“De zwakheid der werkelijke individualisten: zij heffen zichzelf op zodra ze zich organiseren” (E. du Perron). Het lijkt een semantisch grapje maar het is bittere ernst, de organisatiedrang onder individualisten is vrijwel nihil. Om die reden leggen zij het steevast af tegen de goed georganiseerde collectieven, die zonder uitzondering ‘sociaal’ van aard zijn. Met als resultaat: een permanente staat van socialisme.

De individualist is zelfredzaam, of vindt althans dat hij dat zou moeten zijn. Hij ziet dit als plicht jegens zichzelf en is van mening dat ook anderen die plicht hebben. Ondanks dit is hij bereid de mens-in-nood een helpende hand toe te steken, maar hij is tegenstander van het anoniem, structureel en institutioneel verlenen van deze hulp. En dat brengt hem in botsing met de sociaal-collectivisten.

De sociaal-collectivist is ervan overtuigd dat een grote groep mensen nooit in staat zal zijn naar behoren voor zichzelf te zorgen. Hij meent evenwel dat deze mensen eenzelfde individuele zelfstandigheid toekomt als de zelfredzame individualist. Om dat te bereiken vaardigt hij wetten uit die deze gelijkheid met intellectuele en financiële subsidies moeten bewerkstelligen – nu revoluties uit de mode zijn geraakt.

Deze wetten beogen een praktische nivellering door middel van financiële overdrachten tussen de zelfredzamen enerzijds en de (vermeend) on-zelfredzamen anderzijds. De overheid fungeert hierbij als anonieme koerier. Het initiatief voor deze wetgeving ligt steeds bij de sociaal-collectivist, en niet bij de individualist. In de praktijk zien we dan ook een hausse aan sociale wetgeving ten tijde van ‘linkse coalities’ en een baisse wanneer ‘individualisten’ de lakens uitdelen. Maar ook tijdens zo’n baisse blijven de eerder uitgevaardigde wetten bestaan. Sinds de AOW-wet van Drees uit 1947 is de sociale wetgeving in Nederland uitgegroeid van het vangnet dat ze aanvankelijk was, tot de kolossus van nu die 60% van de overheidsinkomsten verteert.

Het argument dat Nederland niet links is omdat er de afgelopen decennia tenminste evenveel rechtse als linkse kabinetten zijn geweest, is dan ook een kul-argument. De verzorgingsstaat is de afgelopen decennia opgebouwd onder links bewind, maar onder rechts bewind nooit afgebroken. Het resultaat is een socialistisch bouwwerk dat onaantastbaar is voor de ongeorganiseerde individualist en pas instort wanneer het onder zijn eigen gewicht bezwijkt.

———————————————————————————–

Eerder verschenen op het Blog of Reason