Het is een oud aftelversje, tien kleine negertjes. Maar eigenlijk wilde ik het hebben over 150 kleine negertjes, en wie weet hoeveel meer.

Oorspronkelijk zag ik het berichtje op Teletekst, en ik werd direct getroffen door het idiote karakter van de formulering:

Congo heeft de uitreispapieren van nog eens 150 geadopteerde kinderen goedgekeurd. De kinderen en hun buitenlandse adoptieouders wachten daar al ruim twee jaar op. (..)Hoeveel geadopteerde kinderen in Congo nog wachten op een uitreisvisum is onbekend. De woordvoerder van het ministerie in Congo zegt dat er eind maart nog eens 900 dossiers bekeken zullen zijn.

Als U boven de veertig bent zou deze formulering U herinneringen boven kunnen roepen uit de tijd dat communistisch Oost-Europa allerhande dissidenten tegenhield die naar West-Europa wilden. Maar na lange jaren an soebatten en onderhandelingen was men dan toch bereid hen te laten gaan. Zoiets. Het kwam vaak voor, toen.

Maar de reputatie van het westen is sindsdien toch een stuk slechter geworden dan zij was:

In 2013 blokkeerde Congo de adopties, omdat ze vreesden dat de kinderen slachtoffer zouden worden van mishandeling of mensenhandel. Ook wilden de autoriteiten voorkomen dat de kinderen terechtkwamen bij homoseksuele stellen.

Auw. Tja. Ai. Dat Congo nog niet zo ruim denkend is als wij is nog tot daar aan toe, maar het wordt er zo wel heel pijnlijk in gewreven.

Desondanks is het feit dat men in Congo let op waar hun overtollige bevolking terecht komt een interessant novum. Het lijkt een kwestie van tijd te zijn aleer de eerste inspectieteams van de Democratische Republiek Congo komen bezien of wij de mensen die op termijn onze AOW zullen gaan betalen met harde eerlijke arbeid wel beschaafd genoeg huisvesten.

Het kan verkeren zei Brederode. Soms schiet je fantasie tekort.