Vroeger, lang geleden en zo, gold de wijsheid dat jongens waarvan wij als discotheekportiers last hadden, maar beter zo snel mogelijk aan de vrouw konden gaan. Dan hadden wij rust, want hun energie vond dan een andere uitlaatklep dan bij ons voor de deur te komen rellen.

Seks met fanatieke moslimmeisjes lijkt daarentegen maar weinig bevredigend. Niets te merken van dat gebrek aan energie bij getrouwde (testosteron)bommetjes in ieder geval. Sommigen lijken eerder fanatieker te zijn geworden in de beleving van hun geloof en daarmee verbonden agressie. En hun enthousiasme hun 72 maagden op te eisen stijgt soms navenant.

De Franse Kahina is de vrouw van Samy Amimour een van de zelfmoordterroristen die via het Bataclan (Parijs) het islamitische paradijs betrad. Nog vorige week werd uit haar mail geciteerd:

„Ben je geschokt door de aanslagen?”, schreef ze. „LOL, mijn man Samy was één van de kamikaze’s die zichzelf opblies. (..) Ik hou van mijn man, en ik had me graag samen met hem opgeblazen. (..) Ik wist van de plannen en ik heb mijn man aangespoord om mee te doen. Om het Franse volk, dat zoveel bloed aan zijn handen heeft, te terroriseren. Niets zal nog zijn zoals vroeger.”

In Raqqa zit ze buiten bereik van de westerse autoriteiten. Maar de aard van deze onderschepte privémails suggereert in niets dat hier sprake is van dwang of IS-propaganda anderszins. Dit is iemand die haar hart lucht zoals zijzelf het ziet, ongecensureerd, zonder schaamte. Een inkijkje in de werkelijke gedachten zoals we die maar weinig te zien krijgen.

De home-grown terroristen die de San Bernardino-aanslagen pleegden in de USA waren ook zo’n koppel dat in gezamenlijkheid besloot dat het islamitisch paradijs aantrekkelijker was dan een goed leven in Californië. En dan hebben we het nog niet gehad over al die jonge moslimgezinnen die de afgelopen jaren afreisden naar IS-gebied om deel te hebben aan het nieuwe kalifaat. Vanuit heel Europa kwam een stroom op gang naar Syrië, slechts bij tijden afgestopt door westerse overheden. Die leken minder bezorgd over het lot van de vertrekkende gezinnen dan over de gerechtvaardigde verwachtingen wat ze zouden doen als ze terug zouden keren. Overigens een vrij idioot uitgangspunt: wie vrijwillig vertrekt hoeven wij toch zeker niet vrijwillig verplicht opnieuw binnen te laten?

Dat het vooral jonge moslimgezinnen betrof, lijkt dan ook meer te maken te hebben met jeugdige onbezonnenheid en overmatig enthousiasme, dan met een binnen de moslimgemeenschap algemeen gevoelde (on)juistheid van een dergelijke stap. Een ontzagwekkend hoog percentage (het precieze cijfer fluctueert per EU-lidstaat) van de Europese moslims voelt met hen mee. De onbezonnenheid zit er vooral in, dat oudere moslims zich klaarblijkelijk afvragen of dit IS wel het verhoopte kalifaat zal worden, en niet een projectie van hoopvolle illusionisten. Illusionisten, let wel, wat betreft wie dat kalifaat stichten zal. Over dat het er komen moet (en zal) zul je niet veel onenigheid over aantreffen onder devote moslims.

Dat groepsdenken is onder moslims sterker aanwezig dan onder de christelijke bevolking van West-Europa en de USA. Dat verklaart waarom de mening binnen de groep sterk doorwerkt in de manier waarop echtparen opereren. Een vervelende conclusie die te weinig getrokken wordt door mensen die geloven in de goedwillendheid van DE gemiddelde moslim, is dat dit gedachtegoed dus prominent aanwezig moet zijn in kringen van de westerse moslims moslims die in het westen wonen.

Een belangrijke overweging, die onze overheid zich ook eens eigen zou moeten maken.