Vanmorgen werd mijn aandacht getrokken door een kop in De Telegraaf. Tot nog toe had ik alle extra informatie over deze meer dan treurige gebeurtenis weten te vermijden (de koppen zijn al meer dan erg, en dan ook nog het journaal…), maar je moet het De Telegraaf nageven: in een kop staat eigenlijk alles.

Kort en goed, de verdwaasde jonge vrouw die haar zuigelingen direct na de geboorte doodde en op zolder opborg in een koffer, zou worden verplicht de kindertjes met terugwerkende kracht namen te geven, want anders konden ze volgens de Nederlandse wet niet begraven worden. Laat u dit even op u inwerken alvorens verder te lezen.

Mijn eerste reactie was woede om de bureaucratische gesteldheid van het land, dat dit niet anders kon worden opgelost. Dat kan, overigens, want als de moeder weigert (en dat lijkt onvermijdelijk) dan kan ook de burgemeester uit hoofde van die functie de aangifte doen. Dat werkt bij vondelingen immers ook zo.

Dat de jonge vrouw geestelijk het spoor volledig bijster is, zal niemand bestrijden. Als de geestelijke gezondheidszorg haar ooit weer op de rails krijgt, zit ze de rest van haar leven met een huizenhoog schuldgevoel. Zie daar maar eens mee te leven. In zekere zin is haar leven voorbij, terwijl het nauwelijks begonnen was.

Een tweede gedachte, die pas tijdens het schrijven van dit stukje in me opkwam, was echter dat dit nogal confronterend raakt aan de hele abortusproblematiek.

Doordat de kinderen levend geboren zijn, is het moord.

Maar de intentie is die van een abortus, zij het dat de jonge vrouw in kwestie dusdanig verward was, dat zij daartoe een medisch logischer stap in een eerder stadium niet bleek te kunnen zetten.

Filosofisch is hier geen probleem, maar menselijk wel. In hoeverre is het zinvol een dusdanig verward iemand met deze zaken te confronteren? Had dit niet beter discreet, in stilte dus, door de burgemeester moeten worden opgelost? Als ik goed ben geïnformeerd (en dat ben ik), dan kan de moeder die na het te vondeling leggen van haar kind spijt krijgt, of wordt opgespoord, alsnog aangifte doen.

De berichtgeving in de media op dit onderwerp is dus niet alleen sensationalistisch, maar ook nog eens tendentieus wat betreft de waarheid en de non-existentie van het besproken probleem.

Het lijkt me iets waar redacties van de MSM tè makkelijk over heen stappen.

Dat de politie nu ook onderzoek doet naar wie de vader(s) van de kindertjes was of waren, maakt dit alles nog eens extra onsmakelijk. Welk doel wordt hier mee gediend? Om op bovenstaande opmerking over de praktijken bij abortus terug te komen: in het geval van een abortus is het niet verplicht de vader er bij te betrekken. Het was verstandiger geweest als de behandelende overheidsdienaren in de geest van die situatie hadden gehandeld, en niet naar de letter van de wet, die ongetwijfeld voorschrijft dat de ouders van de overledenen moeten worden ingelicht.

Waarmee de bureaucratie alsnog een welverdiende veeg uit de pan krijgt.