Eerst maar even een dienstmededeling: Ik heb over de laatste honderd jaar geschiedenis van Israël een boek geschreven dat in juli 2021 is uitgekomen “ISRAËL BESTÁÁT — en is de meest legitieme natie ter wereld”. Als u de betekenis van die titel tot u laat doordringen, dan weet u dat deze recensie is geschreven door een idolate Israël-fan.

Onder de titel “Alsof ik Palestina heb gestolen” heeft Frans Bromet een documentaire gemaakt over de vraag of er in Nederland een verschil is aan te wijzen tussen antisemitisme en kritiek op Israël. Even iets over de persoon Frans Bromet. Niet verwonderlijk dat hem, als half-Jood en opgevoed in een pro-Israëlisch gezin, dat onderwerp na aan het hart ligt. Bromet heeft samen met Raoul Heertje rond de jaarwisseling 2019-2020 een reis gemaakt door Israël waarvan het duo in acht afleveringen verslag  deed op de NPO.

En ik analyseerde die afleveringen alle acht en kwam tot de conclusie dat de beide heren precies hetzelfde deden wat alle media in Nederland altijd doen — de kranten, de journaals van NOS of RTL, de achtergrond programma’s als Nieuwsuur of EenVandaag, de talkshows of eerdere reizigers die via reisbureau NPO op pad werden gestuurd door Israël — namelijk Israël demoniseren middels lasterlijke leugens die bijna altijd de vorm aannemen van verzwijgingen.

Hoe bevooroordeeld met name ook de reisgenoot van Bromet, Raoul Heertje, eind 2019 aan die reis begon kunt u opmaken uit een interview dat Heertje 10 jaar eerder had met de Palmaffioos Abdou Bouzerda. Ga maar eens kijkluisteren.Ik merkte daarover op:

“Dit interview uit 2009 van slechts 16 minuten is op YouTube toch verdeeld in twee delen. Misschien om een rustpauze in te lassen zodat de kijkluisteraar bij kan komen van de adembenemende kruiperigheid van de Jood Raoul Heertje tegenover de arrogante islamiet Abdou Bouzerda.“

Ik moet nog even stilstaan bij bovengenoemde standaard demoniserings-verzwijgingen rond Israël. Het maakt niet uit of het gaat om “correspondenten” in Israël, achtergrondiërs in de avondlijke duidingsprogramma’s, talkshow-gasten en talkshow-presentatoren dan wel schrijvende gewichtigdoeners: zonder uitzondering weten ze nagenoeg niks van de geschiedenis van Israël van de laatste honderd jaar. En als ze wel weten dat er maar één oorzaak is van de ellende rond “Palestijnen” en Israël — namelijk honderd jaar compromisloos volgehouden terreur van de leiders van die “Palestijnen” — dan verzwijgen ze dat grondig.

Een week of vijf geleden heb ik onder de titel “Israël en de apocalyptische scheiding der geesten” nog eens geprobeerd te duiden wat toch de geestesziekte is, die het regressief-linkse zelfverheffings-neuroten-machtsconglomeraat teistert. Een passage daaruit luidt:

“Ook Michael Oren , ex-ambassadeur voor Israël in Amerika, historicus, schrijver en politiek commentator twijfelt aan het tegenwoordige vermogen tot realisme en redelijkheid. Oren signaleert terecht de toenemende irrationaliteit van de tijdgeest, die zich scherp manifesteert in de woke-beweging. Vroeger, zegt hij, konden feiten nog wel eens overtuigen. Die tijd is volgens Oren voorbij: “Feiten zeggen niets meer. Het gaat niet om feiten, het gaat om gevoelens.” En die gevoelens, zegt Oren, worden opgewekt en verpakt in korte slogans en trefwoorden. In het geval van Israël luiden die: etnische zuivering, Nakba, kolonialisme, bezetting, apartheid, schending-van-internationaal-recht.”

Ook Bromet geeft in deze docu opnieuw blijk dat hij óf niks weet van de geschiedenis van Israël van de laatste honderd jaar óf het niet wíl weten. Hij maakt de indruk dat, als die Israëliërs nou maar eens lief zouden zijn voor “de Palestijnen”, het allemaal opgelost zou worden. Terwijl het precies omgekeerd is: als de Palmaffia’s vandaag zouden ophouden met terreur en een fatsoenlijk compromis zouden sluiten, dat was er morgen welvaart en vrede in Samaria-Judea en in Gaza.

Zullen we het nu eindelijk maar eens over Bromet’s recente docu hebben? Ik maakte de première ervan mee op 1 oktober 2021 in de Amsterdamse Balie, waarna de docu aan een tournee begon door de buurthuizen in het land. En nu is zij recentelijk, namelijk op maandag 29 november 2021, door de publieke omroep uitgezonden.

In de synopsis die de VPRO-redactie geeft, lezen we de standaard-leugen: “Israël lijkt zich weinig aan te trekken van de internationale rechtsorde. Weinig landen nemen daar stelling tegen. Is het goed om Israël met zijden handschoenen te behandelen?”

Ik meen dat de uitdrukking luidt “met fluwelen handschoenen aanpakken”, maar hoe dan ook is het perverse en immorele nonsens, want ten eerste ligt Israël voortdurend onder het vergrootglas van de Verenigde Nazi’s, alwaar bij voorkeur de grootste misdadigersstaten in allerlei ethische commissies worden gekozen en Israël constant per resolutie wordt gedemoniseerd.

Ten tweede heeft Israël duizend procent het morele én internationaal-rechtelijke recht het gebied te annexeren dat al millennia Samaria-Judea heet. Maar de linkse propaganda heeft het grote publiek geleerd dat gebied “de Westbank” te noemen. Voor degenen die werkelijk willen weten hoe dat zit, voeg ik onderaan dit stuk een Lange Voetnoot toe.

Onder bovengenoemde synopsis drukte de VPRO een interviewtje met de cineast af. Daaruit blijkt Bromets vooringenomenheid en zijn gebrek aan kennis van de geschiedenis van Palestina van de laatste 100 jaar.

Bromet:  “Toen ik me wat meer ging verdiepen, merkte ik dat het zionisme (een filosofie die zegt dat alle Joden naar Israël moeten komen) eigenlijk een koloniale beweging is. Er werd gewoon een land ingepikt.”

Ah ja! Die Joden besloten gewoon op een dag dat ze maar eens massaal naar Israël moesten komen! Dat land heette toen trouwens Palestina, de Joden hadden daar een constante aanwezigheid van millennia, ze waren er door de Romeinen uit verdreven en ze vluchtten weg voor de pogroms in Oost-Europa. Nee, het was géén “koloniale beweging” maar als je het per se in die termen wil gieten dan was het een vorm van dékolonisatie, namelijk het opheffen van 1300 jaar kolonialisme van de Arabieren die Palestina in 638 binnenvielen en onder het kromzwaard brachten.

Nee, het was geen kolonialisme want het was niet de bedoeling slavenarbeid uit te buiten en grondstoffen en eindproducten naar een moederland te slepen. Het was eerder ontwikkelingshulp: de Joden brachten in het nagenoeg lege en primitieve land, vol ziektes, armoede, kale heuveltoppen, braakliggende onvruchtbare grond en malaria-moerassen een ongekende dynamiek en welvaart. De dynamiek was zo enorm dat uit de omringende landen Arabieren massaal richting Palestina migreerden. De “Palestijnen” die beweren de oeroude bewoners van het land te zijn, zijn merendeels net zulke immigranten als de Joden.

“Er werd gewoon een land ingepikt.” Man-man-man!

Verder Bromet in dat VPRO-interviewtje : “Ik noem Israël een apartheidsstaat, maar ik ben geen antisemiet. In de Palestijnse gebieden in Israël worden Palestijnen gediscrimineerd, ze worden daar niet gezien als volwaardige mensen. Daarnaast hebben ze eigenlijk twee rechtssystemen: een rechtssysteem voor Israëliërs (ook in de bezette gebieden), en een militair rechtssysteem wat geldt voor de Palestijnen. Als je twee rechtssystemen hebt wat geldt voor verschillende soorten burgers, dan heb je een apartheidsstaat gecreëerd. Maar ja, dat mag je niet hardop zeggen.”

Natuurlijk mag dat. Maar dan zet je jezelf wel te kijk als vooringenomen dwaas. Want in Israël zelf hebben Arabieren (“Palestijnen”) precies dezelfde rechten als Joden. In Israël is op geen enkele wijze apartheid. Zie het betreffende hoofdstukje 9 in mijn boek dat ook on-line staat.

Dat is inderdaad anders in Samaria-Judea (“op de Westoever”). Daar hebben de Palestijnse Arabieren minder rechten. En dat hebben ze helemaal te danken aan hun eigen leiders die ik graag aanduid als de Palmaffia’s. En als deze Palmaffia’s morgen ophouden met terreur, dan is er overmorgen vrede en welvaart, zowel in Samaria-Judea als in Gaza.

Zullen we het dan nog maar één keertje uitleggen? Hoe het zo gekomen is?

Samaria-Judea is verdeeld in drie regio’s, namelijk regio A waar de “Palestijnse Auroriteit” van Abbas over burgerzaken én over de veiligheid gaat. In regio C Is het omgekeerd: daar gaat Israël over burgerzaken én veiligheid. Regio B is gemengd bedrijf: daar gaat de PA over burgerzaken en het Israëlische leger over de veiligheid. En ja, daardoor is de bewegingsvrijheid van de Palestijnse Arabieren belemmerd en zijn hun rechten minder, althans in de gebieden B en C. In “Joods” gebied C zijn de burgerrechten van de Arabieren net zo groot als die van de Joden, alleen hebben ze geen stemrecht voor het Israëlische parlement, alleen voor de “Palestijnse Autoriteit”. Hetzelfde geldt uiteraard in B en A.

De Israël-haters hebben hebben altijd de mond vol over het “internationaal recht” dat “op de Westbank” geschonden zou worden door Israël. Het omgekeerde is echter veeleer het geval. De EU is namelijk constant aan het wroeten in “Joodse” regio C, dat geheel door Israël wordt bestuurd. Samen met de PA probeert de EU daar illegale Palestijnse nederzettingen te scheppen. Dit is een schending van de Oslo-akkoorden, die de EU beweert hoog te houden. Het doel is overal op de Westelijke Jordaanoever aaneengesloten Palestijnse nederzettingen te bouwen en zo Israëlische gemeenschappen te isoleren en in een wurggreep te houden.

Maar hoe komt al die ellende nou? Hoe komt die nare toestand met die gebieden en die mindere rechten voor Palestijnse Arabieren aldaar? Zullen we een stukje geschiedenis doen?

Dat komt dus omdat toen Israël in juni 1967, na een Arabische aanvalsoorlog, Samaria-Judea veroverde en Israël slechts een paar kleine gebiedjes wilde behouden waar Israël op zijn smalst is, de verzamelde Arabische staten diezelfde zomer van 1967 in vergadering te Khartoum het bekende drie keer nee lieten horen: tegen erkenning van Israël, tegen onderhandeling met Israël, tegen vrede met Israël.

Dus Israël werd gedwongen — maak daar even een mentale notitie van! — het bestuur in Samaria-Judea op zich te nemen! Vrijwel meteen ontstond er meer welvaart en dynamiek, waardoor Arabieren uit vooral Jordanië naar “de bezette gebieden” trokken. Dat was mogelijk door het “open bruggen beleid” richting Jordanië dat Israël aanvankelijk voerde en dat mogelijk bleef zolang de terroriserende Palmaffia’s van vooral Yasser Arafat en George Habash nog geen greep hadden kunnen krijgen op de bevolking en Israël overal het bewind voerde.

Dat Arafat die greep wél kreeg was te wijten aan de lakse Israëlische autoriteiten die geen paal en perk stelden aan de vijandige propaganda van Arafat en PLO-Fatah in dat gebied. Het terrorisme kreeg steeds meer vrij spel en dus eindigde die open-bruggen-periode van voorspoed in 1970. Zodanig machtig was Arafat dat jaar geworden dat hij een bedreiging werd voor koning Hoessein, die in september 1970 met grof geweld en ten koste van heel veel dode “Palestijnen” Arafat en zijn terreurbendes uit Jordanië verjoeg. Vandaar de naam “Zwarte September” voor de terreurgroep die de moordpartij op de Israëlische atleten bij de Olympische Spelen in 1973 in München uitvoerde. Einde “open bruggen” met Jordanië.

Maken we een sprong naar Oslo 1993, toen het “vredesproces” zogenaamd op gang kwam. Dat “vredesproces” is vanaf dag één totaal gesaboteerd door Arafat. Geen seconde is het de bedoeling van Arafat cum suis geweest om naar vrede te streven. Ik zou hierover kunnen uitweiden, maar laten we het bij deze vaststelling laten. Daarna zijn er in 2000 (Camp David met Clinton, Arafat en Barak), 2001 (Taba met Bush, Arafat , Barak), 2007 (Annapolis met Bush, Abbas en Olmert), 2008 (Olmert, Abbas), 2011 (Hillary Clinton, Obama, Abbas, Netanyahu).

In die vredesvoorstellen hadden de Palmaffia’s gemiddeld zo’n beetje voor 98% hun zin kunnen krijgen, maar steeds duidelijker is gebleken dat de Palmaffia’s geen vrede willen, dat ze leven van terreur, corruptie en parasitisme, geen normale staat willen en kunnen runnen en alleen maar uit zijn op genocide op de Joden en de vernietiging van Israël, zoals inderdaad nog steeds in de beginselprogramma’s van Hamas en Fatah staat.

En zo komt het dus dat die toestand met die gebieden A en B en C in Samaria-Judea er nog steeds is. Maar ja, ga maar eens een podium vinden dat net zo’n bereik heeft als de NPO en als dat al zou lukken, ga dat ingewikkelde verhaal maar eens vertellen aan een al decennia met leugens en verzwijgingen gehersenspoeld publiek.

We blijven nog even bij het interview met Bromet bij de VPRO. De centrale vraag die Bromet stelt is: waar houdt legitieme kritiek op Israël op en waar begint antisemitisme? Welnu, Bromet blijkt heel dicht te staan bij een puur antisemitische club als “The Rights Forum” van Dries van Agt en van een Joodse zelfhaatclub als “Een Ander Joods Geluid” van Jaap Hamburger, namelijk dat antisemitisme nauwelijks voorkomt in Nederland en dat de beschuldiging van antisemitisme vooral een wapen is om Israël-critici te beschadigen. Over die geflipte Syriër die de ruiten insloeg bij restaurant Carmel zegt Bromet:

“Dat is een voorbeeld waar veel joden van vinden dat het een antisemitische uiting is, maar de advocaat van de dader zegt dat dat niet zo is: de dader heeft niets tegen de joden, maar hij heeft iets tegen de Israëlische vlag. Want de vlag is het symbool voor de onderdrukking. Je weet niet of dat later bedacht is, of dat die dader dat echt zo voelt. Dat is niet te checken. Het is met dit soort daden moeilijk vast te stellen of het echt antisemitisme is of dat het iets anders is.”

Ja, het is uiteraard en inderdaad óók nog iets anders: namelijk de constante lieglasterlijke Israëlhaat in alle Arabische media en sinds midden jaren 1970 in toenemende mate ook in Europa en dus ook in Nederland. Maar ook nog eens: een Syriër, dus iemand uit een cultuur die doordrenkt is met Jodenhaat. Zou hij zelf geloven wat hij daar zegt, die Bromet?

Bromet vervolgt:

“Van het andere geval van geweld in de film, bij de meubelhandelaar die wordt neergestoken, wordt gezegd dat het een labiele dader is geweest. Het staat niet vast dat het antisemitische daden zijn geweest.”

Het gaat hier om een Egyptenaar, buurman van een Joodse meubelhandelaar, die na een lange vakantie in Egypte terugkwam als een ander mens. Namelijk van een schijnbaar redelijke kerel als een totale gek, die zich kaal had laten scheren en met een doek over zijn kop urenlang luidop uit de Koran ging staan citeren voor de wijd open deuren van de meubelhandelaar, wiens handel zich deels op de stoep afspeelt. En tenslotte zowel de meubelhandelaar zelf als diens zoon in razernij deerlijk verwondde met een mes.

Mogelijk een “labiele dader” zo stemt Bromet in met het refrein “verwarde man” dat we al zo vaak hebben gehoord bij islamitisch geïnspireerde aanslagen. Maar hoe komt het toch dat die “verwarring”, dat sudden-Jihad-syndrome zo vaak bij moslims toeslaat? Zou het iets met de islam te maken hebben? Bromet:

“Je ziet in Nederland dat veel media en ook politieke partijen zich inhouden over de verschrikkingen die in Israël gebeuren, omdat ze bang zijn om voor antisemiet te worden uitgemaakt. Ik denk dat als Israël wat meer internationale kritiek zou krijgen, dat ze misschien hun best zouden doen om de situatie te verbeteren.”

Gelukkig worden we dagelijks gedetailleerd op de hoogte gehouden van de verschrikkingen die gebeuren in Saoedi-Arabië, Irak, Iran, Egypte, Pakistan, Afghanistan en ga de hele rij van islamitische landen maar verder af. Ik zou Bromet aanraden minder Haaretz te lezen, de Israëlische krant waarin naar verluidt erg veel linksgekleurde aandacht is voor elk vermeend onrecht “de Palestijnen” aangedaan.

En wat betreft “wat meer internationale kritiek”: heb ik al gezegd dat Israël voortdurend onder het vergrootglas van de Verenigde Nazi’s ligt en dat het verenigde islamitisch blok van 58 landen, misdadigers-regimes bijna zonder uitzondering, in samenwerking met omgekochte Derde Wereldlanden er voortdurend in slaagt nagenoeg uitsluitend Israël veroordeeld te krijgen, de enige democratie in het Midden-Oosten, waar moslims gewoon volle burgerrechten hebben? In de meeste Arabische landen mogen geeneens Joden wónen! Abbas eist dat “de Westoever” Judenrein aan hem wordt uitgeleverd, voor minder doet hij het niet.

De documentaire van Frans Bromet begint met het koosjere restaurant Carmel in Amsterdam, waarvan de ruiten een paar keer zijn ingeslagen door een hysterische Syriër, die niet verdroeg dat er een Israëlische vlag aan de pui hing en die hij dan ook in brand stak. De Syriër gaf aan erg boos te zijn vanwege “de Palestijnen”. Waarop de Joodse zoon van de eigenaar zegt:

“Alsof ik Palestina heb gestolen”. Maar, eh . . . . . is Palestina dan wél gestolen door andere Joden? Je zou bijna denken dat die formulering dat suggereert. Dat die Joden, op de vlucht voor Oost-Europese pogroms, die zich vanaf 1880 daar vestigden, Palestina wél hebben gestolen. Maar dat is niet zo. Israël is de meest legitieme natie ter wereld, formeel-internationaal-rechtelijk én moreel. Zie de Lange Voetnoot onderaan dit stuk.

Bormet geeft overigens wel degelijk voorbeelden van misschien-best-toch-wel-antisemitisme, al weet je het natuurlijk nóóit zeker. Behalve het kapotknuppelen van de ruiten van het Joodse restaurant en de steekpartij bij de meubelhandelaar, vertelt Bromet van de zoveelste aanslag op het huis van de heer Schmidt in Hippolytushoef met een vlinderbom-van de-hoogste-categorie. Het raam van dat Joodse gezin werd weggeblazen.

Het begon in 2001 met het Joodse Perim-feest toen er met laserstralen in de ogen van de kleine kinderen werd geschenen en toen kwamen er haatteksten en hakenkruizen, in de sneeuw of op auto’s, al naar gelang. De Joodse synagoge in Amersfoort werd met rode verf besmeurd. Rabbijn Binyiomin Jacobs woont in Amersfoort en moet altijd doorgeven aan de politie waar hij spreekt. En toen hij een keer ‘s avonds met zijn vrouw een ommetje maakte, reed er een auto op hen in die vlak voor hen stopte en van waaruit gescholden werd. En toen bleef hij gedurende de rest van de wandeling extra alert. Soortgelijke incidenten gebeuren hem vaker. De politie heeft op alle hoeken van zijn huis bewakingscamera’s opgehangen.

Op vrijdagavond 1 oktober 2021 heb ik, zoals gezegd, de première bijgewoond van Bromets docu in de Balie.

Wat me meteen die eerste keer bijbleef: Van Agt die wel héél erg oud is geworden en die zijn gruwelverhaal mag doen over wat hij hoorde toen hij in 2005 in “Palestina” was, namelijk over wreedheid van “kolonisten” waarbij er sprake is van ’s nachts op de deur van arme “Palestijnse” boeren bonken en de olijfbomen van die mensen vergiftigen en een driejarig meisje dat nu in het ziekenhuis lag en misschien wel doodging want zie, dat gif was in het gras gaan zitten en de geiten hadden daarvan gegeten en hun melk was giftig geworden en dat meisje moet daar dan van gedronken hebben.

Tsja: het heeft alle trekken van “Pallywood”. U weet niet wat “Pallywoord” is? Ik ga het niet meer uitleggen. Geen zin meer. Maar misschien kun u even een recent stuk van mij gaan lezen over een NOS-journaal-item over Israël van correspondent Ties Brock, waarin ook weer “kolonisten” olijfbomen van “Palestijnen” vernielen.

Van Agt raakt, als hij het heeft over de driejarige, hevig ontroerd. In het nagesprek die avond bleek dat Bromet geprobeerd had het verhaal van de driejarige na te trekken, maar dat er geen bewijs voor te vinden was. Maar geen nood, zei Bromet, want er zijn zoveel verhalen in omloop over dat soort wreedheden van Israëli’s dat het er niet zoveel toe doet of dit ene verhaal waar is op of niet. Ik meende dat hij zei dat je dagelijks van zulke wreedheden in Haaretz kunt lezen. You don’t say!

Over Van Agts ontroering zegt Bromet “het raakt me wel”. Dat heb ik nou helemaal niet. Die “ontroering” van van Agt is kunstmatig. Echte ontroering breekt door bij iemand die zich goed probeert te houden. Van Agt zit zichzelf gewoon op te naaien zit met alle macht naar tranen toe te werken. Ik heb hem hetzelfde zien doen in een interview met Hans Knoop dat ik uitgebreid heb geanalyseerd: Café Weltschmerz: Van Agt en Knoop verraden Israël ieder op eigen wijze. Ook in dat interview was het pathetische handenwringen hevig en net zo onecht.

Jaap Hamburger van “Een Ander Joods Geluid” die zowel in de zaal zat bij de première alsook in de docu optrad, legde ook die avond de nadruk erop dat de beschuldiging van antisemitisme alleen maar een wapen is om Israël-critici de mond te snoeren en dat het erg meevalt met het antisemitisme in Nederland. In de docu zelf staat hij ergens op een podium te oreren over de “onderdrukkersvlag” van Israël. Het meest “rechtse” geluid dat aan de orde kwam in de docu is dat van Hanna Luden en het CIDI. Nou, dan weet je het wel.

Het CIDI van Luden denkt bijvoorbeeld dat de Israelfreundlichkeit van de PVV alleen maar een stok is om de islam te slaan. Dat vond Bromet ook. En dat liet hij blijken in antwoord op een vraag uit de zaal van een studentikoze jongeling: waarom had Bromet eigenlijk de pro-Israël uitingen van Baudet en Hiddema alsook van Markuszower (PVV) erin gelaten? Dat gaf toch geen pas? Dat zijn toch verkeerde mensen?

Wat me ook bijbleef: een zinsnede van Bromet die het in dat nagesprek heeft over “Palestijnen pesten”.

Ik zat rechts vooraan in de zaal, op rij twee. Bromet en zijn gevolg — vrouw, dochter Laura, kleindochter — namen later plaats recht voor me op de eerste rij. Als ik het gezelschap zou moeten karakteriseren: GroenLinkse zelfgebreidheid.

Toen eenmaal de zaal aan het woord werd gelaten door de gespreksleidster ben ik met het gezicht naar de hoog oplopende zaal tegen de muur geleund in de observatie-stand gaan staan. Ik heb me bijna helemaal koest gehouden tot het einde. Alleen toen er ellenlang gezeverd werd over “Joodse identiteit” en wat dát dan toch wel kon wezen, liet ik met krachtig stemgeluid het volgende los: “Misschien is die definitie van Joseph Goebbels iets: “Wer ein Jude ist bestimme Ich”. Bromet meende daar serieus op in te moeten gaan en mompelde iets in de richting van ‘Ja, maar dat is ook geen sluitende definitie’. Waarop ik hem zei dat hij blijkbaar de zwaarte van wat ik zei niet begreep. Holocaust en zo, zei ik. Maar, besloot ik: laat verder maar zitten.

---

Lange Voetnoot

In het jaar 1922 bestond  er al duizenden jaren een verschrikkelijke wereld waarin het recht van de sterkste gold en waarin de geschiedenis tot op dat ogenblik had bestaan uit veroveren of veroverd worden. Maar in datzelfde jaar 1922 toen er nog maar net een verschrikkelijke wereldoorlog was beëindigd, gebeurde er in San Remo iets dat nog nooit gebeurd was. Tijdens vredesbesprekingen in die Italiaanse stad werd in 1922 door de overwinnaars Engeland en Frankrijk en gelegitimeerd door de Volkenbond bij verdrag bepaald dat de Joden een “tehuis” zouden krijgen in Palestina.

Bij verdrag van San Remo van 1922 kregen de Joden dus Palestina als vestigingsgebied aangewezen. Dat was inclusief wat nu Jordanië heet. Dat gebeurde, nogmaals, met legitimatie van de Volkenbond die inderdaad gerechtigd was nieuwe staten te scheppen. Een “staat” kregen de Joden overigens niet toegewezen en ze dienden de rechten van de aanwezige Arabische bevolking te respecteren. Dat hebben de Joden gedaan: ze kochten en ontwikkelden land en brachten welvaart.

Een paar maanden na de toewijzing werd met instemming van de Volkenbond het hele gebied ten oosten van de Jordaan, dat wat nu Jordanië heet, weer eraf gehaald. Er verdween voor de Joden dus zo’n 70% van het vestigingsgebied. Maar in het hele gebied ten westen van de Jordaan, dus ook in Samaria-Judea, (“de Westoever”) bleven Joden het recht houden te gaan wonen. Dit staat internationaalrechtelijk rotsvast. Joden hebben het recht in Samaria-Judea te wonen. Niks “Joodse kolonisten”!

Het oorlogsrecht heeft de Joden inmiddels ruim het recht gegeven heel Samaria-Judea te annexeren. De Joden in Palestina zijn vanaf 1922 onder leiding van Moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, geterroriseerd en in 1948 en 1967 zijn ze met genocidale bedoelingen door Jordanië in samenwerking met Syrië en Egypte aangevallen vanuit datzelfde Samaria-Judea. In 1973 gebeurde dat alleen maar niet vanuit Samaria-Judea omdat koning Hoessein te bang was dat Arafat de macht zou grijpen in zijn koninkrijk.

Datzelfde oorlogsrecht rechtvaardigt het bestaan van Israël als staat. Je kunt volhouden dat de Volkenbond en San Remo de Joden geen staat beloofden, slechts het recht van vestiging. Maar een staat heeft die legitimatie ook helemaal niet nodig. De Israëlische leiders riepen in 1948 een staat uit en wisten het grondgebied daarvan te verdedigen. Meer is internationaalrechtelijk niet nodig.

Er werd dus voor het eerst in de moorddadige mensengeschiedenis een tehuis gesticht voor een vervolgd volk dat misschien hevig had geleden onder die geschiedenis door een positief wilsbesluit van de verzameld volken van de wereld. Dat volk, de Joden, brachten welvaart en een relatief veel humanere mentaliteit naar dat tehuis en . . . . . . . ach, ik houd ermee op. Ik ben moe.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings.