Sinds een paar dagen heb ik zin om mijn al maanden opgebouwde ergernis, frustratie en zelfs woede over de Duitse kanselier Angela Merkel en haar van iedere realiteitszin gespeende asielbeleid neer te pennen.

Een beleid waarbij de poorten wijd open worden gezet voor miljoenen migranten uit een ons wezensvreemde islamitische cultuur van eerwraak, complottheorieën en joden- en homohaat. Natuurlijk geldt dat niet voor iedere islamitische immigrant; maar dat de islamitische cultuur steeds meer een bedreiging vormt voor onze westerse vrijheden kan zelfs de meest fervente policor wegkijker zo langzamerhand niet meer ontkennen.

Daarbij komt dat deze machtsdronken vrouw haar beleid niet alleen haar eigen land wil opleggen maar ook nog eens aan heel Europa. Zij neemt daarmee het risico dat Europa door toedoen van Duitsland voor de derde keer in de geschiedenis in een langdurig conflict wordt gestort of op zijn minst “endgültig” geïslamiseerd wordt.

Mogelijke oorzaken voor Merkel’s ontsporing
Nu zijn er al een hoop goede Merkel-columns geschreven, waarvan ik die van Leon de Winter in december vorig jaar “Het definitieve offer van Angela Merkel” nog steeds de beste vind.

Leon de Winter voert verschillende mogelijke oorzaken aan voor het abberante gedrag van Merkel. Hij noemt o.a. het overlijden van haar vader vier jaar geleden, diens invloed op haar als evangelisch theoloog in de DDR, Merkel’s kinderloosheid en het lage geboortecijfer van Duitsland in het algemeen. Duitse psychologen die de psyche van Merkel bespreken zoeken het vaak in een onbewuste wraak vanuit het vroegere DDR-gedachtegoed op het rijke West-Duitsland.

Hoe het ook zij, iets moet er gebeurd zijn waardoor de vroeger zo nuchtere Merkel veranderd is in een hogepriesteres die voorop gaat in een “boetedoenings- en reinigingsritueel” met geen ander doel dan het afschaffen van het Duitsland dat wij kennen. “Ze is zalvender gaan praten, ze kijkt bevlogen, met in haar ogen de roes en verrukking van de ware gelovige die op zoek is naar volledige overgave” schreef Leon de Winter.

Dat Merkel nog steeds van geen wijken wil weten bleek afgelopen zondagavond bij het Duitse TV-programma Anne Will, waar Merkel verkondigde dat zij geen Plan B heeft inzake de migranten en dat haar beleid niet alleen goed is omdat zij het denkt maar ook omdat zij het gelooft, of iets in die trant. Het interview in zijn geheel heb ik niet kunnen aanzien; enkele fragmenten waren al meer dan voldoende.

Van grijze muis tot machtigste vrouw van de wereld
Een jaar of acht geleden las ik een biografie van Merkel. Daaruit bleek dat de voormalige Oost-Duitse een heel simpele strategie heeft gevolgd om aan de macht te komen: zij hield zich op de vlakte in de slipstream van CDU-leider Helmut Kohl en kwam nooit naar voren met een politiek idee van enige importantie. Terwijl de potentiële troonopvolgers van Kohl zich één voor één vergaloppeerden door op het verkeerde moment een idee te lanceren dat niet goed viel bij Grote Leider Kohl, bleef de grijze muis Merkel overeind door simpelweg haar mond te houden.

Hetzelfde kan gezegd worden van het succesvolle economisch beleid van Duitsland. De keiharde hervormingen die daarvoor de basis waren zijn niet tot stand gebracht door Merkel maar door haar voorganger als bondskanselier Gerhard Schröder. Deze hervormingen leidden ertoe dat er weliswaar een kaalslag plaatsvond in de Duitse arbeidsmarkt (lagere lonen en minder sociale voorzieningen aan de onderkant van de samenleving), maar door de combinatie van de voor Duitsland relatief goedkope euro en de harde hervormingen van Schröder werd de basis gelegd waarop het exporterende Duitse bedrijfsleven kon groeien en bloeien.

De Duitsers stonden al bekend om hun degelijkheid in industrie en techniek; het gat van 20% lagere loonkosten in vergelijking met Frankrijk deed de rest. De werkloosheid die eind jaren negentig nog torenhoog was in Duitsland werd dankzij de eenheidsmunt en de hervormingen van Schröder in ijltempo geëxporteerd naar Frankrijk en Italië, die nu met de gebakken peren zitten.

Angela Merkel hoefde in feite niets anders te doen dan in de eurozone streng vasthouden aan de regels van het europact en in eigen huis her en der een kopje thee drinken, om het nieuwe Duitse Wirtschaftswunder in stand te houden. Ze werd in binnen- en buitenland intens bewonderd om dit succes waaraan zij zelf niet heel veel had bijgedragen, behalve dat zij er goed in was om op de winkel te passen. Is dat misschien het probleem, dat zij op enig moment zelf ging geloven in het beeld van supervrouw dat de buitenwereld van haar had en is zij daardoor machtsdronken geworden?

Feit is wel dat de rapen gaar waren toen Merkel ineens wél met een eigen idee kwam, namelijk op die befaamde zondag (dag des Heren!) 6 september 2015 toen zij besloot de grenzen open te zetten en alle asielzoekers welkom te heten, daarmee een migratiegolf ontketenend van bijbelse proporties.

Vreemd genoeg zijn er nog steeds veel mensen, niet alleen in Duitsland zelf maar ook bij ons (de ooit realistische PvdA’er Job Cohen bijvoorbeeld) die Merkel bewonderen als een visionair vanwege dit destructieve beleid. Anderen, zoals de befaamde Engelse ontwikkelingseconoom Paul Collier, zijn nuchterder: Collier verwijt Merkel dat haar migrantenlokroep niet alleen Europa bedreigt met ondergang en tot duizenden verdrinkingsdoden leidt in de Middellandse Zee, maar op termijn ook slecht is voor de wederopbouw van een land als Syrië dat de middenklasse ziet vertrekken.

De illusie van het maakbaarheidsdenken
Wat mij persoonlijk het meeste stoort in de Merkeliaanse welkomswaanzin is de suggestie dat wij dit keer wél in staat zouden zijn om miljoenen islamitische migranten goed te integreren in de westerse maatschappij, terwijl al 40 jaar blijkt (met lagere instroomcijfers dan nu het geval is) dat we daartoe niet in staat zijn. Wanneer Merkel door een enkele kritische journalist gevraagd wordt hoe we die miljoenen dan zouden moeten integreren volgt er iets vaags en zalvends uit de mond van de bondskanselier: we moeten elkaar vaker ontmoeten. Dit naïeve idee over de maakbaarheid van de samenleving wordt blindelings nageaapt door politici van de activistische soort, zoals een Diederik Samsom bij ons.

De realiteit van veertig jaar massa-immigratie in onze westerse, individualistische samenleving leert iets heel anders. Integratie kún je niet afdwingen zonder het karakter van onze liberale samenleving indringend te veranderen. Zelfs iemand als Pim Fortuyn die witte en zwarte scholen wilde opheffen door gedwongen schoolkeuze van overheidswege, dus een beperking van de vrije schoolkeuze van ouders, zou op groot verzet zijn gestoten als hij lang genoeg geleefd had om dit idee ook door te voeren.

Het gaat er dus niet alleen om dat wij een individuele screening moeten hanteren bij migranten (wat overigens onmogelijk is door de huidige verdragen op het vlak van asielrecht en familiehereniging) maar ook dat de hoeveelheid migranten weer hanteerbaar wordt. Bij lagere aantallen (gescreende) immigranten met goede kansen op deelname aan de arbeidsmarkt zul je spontane integratie zien, in plaats van de levensgevaarlijke gettoïsering en radicalisering die het gevolg is van het huidige beleid van massa-immigratie.

Maar ja, probeer dat maar eens uit te leggen aan een machtsdronken Angela Merkel. Onze premier Mark Rutte zal het ongetwijfeld wel proberen in zijn rol als tijdelijke EU-voorzitter, maar ik vrees met grote vreze dat Angela al te ver heen is.