Er zijn momenten, veel eigenlijk en het lijken er steeds meer te worden, dat je denkt dat de wereld met al haar geforceerde happiness-gedoe zo gek geworden is dat het niet erger kan. Hah!! Dan heeft u buiten de gutmenschgemeente gerekend. Want ook daar worden records nagejaagd alsof ze al morgen de gedroomde waanzinwereld brengen zullen.

Nu zijn de Olympische Spelen weinig meer dan een opgeklopt wereldkampioenschap dat maar eens in de vier jaar wordt gehouden, waarbij ook allerlei onbelangrijke sporten in het zonnetje worden gezet. Het gastland heeft vaak ook daar enorm in geoefend, omdat het zulke mooie kansen biedt een medaille te scoren in een discipline die verder toch niemand interessant vindt. Voorbeeldje? Een paar jaar geleden was korfbal een demonstratiesport, wat inhoudt dat het op het randje van toelating zat. Ook schakers en bridgers hebben heel krampachtig geprobeerd Olympische status te krijgen; een vriendin van mij had een aardig tweede inkomen dankzij NOC/NSF dat haar als potentieel vrouwenbridgeteamlid sponsorde via de B-status.

Maar vandaag zag ik een berichtje dat mij vertelde dat ze in Lausanne een overtreffende trap hadden gevonden. Vluchtelingen die onder de vlag van het IOC aan de Spelen zullen deelnemen. En als die goede Judith Sargentini het niet had doorgetwitterd, had ik het mogelijk nooit geweten, want er naar kijken? Ho maar.

Natuurlijk zijn er veel flauwe grappen over mogelijk – teveel om op te noemen eigenlijk. Van de tien deelnemers uit Vluchtelingië gaan er zes hard lopen. Dat klinkt logischer dan het is: slechts een van hen (de Ethiopiër) doet mee aan de marathon. De rest (Zuid-Soedanezen) is meer van de relatief korte drafsprintjes, 400 tot 1500 meter. Van die sprintjes waarmee je vette grensbewakers op achterstand zet. Twee ex-Syriërs bleken te kunnen zwemmen – daar zal Erdogans Turkije ongetwijfeld de eer voor opeisen. En waar die twee ex-Congolezen hebben leren judo’en zal wel altijd een raadsel blijven. Van de zwemmers zijn geen specifieke nummers bekend, dus zal het wel niet meer om het lijf hebben dan dat ze niet direct verdrinken als ze in de sloot achter uw huis verdwalen. Zo zullen ze hier ook wel gekomen zijn, zou een cynicus opmerken.

Wat moet je hiermee? Hoe lang hebben deze atleten getraind, en hoe zullen hun prestaties afsteken bij die van reguliere atleten die al jaren trainen voor dit miserabele hoogtepunt in een verder suf leven? Je weet het niet. En weten wil ik het dan ook niet. Ik heb de boodschap begrepen: dit zijn de kinderen der wereld die haar beërven zullen. Zalig de armen van geest, want zij zullen on koninkrijk bekomen.