Als je van één instantie mag verwachten dat zij het hoof koel houdt en zich niet laat opjutten door de waan van de dag is het de overheid. Maar de discussie over de verkeersveiligheid toont dat het tegendeel waar is.

Naar verluidt was een van de eerste maatregelen om het autoverkeer veilig te maken dat een motorvoertuig voorafgegaan moest worden door een man met een rode vlag. En ook al is dit verhaal hoogstwaarschijnlijk apocrief, een mooier illustratie van onze hysterie over gemotoriseerd verkeer is er nog steeds niet – hoewel er hard aan wordt gewerkt, en we intussen bijna full circle zijn gekomen.

Een belangrijke factor hierbij is onze drang altijd alles te willen verbeteren. Het lijkt een maatschappelijke horror te zijn om tevreden te constateren dat het aantal slachtoffers in het verkeer bevredigend laag is, en de minister die dit zou durven beweren zou zo maar morgen ergens gelyncht kunnen worden door boze actievoerders. Dit is niet alleen hysterisch, maar ook uitgesproken dom. Minister Cora van den Nieuwenhuizen maakt zich tot het nieuwe uithangbord van deze ultieme domheid, en ook dat zal wel een teken des tijds zijn. Wat stelt de minister voor?

Door in het nieuwe plan toe te willen werken naar nul, is er nooit meer een nieuw plan nodig. Beter dan nul bestaat niet, en het is redelijkerwijs ook niet haalbaar. In feite is het daarmee een uiting van ultieme machteloosheid, maar de mensen die dit begrijpen èn het uit durven spreken zonder voor hun carrière te moeten vrezen zal het getal nul dichter naderen dan de verhoopte reductie in verkeersslachtoffers.

De overheid en betrokken maatschappelijke organisaties gaan de verkeersveiligheid aanpakken en streven op termijn naar nul verkeersslachtoffers. Momenteel stijgt het aantal verkeersslachtoffers. Daarom neemt de overheid een aantal maatregelen.

Ook dat het aantal verkeersslachtoffers weer stijgt is – ander dan u verwachten zou – een signaal dat de rek er uit is, uit het verbeteren van die verkeersveiligheid.

De verkeersveiligheid is een raar ding, alleen al omdat zij deels afhankelijk is van statistische bewegingen. In het ene jaar vallen er – bij gelijk blijvende veiligheids- en externe omstandigheden – meer verkeersdoden dan in andere jaren. Dat alleen bewijst al dat een teruggang naar nul verkeersdoden alleen mogelijk zal zijn als je mensen na hun geboorte direct opbergt in een couveuse, en hen daaruit nooit meer weg laat.

Wat zegt mijn korte exposé over het nieuwe beleid? Weinig anders dan dat het uiteindelijk zal inzetten op de uiteindelijke eliminatie van privébezit èn gebruik van gemotoriseerd vervoer, omdat daar de laatste significant lijkende winst geboekt kan worden. Later wellicht nog uit te breiden naar een verbod op het gebruik van fietsen. Alles voor de totale veiligheid. En: méér controle!! Net zo lang tot het verkeer geen mensenwerk meer is, want mensenwerk staat nu eenmaal gelijk aan het maken van fouten.

Dit is maar een eerste algemeen geformuleerde analyse van de waanzin en geestelijke indolentie achter dit beleid. Het punt van zinloosheid is al bijna gepasseerd naar mijn gevoel. Wellicht ben ook ik besmet, en is dat punt lang geleden al gepasseerd – ten tijde van de introductie van de rotonde als vast onderdeel van het verkeerslandschap.

Dit laat nog volledig buiten beschouwing dat een aanzienlijk deel van de verkeersdoden valt door roekeloos gedrag. Kun je roekeloos gedrag uitbannen? Nauwelijks, lijkt me – het is maar al te vaak een uitdaging aan een wereld die te veilig geworden is, en daarom als probleem onoplosbaar. Is opgenomen in de analyse van het beleid waaraan de slachtoffers van nu te wijten zijn? Alvorens nieuw beleid te entameren lijkt dat me essentieel. Maar het afbouwen van het ministerie en de betreffende beleidsgroepen kost banen, zodat de hysterie die nu weer over ons wordt uitgestort in dat licht bezien dient te worden. En dat van andere belangen. Het mag weer wat kosten, blijkbaar.

---

Eerder schreef ik er dit al over. Dat stuk is nog volledig actueel en analyseert de overige belangen die een rol spelen.