De kwestie-Umar – zoals ik het voor het gemak maar even noemen zal – gaat zijn bekende fase “onderling Nederlands gekrakeel” in. Meestal is dit de laatste fase aleer een kwestie uit beeld verdwijnt. Hoe interessant ook, de media menen het onderwerp nu wel voldoende te hebben behandeld. En gaan over tot de orde van de dag.

De signalen hiervan zijn legio. Heel mooi zag ik het terug in een stukje dat ik vanmorgen ontdekte in De Telegraaf, waarin kort wordt beschreven hoe politici van verschillende partijen over elkaar heen buitelen.

Koenders en zo
De oppositie vindt het gedrag van minister Koenders dubieus, vooral de manier waarop hij zich publicitair de vrijlating van Umar toeëigende (CDA, PVV). Van Bommel (SP):

„Maar als getracht wordt er een publicitair slaatje uit te slaan, en je doet richting Turkije alsof je gewonnen hebt, dan geef je Turkije alleen maar munitie om te zeggen: wie het laatst lacht, lacht het best. Hierover jubelen dient haar zaak niet.”

De PvdA zwijgt. Kenmerkend winnaarsgedrag: de publiciteit is binnen, en dat is genoeg. De VVD moppert dat andere politici ook wat willen zeggen. D66 laat zich – in tegengestelde vorm van de PvdA – zien middels de reactie van Sjoerdsma: “een Pyrrhusoverwinning, want de strafzaak wegens belediging is immers niet van de baan.” D66 zal niet nalaten te constateren dat het foute gedrag van Turkije anders zou moeten. Daarmee is dit met afstand het meest wereldvreemde politieke commentaar van dit moment. Dat er in Nederland nu zaken moeten worden benoemd, lessen getrokken en beleidswijzigingen worden ingezet is tot D66 nog niet doorgedrongen. Of ze hebben het al verdrongen. Want mopperen over gebeurtenissen in het buitenland is immers zoveel eenvoudiger dan de lessen daaruit in eigen land praktiseren.

Ebru
Het geluk dat binnenlandse onderwerp te kunnen negeren ten faveure van hoe slecht het in het buitenland is (ic Turkije) was Jeroen Pauw niet gegund gisteravond. Hij had Ebru Umar zelf te gast. Dat viel hem niet mee, want hij kreeg met zijn gebruikelijke spins geen voet aan de grond. Ebru had zichzelf overduidelijk voorgenomen de zaak-Umar hoogstens als kapstok te gebruiken voor wat ze zeggen wilde, en bleek geenszins genegen zich tot aanleiding van een tearjerker te laten maken.

Hulde.

Echt. Heel. Sterk.

Ebru Umar had een boodschap over de integratie van het grootste deel van voorheen de populatie arbeidsmigranten en hun afstammelingen – en het volledige falen dat de Nederlandse politiek dienaangaande had gekenmerkt. Kort samengevat: aan de slag bitches! Ook uitgesproken aanwezig was haar stelling dat dat ook voor de huidige instroom van asielmigranten gelden moet: als ze blijven – zorg dat ze integreren! Ze zat er zelf bij als voorbeeld van hoe het moest, en hoe dat in de gegeven omstandigheden was uitgepakt. En ze liet het zich niet afpakken toen Pauw schielijk van onderwerp wilde veranderen.

Pauw werd er zenuwachtig van. Op zulke momenten zie je pas goed zijn ongemak met gewone Nederlanders die qua naam en uiterlijk nog steeds herkenbaar zijn als (kinderen van) eertijdse immigranten. Kenmerkend voor veel gutmensch-ongemak met mensen die zich zozeer hebben aangepast, dat het net èchte Nederlanders geworden zijn. Met eigen meningen, analyses en een vernietigend oordeel over immigranten die weigeren zich aan te passen. Een etnisch autochtone Nederlander kun je afserveren op een veronderstelde onderbuik. Een volledig vernederlandste nazaat van immigranten niet.

Umar
Niet alleen onderstreept dat de waarheid van Ebru Umars analyse van het falen van de Nederlandse politiek ten aanzien van immigranten van de laatste veertig jaar en illustreert het een (letterlijk) verknipseld wereldbeeld. Maar ook zien we een presentator die in het diepst van zijn ziel nog steeds vindt dat de gutmensch-benadering de beste is – ondanks het evidente volledige falen er van. Het werd door Jeroen Pauw niet neerbuigend gepresenteerd, maar het was het wel degelijk.

Het is het terugkijken in ieder geval meer dan waard, mocht u het hebben gemist.