Een congresverslag.

Ter gelegenheid van het verschijnen van een mondiaal onderzoek onder millenials: “The Millennial Dialogue Report”, werd in Brussel een congres georganiseerd voor deze jongelui.

Die twee dagen bleken – helaas – de perfecte illustratie van het Europese deel van dat rapport. Hoewel georganiseerd door een socialistisch wetenschappelijk bureau, heb ik niemand horen refereren aan de ideologie van het socialisme c.q. de sociaal-democratie, noch aan begrippen zoals internationale solidariteit en verheffing van de arbeidersklasse. Weliswaar is het socialisme momenteel een Titanic, maar actief begaan zijn met de medemens is uiteraard niet exclusief socialistisch. De achteropgeraakte medemens lijkt niet in goede handen bij deze (ex-)Erasmus-bursalen.

Aangezien op vrijdagmiddag EU-ers uit Nederland, Ruhrgebied en Parijs naar hun thuisland afreizen, bestond het gezelschap uit – zoals meestal, bescheiden zwijgende – Belgen, en vooral uit PIGS en MOE-landers. Een paar representatieve citaten – maar wel met een slag om de arm, want ieder congres kent zijn malloten maar hier waren die door hun vreemdtaligheid extra moeilijk te onderkennen : “Ik heb op de universiteit gestudeerd en dus recht op een baan”, “ik heb op de universiteit diplomatie gestudeerd en recht op een baan als diplomaat, en mijn land is fout bezig omdat ze me niet aannemen, maar slechts onbetaalde stageplaatsen aanbieden”. Een grietje zei: “er moeten EU-wijd verplichte quota voor vrouwen komen in de politiek”, een (onzichtbaar) gehandicapte griet: “er moeten verplichte quota voor gehandicapten komen in alle parlementen”, een transgenderachtige: “verplichte quota voor mensen uit seksuele tussen-categorieën”. En helemaal niemand vroeg om quota voor allochtonen, want die waren, – hoewel ruim vertegenwoordigd in de Belgische socialistische partijen – niet aanwezig/ hadden zichzelf buiten spel geplaatst wegens de ramadan.

Ik kreeg niet de indruk dat deze jongelui in de gaten hadden dat zulk groepsdenken gerelateerd is aan onprettige ideologieën, en dat hun eclecticisme riskant gedrag is. Dat eclecticisme komt ook sterk naar voren in dat Millenium Dialogue Rapport.

Kortom, het motto onder de congresgangers was: opkomen voor jezelf en zelfpromotie, want misschien leidt dat tot een goedbetaalde baan.

Een van de sprekers werd het allemaal te gortig en beet ze – geheel off topic – toe: “Weet je wat jullie moeten doen? Meer boeken lezen, want jullie gebrek aan woordenschat is stuitend”.

Uiterst merkwaardig was het domme extrapoleren door deze ‘academici’ van eigen ervaringen op de hele EU: “er moet ook staatsrecht in het schoolcurriculum worden opgenomen”. En een griet uit het Oostblok: “Er moet overal in de EU eenvormig geschiedenisonderwijs worden gegeven, want het is fout dat ik wat anders heb geleerd dan mijn leeftijdgenoten”.

Choquerend was voor mij ook het gebrek aan juridische kwaliteit bij de aanwezige ‘juristen’: ze kennen allerlei EU-wetgevingen, en zien dus de burger als onderdaan (soort horige van de EU); het oude adagium dat de Overheid, die alle macht heeft dus terughoudend moet zijn in optreden jegens de burger en dus “niet met een kanon op een mug moet schieten” is ze onbekend. Maar ook gewoon logisch/juridisch denken zoals het onderscheid tussen correlatie en causaliteit ontbreekt. Ik noteerde bij deze ‘juristen’ ook foute ideeën over grondrechten: velen menen dat godsdienstvrijheid totale vrijheid van godsdienst-uitoefening zou betekenen. Een jongeman vertelde me dat hij “werkte bij de fractie van de Duitse (sic) Dierenpartij in het E.P., maar dat die tegen halal slachten zouden zijn, was hem onbekend”.

Het lijkt er dus niet alleen op dat veel Universitair onderwijs inmiddels verworden is tot Piet Vroon’s ‘Zulo’ , maar ook dat studeren en werken in een vreemde taal nuance, kennis en inzicht onderuit halen. En dan lokt de speculatie: misschien is het functioneren in een vreemde taal voor velen zo vervreemdend dat ook empathie en participatie het loodje leggen. En zou dat dan ook een rol kunnen spelen bij onze Mocro’s?

Er werd niet gediscussieerd zoals wij dat kennen: het ging ze niet om de inhoud van het congres, maar het was een middel om een baan te vinden, en dan moet je wel iedereen te vriend houden. In die zin leek het wel op grote-mensen congressen waar allerlei lobbyisten statements maken om hun product, dienst, hun kantoor of zichzelf te ‘verkopen’, maar niet werkelijk participeren.

En laat die non-participatie nu precies de conclusie zijn van de pilot van dat Millennial-onderzoek dat begint met het citaat: “If Poland were to explode into revolution, we would soon have lots of ‘likes’ on facebook, but no real revolution in the streets”.

Was er dan niets positiefs? Natuurlijk wel dat interessante rapport, en verder de interventie van een Brits meisje dat tegen de stroom inzwom en nagenoeg als enige altruïsme toonde: “Hoezo quota voor vrouwen? Jongens zijn de probleemgroep: daar is de schooluitval, criminaliteit en drugs”.

Verder was daar het optreden van EU-commissaris Timmermans. Zijn tekstschrijvers hadden kennelijk geen inspiratie meer om ronkende speeches te schrijven, en dus werd het een half uurtje vraag en antwoord. Nar mijn mening mogen we best trots zijn op Timmermans, hij is een van de weinigen die zoals dat heet boven de materie staat . Wat een verschil met sommige van de vrouwenquota-EU-Commissaresjes! Timmermans had overigens in 2014 met zijn mondkapjes-verzinsel in de VN de tijdgeest al prima in de gaten: volgens het rapport is voor millennials vooral emotie belangrijk. Dat zou de verklaring zijn voor de populariteit bij de millennials voor de bejaarde socialist Jeremy Corbyn, en de hoog-bejaarde socialist Bernie Sanders: het gaat de millennials om emotie en niet om feiten of politieke ideologie. En dat belooft volgens mij weinig goeds.

Timmermans sprak onder andere over de steeds breder wordende sociale kloof tussen de hoger- en lager opgeleiden, en illustreerde dat met het toenemend verschil tussen zijn eigen dochter en zoon. Dat was helaas ook weer zo’n issue waar de aanwezige millennials niets mee hadden, want: ‘als niet komt tot iet, kent iet zichzelve niet’.

Voor mij was het hoogtepunt het korte optreden van politicus/politicoloog/ex Amnesty International bobo uit Senegal: Pierre Sané, maar ja, die is wel van mijn generatie.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland.