De eerste reacties tegenover “regressief” links richten zich vooral op de tegenstrijdigheden tussen wat zich nu links noemt en de liberale idealen waar links vroeger voor heeft gestreden.

Die idealen werden namelijk overboord gegooid toen regressief links met niet-Westerse culturen werd geconfronteerd. Om dit fenomeen, “Social Justice Warriors”, politiek correctheid en de taboe-cultuur van deze groepen te begrijpen is Nietzsche ’s Slaaf Moraliteit een uitstekende lens. Laat je preconcepties over de besnorde waarziener een moment achter, en zie moraliteiten als actieve krachten.

(De eerste drie alinea’s zijn een korte samenvatting van de geschiedenis van de Slaaf Moraliteit: Oudheid/Klassiek, Christendom, Liberté en Marxisme. Wie bekend is met het concept kan deze gerust overslaan).

Ingekort en samengevat:

(..) de Slaaf Moraliteit is geboren in de Oudheid en Klassieke maatschappij, die verdeeld was tussen een heersende klasse en een slavenklasse. Moraliteiten worden geboren uit behoefte; de Slaaf Moraliteit is geboren uit de behoeften van deze slaven. Wat als “goed” en “moraal” wordt beschouwd is wat ten behoefte is aan de slaaf: egalitarisme, verandering, medelijden, glorie en eer in leed en vechten tegen de gevestigde-orde. Let er op dat er geen concept is van behoud; er is de slaaf niets eigen. Omdat het Christendom een religie van slaven was, luidt het argument, betekende de verspreiding van het Christendom dat de Heren Moraliteit gecorrumpeerd werd door haar tegenpool (of de verzaking van een moraliteit welke de grondslag was van de behandeling van de Heloten in klassiek Sparta wel of geen tragedie was is een ander punt).
Tijdens la Revolution gebeurde er iets interessants. Het Christendom, met name de kerk, was niet langer de enige predikant van de Slaaf Moraliteit; de kerk gebood men slaaf te zíjn, niet wat de slaaf verlangt. Als symbool en extensie van de staat was het een deel van de te overkomen orde (de grondslag hiervoor kwam misschien wel uit het Christendom zelf, uit proto-humanisten als Petrarch en Boccaccio die met de “geest” van Christendom de heerschappij van Rome bekritiseerden). Met de revolutie kwamen seculaire, democratische waarden tot stand in een nieuw sociaal contract dat zowel vrijheid als de rechten voor de onderdrukten waarborg. De verandering was geïnspireerd door een moraliteit (en door een filosofie óver moraliteit en politiek geïnspireerd dóór dezelfde moraliteit) die als hoofddoel het welzijn heeft van zij die het meest te verduren hebben. Om deze reden kan het makkelijk verward worden met een “rationele” moraliteit die leed in het algemeen wilt verminderen (er is een uitzonderlijke situatie nodig om helder aan te tonen dat dit niet haar ware morele kern is; dit is een wonderlijke tijd). Na de Revolutie zou het verwacht mogen worden dat deze moraliteit nu een thuis gevonden had…
Verder naar de industriële revolutie en overbevolking. Arbeiders in overvloed; leef en werkomstandigheden bar. Door deze deur stapt Marx met een nieuwe uitdrukking van de Slaaf Moraliteit, opstand in de kern. Behalve de gruwelen die voortkomen uit Marxistische ideologieën als compleet systeem, is het belangrijk op te merken dat vrijheid geen rol speelt in de slaven-droom wanneer de slaaf de macht heeft. De vrijheden van democratie, zoals haar voorganger de kerk, waren deel van de te verwerpen orde. Behalve de praktische problemen van een centraal-gecontroleerde economie, noemden Deleuze en Guattari “De revolutionair kan zijn identiteit van revolutionair niet achterlaten” als een blokkade van de overgang van revolutie naar bestuur. Het morele vuur van de Bolsjewieken in overweging genomen, is het beter op te merken dat een moraliteit van revolutie niet de boomgaard voor haar vruchten weet te verzorgen. Zonder moraliteit of menselijke natuur aan haar kant lijkt totalitarisme dan ook de enige mogelijkheid tot voortzetting te zijn.

De social justice warriors, regressief links en anti-blanke blanken hebben niet de noodzaak of visie die de Franse Revolutie inspireerden, noch de structuur van de Marxistische ideologie. Wat we nu zien is een ongeketende Slaaf Moraliteit. De “oppression olympics” is de lust voor de onderdrukte slaven-status. Hiërarchieën zijn noodzakelijk – en worden daarom uitgevonden – om tegen in opstand te komen. “Onderdrukkende” acties zijn gecreëerd, zoals de inmiddels al te bekende vorm van “micro-agressie”, dat spraak en concepten als ijzeren ketenen poogt te herdefiniëren.

Zulk een wanhoop om slaaf te zijn!

Het was in eerste instantie modieus om verward te reageren op het nieuwe links dat faalt in het verdedigen van klassieke linkse idealen als vrouwenrechten, vrijheid van meningsuiting of vrijheid van religie tegen Islamisten. Ik betwijfel of die verwarring oprecht is. Kan er ook maar iemand eerlijk beweren niet te weten, op zijn minst niet te voélen, dat de norm in essentie was, om de eigen cultuur te verachten? Alsof buigen naar “de ander” niet het enige correcte gedrag was in beschaafd gezelschap? De vraag had al direct moeten zijn: “Hoe is dit de norm gewórden?”. De oppervlakkige dynamiek zal velen niet zijn ontgaan: het trauma omtrent nationale identiteit en trots na de Tweede Wereldoorlog, entertainment die de Civil Rights movement uitbuitte en naastte voor makkelijke morele thema’s. Politici die inspelen op de media die deze normen nog steeds volgen en verder benadrukken. Hoe kan deze culturele machine nog anders? Het is perfect in lijn met de dominante moraliteit van het Westen.

Om ware vormloze Slaaf Moraliteit te zien duiken we dieper in de poel van ongeschreven dogma’s. De nieuwe clerus, cultural studies, manifesteerde een bijzonder glibberige versie van de Slaaf Moraliteit. Om een oud punt te herhalen:

Waar op gelet moet worden bij cultureel relativisme is niet alleen de lege kern, welk zegt dat culturele waarde-schattingen onmogelijk zijn. Curieuzer is het volume van de eis dat niets gezegd kan worden, en waar het wordt ingezet als (niet-)argument. Het wordt niet gebruikt tegen Islamisme, haar tegenpool in morele zekerheid. Het wordt gebruikt tegen de cultuur, waarden en maatschappij van “ons”. Het is de nood van de Slaaf Moraliteit om de structuur van de eigen maatschappij onderuit te halen. Het is geen simpele zelf-haat als reactie op brute historische feiten zoals de trans-atlantische slavernij; dit soort realiteiten zijn immers verre van uitsluitend Westers. Het verschil is, dat in afwezigheid van de Slaaf Moraliteit, zulke reacties van zelf-haat als gevolg van geschiedenis nergens anders plaats vinden.
Het is niet voldoende om simpelweg de secundaire, irrationele effecten te benoemen wanneer de motivatie een moraliteit is en daarom aan rationaliteit voorbij gaat. Als deze moraliteit niet erkend en bestreden wordt door een eerlijke intellectuele klasse, wat weerhoudt men er dan van om niet om toevlucht te vinden in haar klassieke tegenpool?

De Slaaf Moraliteit beschermt de overwinningen van haar geschiedenis niet, omdat instandhouding de antithesis van haar kern is. Het zal zeker haar oude overwinningen niet beschermen tegen een vijand van buitenaf; de vijand van de slaaf is altijd de eigen staat. Regressief links is alleen rationeel inconsistent; gezien door een moraal-lens gedraagt het zich precies zoals verwacht moet worden.