De NOS is er mogelijk nog het meest verbaasd over, getuige haar berichtgeving, maar het kabinet lijkt voor een meerderheid voor haar Belastingplan 2016 af te koersen op een deal met de christelijke oppositie in de Eerste Kamer.

Opmerkelijk is het echter wel degelijk. Als je de invloed van partijen af zou meten aan de aandacht die ze krijgen in de media, ben je geneigd te denken dat Groenlinks een grote partij is in al de onderhandelingen van het afgelopen jaar. Dat blijkt enorm tegen te vallen.

Het kabinet lijkt met de keus voor onderhandelen met de christelijke partijen te kiezen voor wat traditioneel de ruggegraat van de samenleving was: het eenverdienermodel. Dat is ook altijd iets geweest dat de christelijke partijen na aan het hart lag. Maar in de manier waarop hun achterban daarmee om gaat, vind je daarvan weinig terug, zo liet de SGP vorige maand zien bij de Algemene Financiële Beschouwingen.

Hoewel je niet in het hart van het kabinet kijken kunt, lijkt het er veel op dat de onderbouwing van de SGP dat het hier niet een hobby voor de eigen achterban betrof, maar een altruïstische bezorgdheid voor een groep die in het nauw gekomen is, indruk heeft gemaakt. De keus van het kabinet eerst met hen te onderhandelen over aanpassingen in het Belastingplan 2016 is daarvan een onmiskenbaar signaal.

Het stemt tot tevredenheid, dat het kabinet hiermee de keus maakt meer evenwicht te brengen in de manier waarop de lasten worden verdeeld. Hoe belangrijk andere alternatieven mogelijk ook zijn. De politieke winst is voor de SGP: niet alleen krijgt men een kans de eigen ideeën prominent te verwerken in de Rijksbegroting, maar tevens is daar de erkenning dat men niet alleen voor eigen parochie preekt.

In het huidige politieke discours kun je daar moeilijk geringschattend over doen.

Het levert precies de benodigde meerderheid op. Wat opnieuw laat zien hoe smal de marges nu zijn, en de komende jaren ook blijven zullen. De Eerste Kamer zal er in deze samenstelling tot en met 2019 zitten. Overigens moet worden vastgesteld dat de CU altijd iets krijgen kan. Die partij zit als een spin in allerhande conctructies. Want ook voor de ‘Groene deal’ is die partij onmisbaar.
.

.

Natuurlijk houdt de NOS in de verslagggeving een aantal slagen om de arm. Zoals ik hierboven al suggereerde, deze zet van het kabinet heef tde staatsomroep verrast, omdat men de stellige indruk had dat D66 de uitverkoren oppositiepartner was. Ongetwijfeld is dat zo, maar dat betekent niet dat Alexander Pechtold onmisbaar is. Dat is ook de meest logische exegese van de woorden die Diederik Samsom sprak over deze koers van het kabinet. De NOS-verslaggeving:

Samsom beaamt dat het ‘hogere politiek’ is wat er nu gebeurt. “Ja, maar dat wisten we van tevoren. Dit is een groot en belangrijk onderwerp met veel verschillende wensen bij de partijen.”

Kortom: D66 moet niet denken dat het onmisbaar is. Bij de NOS moet men er duidelijk nog aan wennen. Ietwat verongelijkt klinkt het:

Ron Fresen: “D66 is altijd een trouwe bondgenoot van het kabinet geweest, en VVD en PvdA moeten een ideologische drempel over. Dus het voelt wel wat ongemakkelijk.”

Een curieuze manier van verslag doen. Natuurlijk mag een verslaggever een eigen mening hebben over de politieke manouevres die worden gemaakt. Maar als dit in de duiding zo nadrukkelijk wordt onderstreept, kun je dat niet beschouwen als erg professioneel.