wegens ’financieel wanbeheer’. De overige twee bestuursleden zouden niet alleen onvoldoende toezicht hebben gehouden, maar ook zouden ze samen met M. elkaar onkostenvergoedingen hebben toegeschoven.

‘Onkosten’ vergoed
Onkostenvergoedingen zijn populair tegenwoordig. Niet alleen omdat er vaak geen of weinig toezicht op is, maar ook omdat het bij de belasting niet wordt gezien als vergoeding, en men erover daarom niet bepalingsplichtig is. Zie bijvoorbeeld ook de manier waarop in het EP gegraaid wordt. Daardoor verliezen mensen al snel het beeld van de ware aard en omvang van de verdiensten die dit soort ‘vrijwilligerswerk’ oplevert uit het oog. Een onkostenvergoeding is al snel een extra inkomen geworden – en de begunstigden gaan het steeds meer als een recht zien, in plaats van een vergoeding voor werkelijk gemaakte kosten.

Een figuur als M. is niet alleen op een glijdende schaal terecht gekomen, maar het besef van wat zo iemand feitelijk doet ontneemt de ‘begunstigden’ van dergelijke constructies ook zelf het zicht op de realiteit van wat zij doen. Of een zin als waarmee M. zichzelf omschreef daar recht aan doet?

M. omschreef zichzelf op de website van de PvdA als „een rechtgeaarde sociaal democraat”.

Klaarblijkelijk. Het was niet langer een kwestie van vergoede onkosten, maar een kwestie van jezelf ‘schadeloos stellen’.

Dit is iets wat eigenlijk bij elke stichting waar mensen ruime onkostenvergoedingen krijgen in het oor moet worden geknoopt. Of mensen die zichzelf als onfeilbaar door hun eigen geaccrediteerde goedheid zijn gaan beschouwen hier kwetsbaarder voor zijn? Laat ik het zo zeggen: als we het hebben over een glijdende schaal, begint die met de rechtvaardiging voor het accepteren van een overdadige onkostenvergoeding. Een verkeerd zelfbeeld is daarbij geen steun, maar eerder – voor de betreffende organisatie – een handicap die strakker in het oog gehouden zou moeten worden.