De westerse beschaving gaan ten onder aan zwart identiteitstribalisme door de ongefundeerde schuldgevoelens die dat opwekt.

Heather MacDonald – hier in gespek over haar laatste boek – heeft op 9 december 2019 een stuk gepubliceerd onder de titel “De kosten van Amerika’s culturele revolutie”. Dat stuk gaat over de identiteits-politiek van zwarten en hun blanke links-regressieve helpers. Die politiek is Amerika’s culturele ruggengraat aan het breken. In bedekte termen wordt hier door MacDonald gezegd, en onderbouwd, dat zwarten in Amerika gemiddeld dommer, crimineler en luier zijn dan blanken. En zulks ondanks miljarden die geïnvesteerd worden in hulpprogramma’s in het onderwijs en ondanks allerlei voorkeursbehandelingen.

Intussen blijven grote delen van de zwarte gemeenschap het slachtoffer van discriminatie spelen en de blanke maatschappij van racisme beschuldigen. MacDonald heeft het er niet over, maar er is een steeds sterkere beweging onder zwarten, die de waarheid onder ogen ziet, die grotendeels pro-Trump is en gaat onder motto’s als “Walk away from the Plantation”.

De “plantation” staat dan voor de Democratic Party. De leiders van deze walk-away-beweging, bijvoorbeeld Candace Owens – hierop twitter hierop YouTube – beschuldigen de Dems ervan dat ze de zwarten consequent in een slachtoffer-rol hebben gedrukt om stemmen te winnen, maar nooit werkelijk aan de emancipatie van zwarten gewerkt hebben. En zonder ze de waarheid te hebben verteld: namelijk dat er in het moderne Amerika geen institutioneel racisme meer is dat zwarten tegenhoudt en dat ze zelf beter hun best moeten gaan doen. Dat eerder het tegendeel van anti-zwart racisme aan de hand is, namelijk “black privilege”.

MacDonalds stuk is dus de aandacht waard, maar het is moeizaam geschreven, daarom geef ik het niet helemaal in vertaling, maar ga ik het deels parafraseren. Dan kan de lezer het lekkerder verteren.

Het stuk is ook voor Europa en dus voor Nederland relevant, want ook hier speelt die identiteits-politiek. Ik wil op één aspect vooral wijzen, een aspect dat onlangs toevallig weer eens aandacht kreeg in een “Briefje van Jan” (Dijkgraaf) toen door een DENK-politicus trots de vermeend uitstekende resultaten van het islamitisch basisonderwijs werden gereleveerd:

“Bij het berekenen van deze Cito-scores worden wel ongunstige factoren in de thuissituatie, zoals schuldenproblematiek, laag opleidingsniveau en herkomst van ouders, meegenomen.”

Je zou kunnen zeggen dat in dit Nederlandse feit meteen ook de hele problematiek is vervat van de “affirmative action” en de “inclusive grading” om de zwarten in Amerika zoveel voordeel te geven dat ze maatschappelijk bij kunnen blijven. Daar komt bij dat de rancune van veel zwarten ook vertaling vindt in sympathisren met het oudste nazisme ter wereld, de islam, zoals in “Nation of Islam”.

Om nog wat meer Nederlandse context te geven aan het essay van MacDonald dat ik hieronder zal vertalen en parafraseren, citeer ik nu een passage uit mijn recente bespreking van het nieuwste boek “Witte Schuld” van Elma Drayer:

“Dus, nou ja, kijk: identiteitspolitiek sluit mensen op in één aspect of hooguit een paar aspecten van hun identiteit. In het beste geval ben je bijvoorbeeld een zwarte pan-seksuele transgender. Dan zit je hoog in de slachtoffer-hiërarchie. Op onze universiteiten is deze onzin wijd verbreid en het ís onzin omdat een mens niet zijn hele leven en levensgeschiedenis kan ophangen aan dat ene aspect (huidskleur, seksuele geaardheid, geslacht). Dat kan natuurlijk weer wél als je sociale omgeving je voortdurend alléén maar op dat aspect definieert, maar, zo voeg ik er aan toe, dan is het weer erg gek dat al die activisten uitsluitend de westerse samenlevingen demoniseren waar racisme en homofobie veroordeeld en feminisme gevierd wordt, terwijl diezelfde racisme-roepers de door en door racistische, homofobe en vrouwvernederende islam prachtig vinden. Ja, de regressief-linkse identitairen zijn hartstikke gek en levensgevaarlijk en de enige verklaring die ik voor die waanzin vind, is dat dit met de islam collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat vóór alles het Westen haat en het Westen wil vernietigen.

Een aparte en bijzondere vom van dit identiteits-denken is de slavernij-rancune: de bewering dat je slachtoffer bent van het feit dat je voorouders drie of vijf generaties geleden slaven waren en dat die koloniaal-racistische heersersmentaliteit anno nu nog steeds tussen de oren van alle blanke Nederlanders zit, die trouwens voortaan ‘wit’ genoemd moeten worden. Dat moet omdat ‘witten’ als enigen niet het recht hebben om te bepalen hoe ze aangesproken en benoemd willen worden. De racismeroepers hebben over het algemeen allerlei goedbetaalde baantjes, vaak aan universiteiten, zitten in elke talkshow en krijgen columns en aandacht in alle tijdschriften en kranten juist omdat ze ‘van kleur’ zijn en zo goed kunnen klagen over hun onderdrukt zijn. Ze heten Gloria Wekker, Sylvana Simons, Clarice Garigard, Nourhussen en etcetera.”

En dan nu MacDonald.

“Volgens een nieuw rapport van de National Association of Scholars”, zegt MacDonald, “is de sociale rechtvaardigheidsideologie (social-justice ideology) bezig van het hoger onderwijs de motor te maken van progressieve politieke belangenbehartiging.”

Jammer dat MacDonald dat woord “progressieve” niet tussen aanhalingstekens zet. Want het gaat om een puur regressieve beweging.

Linkse professoren, zegt ze, infiltreren overal de traditionele academische faculteiten of creëren nieuwe “studie-richtingen”, zoals “Solidariteit en Sociale Rechtvaardigheid” “Herstelbetalingen”, “Repatriëring”, “Schadeloostelling”, “Inheemse Seksualiteit”, “Queer Communicatie” en “Hip-hop Workshop”. Ze houden symposia onder titels als “Macht en Privilege”. Ze zitten in de hoogste regionen van het universiteitsbestuur. Van daaruit stellen ze het volgen van die cursussen aan studenten verplicht om te kunnen afstuderen.

Dit “sociaal rechtvaardigheidsonderwijs” (“social-justice education”), deze cultus van slachtofferschap, van “diversiteit”, van ras en van geslacht, vervangt de oude academische waarden. Deze cultus, aldus MacDonald, vernietigt de grondslagen van onze beschaving.

Een academicus, meent zij, mag streven naar het corrigeren van waargenomen sociale kwalen. Objectieve kennis helpt immers de maatschappij vooruit. Maar wie “sociale rechtvaardigheid” nastreeft, zoekt niet meer belangeloos naar kennis. De oorzaken van sociale ongelijkheid zijn omstreden. Behalve onderdrukking en illegitieme macht, zijn er nog andere verklaringen voor bestaande ongelijkheden, maar die worden taboe verklaard door de sociale-rechtvaardigheids-ideologen. Het resultaat is wetenschap als tribale politiek.

We zijn, aldus McDonald, ver verwijderd van de dagen van Max Weber, die een groot voorstander was van het benoemen van “ongemakkelijke feiten”, maar die gekant was tegen het vermengen van persoonlijk waarde-oordelen met wetenschap. Hij vond vooral dat een docent niet zijn autoriteit mocht gebruiken om studenten zijn eigen persoonlijke waarde-oordelen op te dringen. Studenten, vond hij, waren immers niet in de positie om de autoriteit van de docent aan te vechten.

Dat is tegenwoordig in Amerika, zegt MacDonald, nét even anders. Om precies te zijn: omgekeerd. De persoonlijke en tribale opvattingen van studenten worden tegenwoordig aan de docenten opgedrongen. Het is in collegezalen gewoonte geworden dat onwetende studenten erop los kletsen. En als er tegenspraak is van die paar overgebleven moedige docenten, als die docenten dus “ongemakkelijke feiten” benoemen, dan kan het gebeuren dat studenten terreur gaan uitoefenen, zoals in de gevallen van Nicholas Christakis (Yale), van Bret Weinstein (Evergreen State College) en van Allison Stanger (Middlebury College).

Veel mensen op universiteitscampussen zwijgen tegenwoordig uit angst, dus niet omdat ze het eens zijn met de opvattingen van die tribale slachtoffer-wetenschap. Een Harvard-professor vertelde dat conservatieve Harvard-rechtenstudenten tijden colleges de heersende diversiteits-dogma’s niet in twijfel durven te trekken uit angst dat hun opmerkingen op sociale media terecht kunnen komen en zo hun carrière in gevaar kunnen brengen. Webers “ongemakkelijke feiten” worden niet meer benoemd.

Tijdens een recent seminar op een rechtenfaculteit over ras en wet, verkondigde de leraar trots bij het begin van het college: “We trainen hier sociale rechtvaardigheids-strijders”. Had de professor gezegd: “Wij trainen hier rechtvaardigheids-strijders”, dan zou er geen probleem zijn geweest. Rechtvaardigheids-strijders proberen een van de grote ambities van de westerse geschiedenis te realiseren: geregeerd worden door neutrale principes, in plaats van door tribale partijdigheid.

In een normale rechtszaal, zegt MacDonald, streven strijders voor rechtvaardigheid-sec naar een rechtsstatelijk proces van hoor en wederhoor, waarbij beide partijen gelijke kansen krijgen om feiten en argumenten aan te voeren. Maar in de huidige strijd voor sociale rechtvaardigheid wordt hoor en wederhoor losgelaten. Tegen de benoeming van Brett Kavanaugh bij het Hooggerechtshof marcheerden honderden rechten-studenten van Harvard en Yale onder de #MeToo strijdkreet: “Geloof Overlevers!”.

Dat betekent: elk zelfverklaard slachtoffer van seksuele mishandeling heeft het recht automatisch geloofd te worden voordat er enig bewijs wordt gepresenteerd en gezeefd is door een neutrale rechtbank. Vele van deze elite-rechtenstudenten zullen eindigen als federale rechters, ook bij het Hooggerechtshof. Als ze hun ‘Geloof Overlevers’-overtuiging meenemen naar de balie, is het gedaan met eerlijke processen.

Veel hoogleraren in het strafrecht hebben het onderwijzen van jurisprudentie in verkrachtings-zaken opgegeven, omdat vrouwelijke studenten beweren getraumatiseerd te zijn alleen al door de gedachte dat er überhaupt juridische verdediging is in een verkrachtingszaak. Oefen-processen aan universiteiten zijn op dezelfde manier aan banden gelegd: veel rechtenstudenten zijn niet langer bereid om de rol van advocaat op zich te nemen voor een denkbeeldige politiek-incorrecte beklaagde.

De studentendecaan van Harvard, meldt MacDonald, ontsloeg ondertussen rechten-professor Ronald Sullivan als toezichthouder van een studentenhuis omdat hij was opgetreden als advocaat van de van verkrachting beschuldigde Harvey Weinstein. Zowel studenten als staf aan Harvard beschouwden dit optreden als een existentiële bedreiging voor de veiligheid van vrouwelijke studenten in het studentenhuis van Sullivan.

De kernoorzaak van dat sociale-rechtvaardigheids-onderwijs is volgens MacDonald: “de schijnbaar niet te dichten prestatiekloof tussen blanken en Aziaten enerzijds, en zwarten en Latino’s anderzijds”. Radicaal feminisme, homo-en-transgender-gedoe zijn ook factoren, zegt ze , maar:

“ras is de belangrijkste drijfveer”.

Maar ze noemt ook een afgeleide kernoorzaak en ik vraag me af of die niet méér de kern raakt dan het blote feit van die prestatiekloof. Namelijk het feit dat linkse blanken “doodsbang [zijn] dat de hiaten in prestaties en gedrag nooit zullen verdwijnen. Dus hebben ze een totaliserend verhaal gemaakt over het racisme dat naar verluidt zwarte prestaties tegenhoudt.”

Racistisch slachtoffergedram gedram van zwarten dus, aangevuurd door schuldzwelgende regressief-linksen.

MacDonald haalt een professor aan die wordt verondersteld rechtsgeleerdheid te doceren, maar die zijn college begint met de aankondiging dat hij gaat spreken over sociale rechtvaardigheid en dan vervolgens specificeert:

“We houden hier rasgesprekken.” “We praten over witte kwetsbaarheid.” “Wat is het doel van white fragility? Wat betekent het om in een witte cultuur te leven, met witte normen en een witte machtsstructuur? Wat betekent het dat we ons in een cultuur bevinden die wordt gedomineerd door blanke mensen? “

Die professor refereert met de term white fragility (“witte overgevoeligheid”) aan een term die in Amerika in de zwarte beschuldigings-industrie erg in zwang is. De ondertitel van onderstaande “internationale bestseller” van Robin Diangelo verduidelijkt wat er bedoeld wordt:

MacDonald merkt op dat mensen-van-kleur over de hele wereld richting westerse landen willen, dus landen met dat hele erge racistische rechtssysteem, maar dat er geen noemenswaardige trek in de tegenovergestelde richting is.

“Dezelfde politici en academici die ’s morgens Amerika’ s dodelijke blanke suprematie van aan de kaak stellen, eisen ‘s middags dat het land zijn grenzen opent voor elke Derde-Wereld-immigrant die er maar in wil ( . . .). Deze twee standpunten zijn tegenstrijdig: de VS kan niet tegelijkertijd een oord-des-doods zijn voor niet-blanke mensen en een ( . . .) levensreddende toevluchtsoord, weg van onderdrukking, voor diezelfde mensen.”

Wat zijn nou, vraagt MacDonald, die “witte normen” waardoor dat “sociale-rechtvaardigheids-onderwijs” bedreigd wordt? Nou, deze: objectiviteit, arbeidsdiscipline, uitgestelde behoeftenbevrediging, individualisme, respect voor tekst en streven naar perfectie. Die normen zijn nu uitingen van “witte suprematie” geworden. Ze haalt een artikel aan uit de New York Times over voornamelijk blanke ouders die uren in de rij stonden voor een kans om hun kinderen in te schrijven op een van de betere openbare scholen in New York.  De NYT-krantenkop vroeg “Waarom stonden blanke ouders vooraan in de rij voor de schooltournee?” Het artikel antwoordde, zo meldt MacDonald: “hun witte privilege, niet hun toewijding aan het onderwijs van hun kinderen”.

Feit: zwarten en Latino’s scoren gemiddeld veel lager als bovengenoemde “witte normen” worden aangelegd. Feit: het “sociale-rechtvaardigheids-onderwijs” noemt alles wat in het nadeel werkt van zwarten en Latino’s “wit supremacisme”.

Dat begint al op de basisschool:

“De gemiddelde zwarte in groep 8 leest momenteel op het niveau van de gemiddelde blanke uit groep 5. Rekenniveaus zijn eveneens verschillend. De cijfers bij spijbelen zijn voor zwarte studenten vaak vier keer zo hoog als voor blanke studenten. Leraren in de binnensteden zullen, als ze eerlijk zijn, de nauwelijks gecontroleerde anarchie in hun klaslokalen beschrijven – anarchie verergerd door de neppe verwaandheid dat schooldiscipline racistisch is.”

Volgens Macdonald wordt er in heel Amerika in alle onderwijsinstellingen een felle aanval uitgevoerd op de meritocratie. Bij professionele organisaties als STEM (Science, Technology, Engineering, Mathematiscs) worden de normen verlaagd net als bij de toelatingsexamens van bijvoorbeeld MCAT (Medical College Admission Test).

MacDonald:

“De meest ingrijpende oplossing voor het gebrek aan raciale diversiteit op de faculteiten is om zich volledig te ontdoen van de faculteits-poortwachters, van wie sommigen koppig blijven vasthouden aan traditionele noties van prestatie. (…) De sociale-rechtvaardigheids-en-diversiteits-bureaucratie heeft een perpetuum mobile geconstrueerd dat haar eeuwig leven garandeert. Minderheidsstudenten die door raciale voorkeuren zijn gekatapulteerd naar scholen waarvoor ze niet academisch geschikt zijn, hebben het vaak moeilijk in de collegebanken. De oorzaak van die moeilijkheden zijn volgens de sociale-rechtvaardigheids-en-diversiteits-bureaucratie niet een academische mismatch, maar het ontbreken van een kritische massa van minderheids-studenten en minderheids-stafleden die bescherming kunnen bieden tegen de overweldigende onverdraagzaamheid van de school. En dus laat de school meer minderheidsstudenten toe om zo’n kritische massa te creëren. Maar in plaats van de prestaties van minderheden te verhogen, worden door deze nieuwe instroom van minderheids-studenten die prestaties verlaagd, omdat de school weer dieper in de pool van beschikbare kandidaten heeft moeten graven. De academische problemen en vervreemding van studenten uit minderheidsgroepen zullen toenemen, samen met de vraag naar meer diversiteitsbureaucraten, meer gescheiden veilige ruimtes, meer cursussen slachtofferschap, meer geestelijke gezondheidswerkers, meer minderheids-stafleden, meer verlaagde normen, en natuurlijk, meer toelating van minderheids-studenten. En dan kan de  cyclus opnieuw beginnen.” [mijn vet, MP]

Hetzelfde proces is volgens MacDonald aan de gang in de strafrechtsspraak. Want, zegt zij, in het hele land weigeren officieren van justitie de toepassing van wetten tegen misdrijven af te dwingen en laten rechters veroordeelde misdadigers vroegtijdig vrij, omdat vrijwel elke strafrechtelijke praktijk een ongelijke impact heeft op zwarten. Die ongelijke impact is niet te wijten aan racisme door strafrecht, maar aan de exponentieel hogere misdaadcijfers van zwarten.

Deze voortdurende drang naar ont-criminalisering en vrijlating zal ertoe leiden dat meer zwarte levens verloren gaan door gewelddadige straatcriminaliteit. De liberale elites lijken het echter niets te kunnen schelen, omdat slachtoffers van zwarte straatcriminaliteit in overweldigende meerderheid worden gedood door andere zwarten, niet door racistische politie of blanke supremacisten.

De sociale rechtvaardigheids-ideologie, die er vanaf de lagere school ingepompt wordt, zorgt dat individuen ophouden met hun best doen, zowel zwarten als blanken:

“Vanaf het moment dat kinderen naar school gaan, worden ze – als ze buiten een favoriete slachtoffergroep vallen – onderhouden over hun witte heteronormatieve patriarchale voorrecht. Elk succes waarvan zij genieten is niet te danken aan hun eigen inspanningen, zo wordt hen verteld. Het komt eerder door de oneerlijke voordelen van een systeem dat doelbewust is ontworpen om minderheden op achterstand te zetten. Leraren worden nu geadviseerd blanke mannelijke studenten te negeren, omdat het stellen of beantwoorden van vragen in de klas nóg zo’n kenmerk is van mannelijke blanke suprematie.

De paria’s begrijpen de boodschap. Een moeder in Connecticut vroeg haar zoon onlangs waarom hij zich niet meer inspande op de universiteit. Hij antwoordde dat als hij dat deed, zulks een functie van blank privilege zou zijn. Zo’n antwoord kan gewoon een excuus zijn voor luiheid. Maar de meedogenloze aanval op alle prestaties die niet evenredig over verschillende identiteitsgroepen zijn verdeeld, zal onvermijdelijk de bereidheid verminderen van sommige studenten om te concurreren.

Journalist George Packer schreef onlangs een controversieel artikel in The Atlantic, waarin hij zich het hoofd brak over de raciale gerechtigheids-kruistocht die het schoolsysteem in New York City heeft overspoeld. De gezinscultuur bij Packer is blijkbaar zodanig dat zijn zoon uit groep 4 “ontroostbaar” snikte toen Trump tot president werd gekozen. Packer zelf sympathiseert in het algemeen met de doelstellingen van de kruistocht voor raciale rechtvaardigheid van het schoolsysteem. Maar zelfs hij maakt zich zorgen over de fanatieke nivellering van academische voortreffelijkheid in de naam van raciale gelijkheid. Packers dochter verklaarde dat ze wenste dat ze niet blank was om geen slavernij op haar geweten te hebben.

Een manier om boete te doen vanwege je blank-zijn, is door te stoppen met het voldoen aan vermeende witte prestatienormen. Sommige alfamannetjes zullen hoe dan ook blijven streven, en zeker als het op de universiteit aankomt, is de toegangs-manie [tot de beste universiteiten] van de kant van de witte elites nog niet afgenomen. Maar na verloop van tijd is een subtiele deflatie van inspanning te verwachten onder diegenen die de sociale rechtvaardigheids-schuld volledig hebben geïnternaliseerd.”

Antiracisme, zegt MacDonald. is de nationale religie geworden, terwijl Amerika een van de minst racistische landen ter wereld is:

“Er is geen enkele reguliere instelling die niet probeert zoveel mogelijk ondervertegenwoordigde minderheden aan te werven en te promoten. Conservatieve filantropen en bedrijven besteden elk jaar miljarden aan programma’s voor sociale verbetering om de succes-kloof te dichten. Belasting-dollars worden net zo royaal uitgegeven. We houden deze inspanningen voor zo vanzelfsprekend dat we ze niet eens zien; ze hebben geen effect op het dominante verhaal over witte onverschilligheid en uitbuiting: ze hebben geen effect op het dominante narratief van blanke onverschilligheid en uitbuiting.

We bevinden ons op onbekend terrein. Hoe een beschaving met zoveel minachting voor zichzelf kan overleven, is een open vraag. Het is niet geheel denkbeeldig om Amerika’s drugsverslaafde ellende en stijgende sterftecijfers te zien als een gevolg van de non-stop aanklacht gericht tegen het blanke mannelijke patriarchaat. Blanke identiteitspolitiek is het onvermijdelijke resultaat van deze non-stop aanval, en een logische: als elke andere groep zijn raciale identiteit viert, waarom blanken dan niet, al was het alleen maar uit zelfverdediging? [mijn vet,MP]

U ziet: MacDonald geeft antwoord op haar eigen “open vraag”. De “identiteits-politiek” zal steeds meer polarisatie opleveren. En, zo voeg ik eraan toe, op den duur burgeroorlog. En die komt er, óók in Europa. Het enige dat daarvoor nodig is, is dóórgaan met het importeren van islam en een nóg steviger verbond tussen die islam, alle “mensen van kleur” en links-regressieve halve garen.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings