Dat Amsterdam een decadent Sodom & Gomorra is ontdekte vorige week een Turks ondernemer toen hij zijn bedrijfspand wilde gaan inrichten. Er had zich zojuist een troep We are Here bavianen gevestigd, en de hoofdstedelijke politie verbood hem het pand te betreden.

De hoofdstedelijke politie zei dat te doen om te de-escaleren. De Turkse ondernemer luisterde verbijsterd, knikte en ging heen.

Binnen 24 uur werd via een spoedontruiming de troep verwijderd, en kon deze ondernemer zijn pand alsnog in gebruik nemen. Ook ditmaal was het politie-argument de-escalatie, al mocht het zo niet heten. Want persoonlijk dergelijke troepen verjagen staat te boek als ‘geweld’. Zinloos geweld, vermoed ik zelfs. Ik ga vanavond toch eens kijken of de Bokito’s een Turkse tak kennen.

De opperChiquita in het Amsterdamse stadhuis zat klem tussen boze bavianen en bedaarde Bokito’s, en nam contre coeur een verstandig besluit: ze droeg de politie op de bavianen te verwijderen aleer de Turkse Bokito’s zouden arriveren.

Zo ver, zo goed.

Ome Rob Hoogland spoog zaterdag vuur vanuit zijn verheven positie bij de Telegraaf, en hoewel ik het niet zou wagen het met hem oneens te zijn, lijkt mij dat zijn woede over de wetteloosheid in Amsterdam ietwat prematuur is. Blik vooruit, ome Rob! Turks Amsterdam heeft met dit doortastend optreden óók zichzelf een lesje geleerd: als je je ergens blijvend wilt kunnen wonen zul je ook je gezag moeten vestigen. En bananenrepubliek Amsterdam heeft vorige week bewezen niet meer te zijn dan een angstig fruitcakeje voor kleine aapjes.

Aan de slag zullen ze dus gaan. De huidige drie voetzoekers in de gemeenteraad zullen zich vermenigvuldigen, en Istanbul aan het IJ zal geboren zijn. Altijd nog heel wat beter dan Rabat op het Damrak, kan ik u verzekeren. De gelijkenis tussen Istanbul aan het IJ en Istanbul aan de Bosporus zal treffend, zo niet verbluffend zijn. Beide steden kennen couleur locale, uithoeken waar van alles mis is met de goede zeden en tevens een grote en gevarieerde internationale aanwezigheid.

Van de Turken weten we dat ze ietwat autoritair zijn als je ze teveel de kans geeft, maar is dat niet net wat Istanbul aan het IJ nu het hardst nodig heeft? De aanwezige bureaucratie doet braaf wat men haar opdraagt – dat is ze zo gewend, en ze faciliteert elke nieuwe meester sinds minstens honderd jaar opmerkelijk dociel. Dergelijke gewoonten slijten niet snel, zeker niet als autoritaire Turkse politici er van begin af de zweep over leggen. Corrupt zal het op een dag zeker worden, maar de eerste honderd jaar kan dat nog meevallen – wie dan leeft, dan zorgt. En als Turks Amsterdam ons zal redden van de bavianarchie, is dat me het wel waard.